Η αξιοποίηση του χρόνου

Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε το νέο χρόνο, τραγουδώντας το «πάει ο παλιός ο χρόνος...», ανυποψίαστοι βέβαια ότι εμείς φεύγουμε!

Σκέφτομαι ότι όλος αυτός ο εορτασμός για το νέο χρόνο κρύβει την επιθυμία για κάτι νέο στη ζωή μας. Κρύβεται η ανάγκη για κάτι διαφορετικό από το χθες. 

Ένα «χθες» που μας ταλαιπώρησε, μας στεναχώρησε, μας κούρασε. Δεν είναι ωραίο αυτό; Να θέλουμε ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας! Γιατί όχι; Γιατί να μένουμε στα όποια λάθη και παραπατήματα που μας θλίβουν και να μην τα προσπερνούμε, χρησιμοποιώντας μάλιστα την αρνητική εμπειρία ως υπόμνηση για τη μη επανάληψη;

Ουσιαστικά, η επιθυμία για ν’ αφήσουμε το πριν της ζωής μας και να ζήσουμε διαφορετικά το σήμερα είναι αυτό που η εκκλησία ορίζει ως μετάνοια. Αυτή η εσωτερική επιθυμία για αλλαγή, ώστε ο Θεός να είναι πιο δυναμικά στη ζωή μας, δίνει ήδη από την αρχή μια δύναμη και μια ελπίδα που προέρχεται «άνωθεν». 

Μόλις ο άνθρωπος αρχίσει να θέλει την αλλαγή, αμέσως η Χάρις του Θεού έρχεται. Κι όσο η επιθυμία αυξάνει τόσο η Χάρις συμπορεύεται. Γι’ αυτό κι έχει χαρά, μια χαρμολύπη, κάτι απροσδιόριστο αλλά ωραίο.

Ο χρόνος έρχεται και παρέρχεται. Πόσοι ήλθαν σ’ αυτό τον κόσμο και πόσοι θα έλθουν... Τώρα είμαστ’ εμείς! Δεν θα πρέπει να τον αξιοποιήσουμε, να τον απολαύσουμε, να τον χαρούμε; Η ζωή είναι δώρο από το Ζωοδότη, δεν είναι τυχαία. Γι’ αυτό και μυστήριο μεγάλο. Ποιος μπορεί να ερμηνεύσει τα όσα μας συμβαίνουν καθημερινά μικρά και μεγάλα; 

Ποιος μπορεί να εξηγήσει γιατί ο ένας πεθαίνει κι ο άλλος ζει; Ποιος μπορεί να πει γιατί οι πολλές δοκιμασίες γύρω μας και σε μας ίσως; Γι’ αυτό και πιο συνετό, όπως και ταπεινό, είναι να ζούμε το μυστήριο αντί να το εξηγούμε.

  Έτσι τα χρόνια της ζωής μας θα πάρουν νόημα, καθώς θα προσπαθούμε να ζήσουμε τη ζωή, στηριζόμενοι σ’ αυτό που στο βάθος η ύπαρξή μας θέλει, παρά στα επιπόλαια και εφήμερα. Σημασία δεν έχει το παραπάτημα, αν βρίσκεσαι στο δρόμο που σε οδηγεί στο τέρμα που θέλεις. Το πρόβλημα είναι αν βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο. 

Κι αν δεν παραπαίεις, όμως φτάνεις στο πουθενά. Σημασία δεν έχουν οι αμαρτίες μας, όποιες κι αν είναι. Το σημαντικό είναι να βρισκόμαστε στην Εκκλησία την Ορθόδοξη, που διασώζει το δόγμα και το ήθος, να μετανοούμε γι’ αυτό που είμαστε και δεν θα’ πρεπε, όπως και γι’ αυτό που δεν είμαστε και θα’ πρεπε.

Η κάθε μέρα, με την επιθυμία της μετάνοιας ως επιθυμία για αλλαγή και νέα ζωή, μπορεί να γίνει όντως νέα μέρα. Κι ο νέος χρόνος μπορεί να γίνει υπόμνηση για το νέο χρόνο που ανατέλλει στην αιωνιότητα ως χαρά και αγαλλίαση αιώνια, για όσους θέλουν ν’ αρχίσουν αυτή την εμπειρία να τη ζουν από το «νυν αιώνα» μέσα στο φως του Χριστού.

του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους