Νέα χρυσοκέντητη στολή Αγίας Τραπέζης και led φωτισμός των εικόνων του τέμπλου του Ιερού μας Ναού

Νέα χρυσοκέντητη στολή Αγίας Τραπέζης και κουρτίνες  σε μπορντώ σατέν ύφασμα απέκτησε ο Ιερός μας Ναός με τη χάρη του εν Τριάδι Θεού μας και τη βοήθεια του προστάτου και αφέντη μας Αγίου Δημητρίου. 
Επίσης τοποθετήσαμε νέο led φωτισμό περιμετρικά στις εικόνες του τέμπλου του Ιερού Βήματος ως επίσης και έγινε ο καθαρισμός όλων των εικόνων του τέμπλου που έχριζαν καθαρισμού από την πάροδο των χρόνων.

Ολοκληρώνονται τις προσεχείς ημέρες οι τουαλέτες του Ιερού Ναού μας

Συνεχίζονται οι εργασίες με τη χάρη του Θεού μας και τις μεσιτίες του Αγίου Δημητρίου, για την κατασκευή των τουαλετών του Ιερού Ναού. Ηδη ολοκληρώθηκαν, τα εξωτερικά σοβατίσματα, οι ηλεκτρολογικές σύνδεσης του εσωτερικού χώρου, η κατασκευή του νέου χώρου δεξαμενής πετρελαίου προκειμένου να είναι μακρυά από τον καυστήρα, οι νέες υδραυλικές και  ηλεκτρολογικές εργασίες του λεβητοστασίου, το χώρισμα του εναπομείναντος χώρου σε 2 ανεξάρτητους χώρους για τις 2 τουαλέτες  ( ανδρών-γυναικών ), όπως επίσης ξεκίνησε και το κόλλημα των γρανιτοπλακιδίων . Ηδη έχουν παραγγελθεί και  τα είδη υγιεινής 

Θα ακολουθήσει  το εξωτερικό χρωμάτισμα του κτιρίου προκειμένου να ολοκληρωθούν όλες οι εργασίες

Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου

Μή προσευξώμεθα φαρισαϊκώς, αδελφοί, ο γάρ υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ταπεινωθώμεν έμπροσθεν τού Θεού,  κράζοντες, Ιλάσθητι ημίν ο Θεός, τοίς αμαρτωλοίς.

Νέα πνευματική περίοδος ανοίγει τις πύλες σήμερα αγαπητοί αδελφοί μέσα στη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Είναι η ευλογημένη από τον Τριαδικό μας Θεό  περίοδος του Τριωδίου. Η πιο κατανυκτική, η κατεξοχήν περίοδος μετανοίας και συντριβής του ανθρώπου. Το Τριώδιο δηλαδή, είναι η περίοδος των εβδομήντα ημερών από σήμερα μέχρι το Μεγάλο Σάββατο και καθιερώθηκε από την Εκκλησία μας, για να καλέσει η Εκκλησία ως στοργική και πονεμένη μάνα τα παιδιά της, σε μια εθελοντική επιστράτευση αφού αυτή είναι το στράτευμα του Χριστού , σε μια εγρήγορση σε μια ετοιμότητα, σε μια πνευματική ανάβαση, σε μια βαθύτερη περισυλλογή, σε μια αυτοσυγκέντρωση… σε μια συνεχή και αδιάκοπη επαγρύπνηση, ώστε πνευματικά αναγεννημένοι και κατάλληλα προετοιμασμένοι να υποδεχθούμε τα Σωτήρια και Σεπτά Πάθη του Χριστού και την ένδοξο και λαμπροφόρο Ανάστασή Του.

Έτσι από σήμερα μέχρι ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου, με τις ιερές ευαγγελικές περικοπές και τα θαυμάσια κατανυκτικά τροπάρια των αγίων αυτών ημερών του Τριωδίου, με τα οποία είναι γεμάτες οι Ιερές Ακολουθίες, προετοιμάζονται οι ψυχές μας… για να ζήσουμε θεάρεστα την πιο μεγάλη εορτή της Ορθοδοξίας, την Λαμπροφόρο Ανάσταση του Χριστού μας.

Εκείνο που τονίζει ευθύς εξ αρχής το Τριώδιο, είναι η συντριβή, το χτύπημα του εγωισμού μας, αλλά ταυτόχρονα και η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας, όπως αυτό φαίνεται πολύ παραστατικά με την Παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου που μόλις πριν λίγη ώρα ακούσαμε. Πολλά τα μηνύματα του σημερινού Ευαγγελίου αγαπητοί αδελφοί. Ωστόσο όμως στον ελάχιστο χρόνο που μας απομένει, θα σταθούμε μόνο σε ένα. Στο διαβολικό πάθος του εγωισμού του σύγχρονου και άστατου ανθρώπου. Και θα σταθούμε μόνο στον εγωισμό, διότι το πάθος του εγωισμού, είναι αυτό το οποίο εμποδίζει τη χάρη του Θεού να μας επισκιάσει. Ο εγωισμός είναι αυτός ο οποίος φράζει τον αγωγό της χάριτος του Θεού προς την ψυχή μας. Και χωρίς την χάρη του Θεού δεν είμαστε ικανοί να νικήσουμε τα πάθη, τις αδυναμίες μας, τα ελαττώματά μας. Διότι το ίδιο είπε και ο Κύριός μας προς τους μαθητές του « Χωρίς εμού, ού δύνασθε ποιείν ουδεν »

Και βλέπουμε δυστυχώς στις μέρες και ανθρώπους έξω… αλλά κυρίως και μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, να πνίγονται από το πάθος του εγωισμού. Κληρικοί αλλά και λαϊκοί έχουν εγκλωβιστεί στα πλοκάμια αυτού του πάθους και δυστυχώς έχουν απεμπολήσει την χάρη του εν Τριάδι Θεού μας. Ερχόμαστε στην Εκκλησία, κάνουμε μετάνοιες, κάνουμε μεγάλους σταυρούς, δείχνουμε στους άλλους θεοσεβούμενοι, διακονούμε την Εκκλησία, ανάβουμε λαμπάδες, φτιάχνουμε αρτοκλασίες, κάνουμε αγιασμούς ευχέλαια και τόσα άλλα και δυστυχώς παραμένει το πάθος του εγωισμού φωλιασμένο μέσα στις καρδιές μας…. και φτάνουμε να αναζητούμε μέσα μας το Χριστό… και αυτός ν απουσιάζει από την ζωή μας, από τα έργα μας και από τις πράξεις μας. Κρυβόμαστε πίσω από το δακτυλό μας και πορεί τον εαυτό μας να τον κοοιδεύουμε… Ο Θεός όμως βλέπει τα πάντα!!! Η προσευχή με εγωισμό και  χωρίς ταπείνωση καλύτερα να μη γίνεται, γιατί στο τέλος όχι μόνο δεν μας ωφελεί, αλλά μας ζημιώνει πνευματικά. Αλλά και η ζωή μας ολόκληρη, όταν στερείται ταπεινοφροσύνης, όσο κι αν προσπαθούμε να την κάνουμε να φαίνεται σύμφωνη με τις εντολές του Θεού …το μόνο που καταφέρνει είναι να μας κάνει σαν τον Φαρισαίο, όμορφους εξωτερικά αλλά κενούς εσωτερικά. Γιατί αν θεωρήσουμε, όπως εκείνος, τους εαυτούς μας τέλειους,… τότε μοιραία θα κατακρίνουμε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, θα τους βάλουμε απέναντί μας ως ανεπαρκείς και αμαρτωλούς. Και μέσα από μια τέτοια στάση δεν μπορεί να υπάρξει ούτε να καλλιεργηθεί η συμπόνοια, η συγγνώμη, η αγάπη. Ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του τέλειο κρυβεται πίσω από το δάκτυλό του… καταλήγει ουσιαστικά μόνος, εγκλωβισμένος στο Εγώ του, και πάντως μακριά από την αγάπη και την κοινωνία με τον Θεό και με τον πλησίον.

Αυτό έπαθε και ο Φαρισαίος του σημερινού Ευαγγελίου. Ενώ πρόσεχε τη ζωή του και τηρούσε όλες τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου, νήστευε, έκανε φιλανθρωπίες, εκκλησιαζόνταν τακτικά δυστυχώς άφησε απολέμητο και ελεύθερο το θηρίο του εγωισμού μέσα του και δυστυχώς τα έχασε όλα, όλους τους κόπους και τις θυσίες. Αντίθετα ο Τελώνης επειδή ζητούσε ταπεινά το έλεος του Θεού δικαιώθηκε.

Γι αυτό η Εκκλησία μας βάζει στην αρχή της περιόδου του Τριωδίου αυτό το αρνητικό παράδειγμα του Φαρισαίου και το προς μίμηση παράδειγμα του Τελώνη. Για να μας παρακινήσει έντονα.. να αγωνιζόμαστε συστηματικά με τη βοήθεια του Θεού εναντίον του εγωισμού μας και να καλλιεργούμε την ταπείνωση, μη λησμονώντας την αμαρτωλότητα μας και να καταφεύγουμε στο έλεος του Θεού προβάλλοντας  η Αγία μας Εκκλησία και μεγάλα παραδείγματα μετανοίας, όπως  του Ασώτου Υιού της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας αλλά και ο σπουδαίος ύμνος μετανοίας που είναι ο περίφημος Μεγάλος Κανόνας του Αγίου Ανδρέου Κρήτης που μας δείχνει ότι ποτέ δεν είναι αργά για μετάνοια για τον αμαρτωλό, όταν υπάρχει όμως ειλικρινής μετάνοια.

Μέσα από τη σημερινή παραβολή ο Χριστός θέλει να μας διδάξει τη σημασία της ταπείνωσης για τη ζωή μας … γιατι η  ταπείνωση στην πραγματικότητα είναι έκφραση αγάπης,  έχει τη δύναμη να ζεστάνει και να μαλακώσει τις καρδιές μας, να μας φέρει πιο κοντά τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και στην προσωπική μας λύτρωση. 

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής ( 21/2/2021 )

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολὴν ταύτην· ῎Ανθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο΄ ῾Ο Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι. Ὁ δὲ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐπᾶραι εἰς τὸν οὐρανόν, ἀλλ᾽ ἔτυπτεν τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων΄ ῾Ο Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρ᾽ ἐκεῖνον· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.

Ως ο Τελώνης καί ημείς, τύπτοντες εις τό στήθος, κατανύξει βοώμεν, Ιλάσθητι ο Θεός, ημίν τοίς αμαρτωλοίς...

 

Νέα πνευματική περίοδος ανοίγει τις πύλες σήμερα αγαπητοί αδελφοί μέσα στη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Είναι η περίοδος του Τριωδίου. Το Τριώδιο δηλαδή είναι η περίοδος των εβδομήντα ημερών από σήμερα μέχρι το Μεγάλο Σάββατο και καθιερώθηκε από την Εκκλησία μας για να καλέσει η Εκκλησία ως στοργική και πονεμένη μάνα τα παιδιά της, σε μια εθελοντική επιστράτευση αφού αυτή είναι το στράτευμα του Χριστού , σε μια εγρήγορση σε μια ετοιμότητα, σε μια πνευματική ανάβαση, σε μια βαθύτερη περισυλλογή, σε μια αυτοσυγκέντρωση… σε μια συνεχή και αδιάκοπη επαγρύπνηση, ώστε πνευματικά αναγεννημένοι και κατάλληλα προετοιμασμένοι να υποδεχθούμε τα Σωτήρια και Σεπτά Πάθη του Χριστού και την ένδοξο και λαμπροφόρο Ανάστασή Του..

Η περίοδος αυτή εγκαινιάζεται με την σημερινή παραβολή που ακούσαμε στο Ιερό Ευαγγέλιο, που δεν είναι άλλη από τη γνωστή μας παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου η οποία μας καλέι να συγκρίνουμε τον εαυτό μας, με τα δύο πρόσωπα που μας παρουσιάζει, αλλά και με 2 αντιθέτους κόσμους που το καθένα τους εκπροσωπεί.

Δύο άνθρωποι, μας λέγει ο Κύριος, ανέβηκαν από την πόλη της Ιερουσαλήμ, στο Ναό του Σολομώντος για να προσευχηθούν. Δύο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Ο εις Φαρισαίος και ο έτερος Τελώνης… Οι Φαρισαίοι ανήκαν στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις των Ιουδαίων. Τηρούσαν τις διατάξεις του Νόμου, νηστείες προσευχές και ελεημοσύνες. Το εσωτερικό τους όμως ήτανθλιβερό, γεμάτο υπερηφάνεια, εγωισμό και αλαζονεία. Η αλαζονεία έκανε τον Φαρισαίο του Ευαγγελίουυ, να βλέπει όλους τους άλλους ως αμαρτωλούς. Θεωρούσε τον εαυτό του ως τον μόνο αναμάρτητο ενώ όλοι οι άλλοι ήταν άδικοι, αμαρτωλοί και ανήθικοι. Στάθηκε λοιπόν σε περίοπτη θέση μέσα στον Ναό, και ξεκίνησε την προσευχή λέγοντας : Θεέ μου, σ ευχαριστώ διότι δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους που είναι άρπαγες, άδικοι, ανήθικοι, κλέπτες, αμαρτωλοί ή και σαν αυτόν τον τελώνη. Εγώ είμαι τόσο καλός, έχω πολλές αρετές και κάνω πολύ καλά έργα που πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να συγκριθούν μαζί μου. Νηστεύω 2 φορές την εβδομάδα και προσεύχομαι όσο κανένας άλλος άνθρωπος. Έτσι τελείωσε την προσευχή του ο Φαρισαίος. Μια προσευχή γεμάτηυπερηφάνεια και αλαζονεία.. Δεν μπορούσε να κατανοήσει την πνευματική του φτώχεια.

Αντιθέτως όμως, μαζί με τον Φαρισαίο προσευχόταν και ένας Τελώνης. Στεκόταν μακριά από το θυσιαστήριο, και δεν είχε ούτε την τόλμη, όχι μόνο τα χέρια αλλά και τα μάτια του να σηκώσει προς τον ουρανό. Μια κραυγή μετανοίας έβγαινε διαρκώς με συντριβή από τα χείλη του. Ταπείνωσε τον εαυτό του , κλαίγοντας και απαριθμώντας τα αμαρτήματά του ενώπιον Θεού & ανθρώπων. Κατονοούσε την αμαρτωλότητά του και γι αυτό στεκόταν μακριά από το θυσιαστήριο και τελικά βγήκε νικητής ! Νικάει γιατί γνωρίζει να υπομένει. Και υπομένει γιατί ελπίζει και Ελπίζει γιατί στηρίζεται στέρεα και ακλόνητα στην σωτήρια αγάπη του Χριστού. Έβλεπε την δική του μικρότητα, και αισθανόταν όμως την θεία μεγαλειότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε αγαπητοί ότι με όλη του την στάση ο δίκαιος τελώνης της παραβολής μας εξαρτούσε όλη του τη ζωή από το θείο έλεος. Μόνο το έλεος του Θεού ζητούσε, σαν πεινασμένος ζητιάνος που κινδύνευε να πεθάνει από την αμαρτία. Γι αυτό και τα λόγια του αγαπητοί ανέβαιναν απευθείας στον ουρανό. Διότι έβγαιναν μέσα από μια πονεμένη, συντετριμμένη και ταπεινωμένη καρδιά. Και όμως αναφέρει και ο ιερός ψαλμωδός Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη ο Θεός ουκ εξουδενώσει.

Δύο φωτογραφίες ανθρώπων, δύο διαφορετικούς κόσμους, λοιπόν αγαπητοί μας παρουσιάζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Το μήνυμα του σημερινού Ευαγγελίου για τον καθένα από εμάς είναι παραπάνω από σαφές. Ας συγκρίνουμε και εμείς αδελφοί μου τον εαυτό μας με τον Φαρισαίο αυτής της παραβολής. Μήπως και εμάς κάποια φαρισαική νοοτροπία συχνά μας σκοτίζει το νού και τυφλώνει τα πνευματικά μα αισθητήρια ; Μην μας φανεί παράδοξο , στην κατάσταση του φαρισαισμού γινόμαστε και εμείς πολλές φορές κατά τη διάρκεια του επιγείο βίου μας. Συνειδητά ή όχι, πολλές φορέςπεριφρονούμε τους άλλους με τα λόγια μας ή τις συμπεριφορές μας, εκούσια ή ακούσια. Του θεωρούμε υποδεέστερους και τους καταδικάζουμε. Μένουμε στα εξωτερικά μας στοιχεία και εθελοτυφλούμε μπροστά στην εσωτερική μας ακαταστασία.

H προσευχή μας προς τον Θεό, είτε είναι ευχαριστία για τις ευεργεσίες και τις δωρεές Του προς εμάς, είτε είναι ικεσία και παράκληση για συγχώρεση, για αναπλήρωση των προσωπικών μας αδυναμιών, ή ακόμα για οποιοδήποτε αίτημά μας, προκειμένου να εισακουστεί από τον Θεό οφείλει να είναι απαλλαγμένη από τον εγωισμό και από την κατάκριση των συνανθρώπων μας. Η προσευχή χωρίς ταπείνωση καλύτερα να μη γίνεται, γιατί στο τέλος όχι μόνο δεν μας ωφελεί, αλλά μας ζημιώνει πνευματικά. Αλλά και η ζωή μας ολόκληρη, όταν στερείται ταπεινοφροσύνης, όσο κι αν προσπαθούμε να την κάνουμε να φαίνεται σύμφωνη με τις εντολές του Θεού ή έστω με τους ηθικούς κώδικες που θεωρούμε σωστούς, το μόνο που καταφέρνει είναι να μας κάνει σαν τον Φαρισαίο, όμορφους εξωτερικά αλλά κενούς εσωτερικά. Γιατί αν θεωρήσουμε, όπως εκείνος, τους εαυτούς μας τέλειους, τότε μοιραία θα κατακρίνουμε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, θα τους βάλουμε απέναντί μας ως ανεπαρκείς και αμαρτωλούς. Και μέσα από μια τέτοια στάση δεν μπορεί να υπάρξει ούτε να καλλιεργηθεί η συμπόνοια, η συγγνώμη, η αγάπη. Ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του τέλειο καταλήγει ουσιαστικάμόνος, εγκλωβισμένος στο Εγώ του, και πάντως μακριά από την αγάπη και την κοινωνία με τον Θεό και με τον πλησίον.Ζούμε σε μια εποχή που όλο και πιο συχνά οι κοινωνίες μας χαρακτηρίζονται ως απάνθρωπες και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων ως ψυχρές και ανούσιες,. Όσο στις καρδιές μας πρυτανεύει ο εγωισμός, οι σχέσεις μας και οι ζωές μας θα γίνονται όλο και πιο απάνθρωπες. Αντίθετα η ταπείνωση ως έκφραση αγάπης, γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα, έχει τη δύναμη να ζεστάνει και να μαλακώσει τις καρδιές μας, να μας φέρει πιο κοντά τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και στην προσωπική μας λύτρωση. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι μέσα από την άκρα Ταπείνωση του Θεού, που συνέστειλε την θεότητά Του και καταδέχτηκε να γίνει άνθρωπος και να θανατωθεί από αμαρτωλούς ανθρώπους, συντελέστηκε και το έργο της Αναστάσεως και της λύτρωσής μας. ΑΜΗΝ

Τριώδιο !!! Το διόδιον του Παραδείσου

 
Τι Τριώδιον , τι Διόδιον !Και το Τρι-ώδιον είναι ένα πνευματικό Δι-όδιο, το μοναδικό στο οποίο δεν πληρώνεις, αλλά πληρώνεσαι κιόλας με πνευματικά λεφτά και πνευματικούς καρπούς.Είναι όμως και ένα «παράνομο» βιβλίο ! αφού βρίθει από διάφορες παραβατικές προσωπικότητες!
Ξεκινά με ένα Τελώνη (Αρχικλέφτη Εφοριακό της τότε εποχής) περνά μέσα από πασίγνωστες Ιερόδουλες του πεζοδρομίου ,(όπως η Μαρία η Αιγυπτία) και τελειώνει με έναν αρχισυμμορίτη Λήσταρχο, που δεν άφησε άνθρωπο απείραχτο.Το Βιβλίο του Τριωδίου ξεκινά από έναν Τελωνικό αναστεναγμό «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» και λαμβάνει πέρας με ένα «Μνήσθητι μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου» ενός σεσημασμένου ληστή πάνω στον σταυρό.
Ως εκ τούτου παρέχει και ηθική αυτουργία για «παράνομες» δραστηριότητες , αφού προβάλει και προωθεί τον Νόμο της Αγάπης Του Θεού, ο οποίος λογίζεται ως παράτυπη και παράνομη συμπεριφορά στην δικονομική ανθρώπινη νοοτροπία, εκεί που λείπει η έννοια της Συγνώμης και της Μετανοίας.
Για τον κώδικα της ανθρωπίνης ποινικής δικονομίας ο Ληστής πάνω στον Σταυρό ήταν το χειρότερο απόβρασμα της καλής κοινωνίας. Για τον Χριστό όμως και την Βασιλεία Του ο πρώτος και επίσημος καλεσμένος του Παραδείσου.
Ας γίνει λοιπόν φέτος και σε εμάς το Τριώδιον , Διόδιον του Παραδείσου.

Ταπείνωση κατά τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη

 Να τους αγαπάτε και να τους συμπονάτε όλους. «Καί είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη• υμείς δε εστε μέλη Χριστού και μέλη εκ μέρους».

Αυτό είναι Εκκλησία• εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος να αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα.  Η φιλαυτία είναι εγωισμός. Να μη ζητάμε, «εγώ να σταθώ, εγώ να πάω στον Παράδεισο», αλλά να νιώθομε για όλους αυτή την αγάπη. Καταλάβατε; Αυτό είναι ταπείνωση.

Καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀδελφοί...

 Καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀδελφοί, ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, σαρκὸς καὶ πνεύματος,
τὰς λαμπάδας τῶν ψυχῶν ἡμῶν φαιδρύνωμεν, διὰ φιλοπτωχείας,
μὴ κατεσθίοντες ἀλλήλους τῇ συκοφαντίᾳ· ἔφθασε γὰρ ὁ καιρός,
ὅταν ὁ Νυμφίος ἐλεύσεται , πᾶσιν ἀποδοῦναι κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.
Συνεισέλθωμεν Χριστῷ μετὰ τῶν φρονίμων Παρθένων,
τὴν φωνήν ἐκείνην τοῦ Λῃστοῦ, πρὸς αὐτὸν ἀνακράζοντες·
Μνήσθητι ἡμῶν Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.α

Η ταπεινοφροσύνη μέσα στην Εκκλησία

 Είναι δύσκολο να αποκτήσει κανείς την ταπεινοφροσύνη. Διότι αν δεν απομακρυνθή από κάθε είδους δόξα, δεν θα μπορέση να αποκτήσει αυτόν τον θησαυρό. Είναι δε τόσο μεγάλη η ταπεινοφροσύνη, ώστε, ενώ ο διάβολος φαίνεται ότι μιμήται όλες τις αρετές, γι? αυτήν ούτε καν γνωρίζει τί τέλος πάντων είναι. Και ο Απόστολος, γνωρίζοντας την ασφάλεια και την σταθερότητά της, μας προστάζει να την ενστερνισθούμε και όλους όσους ασκούν τις αρετές να είναι ντυμένοι μ? αυτήν. Και αν νηστεύης, και αν ελεής, και αν διδάσκης, και αν είσαι σώφρων και συνετός, πάλι αυτήν να έχης σάν τείχος απρόσβλητο για τον εαυτό σου. Ας συσφίγγη και ας συγκρατή τις αρετές σου η ωραιότερη απ? όλες τις αρετές, η ταπεινοφροσύνη. Βλέπεις και στον ύμνο των αγίων Τριών Παίδων, πώς, ενώ καθόλου δεν έκαναν μνεία των άλλων αρετών, συγκατέλεξαν τους ταπεινούς μαζί με τους υμνούντες, χωρίς να αναφερθούν σε σώφρονες η ακτήμονες. Διότι όπως είναι αδύνατο να κατασκευασθή ένα πλοίο χωρίς καρφιά, έτσι είναι αδύνατο και να σωθή κανείς χωρίς ταπεινοφροσύνη.Επειδή δε αυτή είναι αγαθή και σωτήρια, ο Κύριος την ενδύθηκε, όταν εξεπλήρωσε το σχέδιο για την σωτηρία των ανθρώπων. Διότι λέγει: «Μάθετε από εμού ότι πράός ειμι και ταπεινός τή καρδία». Πρόσεξε ποιός είναι αυτός που το λέγει. Γίνε τέλειος μαθητής του. Αρχή και τέλος των αρετών σου ας γίνη η ταπεινοφροσύνη. Και εννοώ το ταπεινό φρόνημα, όχι το εξωτερικό σχήμα μόνο. Στον εσωτερικό άνθρωπο αναφέρεται. Διότι αυτόν θα τον ακολουθήση και ο εξωτερικός. Εξετέλεσες όλες τις εντολές; Το γνωρίζει ο Κύριος. Αλλά ο ίδιος σε διατάζει πάλι να γίνης δούλος από την αρχή. Διότι λέγει: «Όταν όλα τα κάμετε να πήτε: 'Αχρηστοι δούλοι είμαστε».

Η ταπεινοφροσύνη λοιπόν κατορθώνεται με ονειδισμούς, με ύβρεις, με πλήγματα. Νά ακούσης ότι είσαι ανόητος και βλάκας, ζητιάνος και φτωχός, αδύναμος και τιποτένιος, απρόκοπος σε έργα, χωρίς ευφράδεια στον προφορικό λόγο, άσχημος στην εμφάνισι, ασθενής στις δυνάμεις. Αυτά είναι τα νεύρα της ταπεινοφροσύνης. Αυτά άκουσε και έπαθε ο Κύριος. Σαμαρείτη τον είπαν και ότι έχει δαιμόνιο. Πήρε μορφή δούλου, ραπίσθηκε, πληγώθηκε.

Πρέπει λοιπόν κι εμείς να μιμούμαστε την έμπρακτη αυτή ταπεινοφροσύνη. Υπάρχουν λοιπόν μερικοί που υποκρίνονται με τα εξωτερικά σχήματα και ταπεινώνουν τον εαυτό τους, θηρεύοντας με αυτόν ακριβώς τον τρόπο την δόξα των ανθρώπων. Αλλά γίνονται φανεροί από τους καρπούς τους. Διότι μόλις υβρισθούν λίγο, δεν το υποφέρουν, αλλά ξερνούν το δηλητήριό τους όπως τα φίδια

Ο Ιερέας και ο Άγγελος φύλακας του Ναού

Κάποιο βράδυ ένας ιερέας, πήγε κάπως αργά στην εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά.
Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ξεχάσει ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε! 
Φτάνοντας στον Νάρθηκα (ο Ναός ήταν μεγάλος), ακούστηκε μία φωνή: “Στάσου!” Στάθηκε, λοιπόν, κοκκάλωσε, μαρμάρωσε!
Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. Είμαι ο Άγγελος – φύλακας του Ναού. Όταν μία Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο – φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.
Σε όλη αυτή τη διάρκεια που έλεγε ο Άγγελος αυτά στον ιερέα, αυτός ήταν ακίνητος στον Νάρθηκα και άκουγε έντρομος, με την πλάτη προς το Ιερό.
Και συνέχισε με ακόμη πιο γλυκιά φωνή ο Άγγελος:
Έλα, γύρισε, κλείσε σε παρακαλώ την Ωραία Πύλη, που ξέχασες ανοιχτή. (Ο Άγγελος είπε στον ιερέα “σε παρακαλώ”. Πόσοι από εμάς λέμε στον συνάνθρωπό μας “σε παρακαλώ;” Πόσοι
Γύρισε ο ιερέας, (του είχε φύγει ο φόβος, μέσα του βασίλευε γαλήνη) και δεν είδε πλέον τον Άγγελο. Προχώρησε διστακτικά, αλλά τώρα χωρίς φόβο, με σεβασμό. Με δέος έπιασε την κουρτίνα της Ωραίας Πύλης και σιγά – σιγά την έκλεισε.
Μέσα του όμως άρχισε να αναρωτιέται: “Μην ήταν φαντασία μου; Μήπως ονειρευόμουν; Μήπως έχω παραισθήσεις;”.

Ως απάντηση, όμως, άκουσε μυριάδες Αγγελικές φωνές να ψάλλουν το “Άξιον εστί”. Δεν άντεξε στο άκουσμα της γλυκιάς αυτής αγγελικής ψαλμωδίας και λιποθύμησε! Έπεσε κάτω!
Όταν ύστερα από λίγο συνήλθε, πήγε σπίτι του και δεν μίλησε σε κανέναν. Μετά από 15 χρόνια διηγήθηκε το συμβάν, λίγο πριν πεθάνει.
Έτσι, σε κάθε Ναό, δίπλα στην Αγία Τράπεζα, υπάρχει ένας Άγγελος, που εμείς δεν τον βλέπουμε, αλλά εκείνος μας παρακολουθεί σιωπηλά !!!

Σήκωσε τα μάτια σου στον ουρανό.

Για εσένα πού κλαίς για χίλια δύο βάσανα καί στεναχώριες .

Για εσένα πού έχεις δικό σου άνθρωπο άρρωστο ή εσύ
ο ίδιος υποφέρεις .
Για εσένα πού μετράς τα ψιλά στην τσέπη σου καί πού παλεύεις να ζήσεις με τα ελάχιστα .
Για εσένα πού πληγώθηκες πολύ από λόγια πικρά καί αδικίες πού γίνανε είς βάρος σου .
Για εσένα πού σου παίρνουν το σπίτι καί δέν έχεις πού να μείνεις .
Για εσένα πού έχασες την δουλειά σου .
Για εσένα πού σε πρόδωσαν οι φίλοι σου .
Για εσένα πού κακοποιείσαι με λόγια καί με έργα από δικούς σου ανθρώπους .
Για εσένα πού αγωνίζεσαι καί αποτέλεσμα δεν βλέπεις στον αγώνα σου .
Για εσένα πού βλέπεις τα όνειρά σου να γκρεμίζονται καί σπαράζεις επάνω στα συντρίμμια τους .

Για εσένα πού έχασες κάποιον δικό σου άνθρωπο .
Για εσένα πού έμεινες μόνος καί έχασες την ελπίδα σου .
Για εσένα τα λέω .
Σήκωσε τα μάτια σου στον Ουρανό και άπλωσε τα χέρια σου πρός Εκείνον για να έλθει να σε παρηγορήσει .
Η ζωή μέσα στον κόσμο είναι γεμάτη θλίψη .
Υπάρχει ο Χριστός όμως για να μπορούμε να την αντέχουμε .
Δεν χρειάζεται να Του λές πάντα κάτι .
Απλά κοίταζέ Τον καί άφησε να σε κοιτάζει καί Εκείνος .
Η ψυχή σου θα βρεί τρόπο να Του μιλήσει καί τα λόγια πού θέλει να Του πεί .
Η ψυχή σου θα επικοινωνήσει μαζί Του όπως ποτέ τα λόγια δέν θα μπορούσαν.

Άγιος Παΐσιος: Οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού.

 
Έχω δει ψυχές που αδικήθηκαν, αλλά υπέμειναν την αδικία με καλούς λογισμούς και τους έλουσε η Χάρις σ’ αυτήν την ζωή.
Αν σκεφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός, θα δεχόμασταν με χαρά την αδικία. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικιμένο Χριστό στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν την χαρά!
Βρέ παιδιά, έχετε λίγη εμπιστοσύνη στον Χριστό! ‘Όλα όσα παραχωρεί και µας βρίσκουν, για το καλό µας το κάνει! Κι αν δεν δει ότι θα βγει κάτι καλό, δεν επιτρέπει τίποτα το άσχημο!
Ξέρει ο Θεός. Έχει πρόνοια για το πλάσμα Του.” Άμα κάνη κανείς υπομονή, έρχονται τα πράγματα στην θέση τους. Τα οικονομάει ο Θεός. Χρειάζεται όμως υπομονή χωρίς λογική. Αφού ο Θεός βλέπει, παρακολουθεί, να παραδίνεται εν λευκώ στον Θεό. Βλέπεις, ο Ιωσήφ (Γεν 37,20) δεν μίλησε, όταν τον πούλησαν οι αδελφοί του για δούλο. Μπορούσε να πη: “Είμαι αδελφός τους”. Δεν μίλησε όμως, και μετά μίλησε ο Θεός και τον έκανε βασιλιά. Άμα όμως κανείς δεν κάνη υπομονή, είναι βάσανο.
Να μάθετε να χαίρεσθε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από την χαρά πού νιώθεις, όταν δέχεσαι την αδικία.
Γι΄ αυτό οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό και αγάλλονται στην εξορία και στην φυλακή σαν να βρίσκωνται στον Παράδεισο, διότι, όπου Χριστός εκεί Παράδεισος.
Τις δοκιμασίες να τις δεχόμαστε με υπομονή, χωρίς στενοχώρια, σαν ευλογία του Θεού. Όταν κάποιος μας αδικεί, πρέπει να χαιρόμαστε και να θεωρούμε αυτόν που μας αδικεί μεγάλο ευεργέτη. Διότι γίνεται αιτία αποταμιεύσεως μας στην άλλη ζωή. Με τις δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός μας κάνει να ετοιμαζόμαστε για την ουράνια βασιλεία Του, έχοντας στο χέρι του το διαβατήριο των δοκιμασιών.
Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από πονηρούς ανθρώπους, που έχουν κακότητα και διαστρέφουν και την αλήθεια, εάν μπορούμε, καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε, όταν η αδικία αφορά μόνον το άτομό μας.
Ας συνεχίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως τυπικό να κρίνουν και να κατακρίνουν, να μας αδικούν, γιατί συνέχεια με τον τρόπο τους αυτόν μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή. Φυσικά, όσοι είναι κοντά στον Θεό ποτέ δεν καταριούνται, γιατί δεν έχουν κακότητα αλλά όλο καλωσύνη και ό,τι κακό κι αν πετάξη κανείς σ’ αυτούς τους αγιασμένους ανθρώπους αγιάζεται, και αισθάνονται μεγάλη, κρυφή χαρά.
Ο άνθρωπος ,αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του ,τότε βρίσκει τον Θεό.
«Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι »…Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.
Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.
Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήση με τον καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή, γιατί πολλές φορές, με το να βιάζωνται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν περισσότερο. Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει.
Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό ούτε για έναν Άγιο. Το εμπόδιο σ’ εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες θείες δυνάμεις να μας πλησιάσουν.
Και ενώ υπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη δίπλα μας, εμείς, επειδή υπάρχει μέσα μας σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο στοιχείο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το θείο, που ξεπερνάει όλου του κόσμου τις ανθρώπινες δυνάμεις, γιατί οι θείες δυνάμεις είναι παντοδύναμες.
Καθόμαστε πολλές φορές άδικα, ώρες ολόκληρες, για να βρούμε μόνοι μας λύση σε ένα θέμα, χρησιμοποιώντας όλη την απειρία μας.
Το κεφάλι μας γίνεται κουδούνι, τα μάτια μας τσούζουν, ο ύπνος δεν μας πιάνει, γιατί μας έχει πιάσει το ταγκαλάκι με επίμονες σκέψεις.
Τελικά βρίσκουμε μία λύση, αλλά μετά ο Θεός μας βρίσκει άλλη, καλύτερη λύση, που δεν την είχαμε σκεφθή εμείς, και μας μένουν ο πονοκέφαλος και τα ξενύχτια. Όσο και αν είναι σωστή η δική μας σκέψη, όταν δεν είναι ο Θεός μπροστά, το κεφάλι κουράζεται και έρχεται πονοκέφαλος, ενώ η προσευχή με την εμπιστοσύνη στον Θεό ξεκουράζει.
Γι’ αυτό ας αφήνουμε με εμπιστοσύνη στον Θεό τα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως και να μη στηριζώμαστε στις δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, και Εκείνος θα κάνη ο,τι είναι καλύτερο.
Όσοι πονάνε πολύ και για την σωτηρία όλου του κόσμου και βοηθάνε με τον τρόπο τους (αγωνιζόμενοι) και εμπιστεύονται τον εαυτό τους ταπεινά στα χέρια του Θεού, αυτοί νιώθουν και την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, και η ζωή τους τότε είναι μια συνεχής δοξολογία, γιατί φτερουγίζουν εσωτερικά σαν άγγελοι, δοξολογώντας μέρα-νύχτα τον Θεό.
Οι φιλότιμοι, επειδή κινούνται στον ουράνιο χώρο της δοξολογίας, δέχονται με χαρά και τις δοκιμασίες και δοξάζουν τον Θεό και για αυτές, όπως και για τις ευλογίες, και δέχονται συνέχεια την ευλογία του Θεού από όλα και λιώνουν εσωτερικά τότε από ευγνωμοσύνη στο Θεό, την οποία δηλώνουν με κάθε πνευματικό τρόπο, σαν παιδιά του Θεού.

Ποιοι οι συμβολισμοί από το άναμμα του κεριού όταν πηγαίνουμε στην Εκκλησία;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ για ποιο λόγο ανάβουμε κερί στην εκκλησία κι αν υπάρχει ιδιαίτερος συμβολισμός στο άναμμά του;

Στα ερωτήματα αυτά απαντά ο Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης Χρυσόστομος, ο οποίος επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι η συνήθεια του ανάμματος περιέχει βαθύτατο συμβολισμό και ότι αποτελεί μια σημαντική κίνηση του ανθρώπου στην αναζήτηση του θείου να επικοινωνήσει με τον Θεό.

«Μια από τις ευλογημένες συνήθειες των πιστών όταν εισέρχονται στον ναό είναι να παίρνουν ένα ή περισσότερα κεριά, να τα ανάβουν στην ορισμένη θέση (μανουάλι) και κατόπιν να προσκυνούν τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και του αγίου του ναού. Αυτή η συνήθεια, που ίσως τις περισσότερες φορές γίνεται μηχανικά, περιέχει βαθύτατο συμβολισμό.

​Καθετί που υπάρχει ή συμβαίνει στον Ιερό Ναό και στη Λατρεία της Εκκλησίας μας εγκρύπτει συμβολισμούς για να μας υπενθυμίζει τόσο γεγονότα της επίγειας ζωής του Κυρίου μας όσο και την υποχρέωση του πιστού να μη ραθυμεί, να μην εγκαταλείπεται στη βιοτική ραστώνη, αλλά να αφυπνίζεται πνευματικά αναλαμβάνοντας τα πνευματικά όπλα που η Εκκλησία μας του χορηγεί στον πνευματικό αγώνα», τονίζει ο ποιμενάρχης Νικοπόλεως και Πρεβέζης.

Στο ερώτημα τι συμβολίζει το κερί, επικαλείται απαντήσεις που δίνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Χαρακτηριστικά, σημειώνει:

«Την απάντηση δίνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, στους οποίους προσφεύγουμε πάντοτε και οι οποίοι δίνουν απαντήσεις σε όλα και ας έζησαν αιώνες πριν.

Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης αναφέρει έξι συμβολισμούς για το κερί και βεβαίως αναφέρεται στο αποκαλούμενο καθαρό κερί, δηλαδή, το μελισσοκέρι.

​Λέγει ότι το κερί συμβολίζει:

​α) Την καθαρότητα της ψυχής μας, β) Το εύπλαστο της ψυχής μας, την οποία πρέπει να πλάσουμε σύμφωνα με τις εντολές του Ευαγγελίου, γ) Την ευωδία της Θείας Χάριτος, την οποία πρέπει να εκπέμπει κάθε ψυχή, όπως το κερί διαθέτει γλυκεία μυρωδιά, δ) Όπως το γνήσιο κερί, καιόμενο ανακατεύεται με τη φωτιά και τις δίνει τροφή, έτσι και η ψυχή καιομένη από τον Θείο Έρωτα οδηγείται βαθμηδόν στη θέωση, ε) Το φως του Χριστού και στ) Την αγάπη και την ειρήνη με τις οποίες κυριευμένος ο πιστός γίνεται φωτεινός οδοδείκτης στους άλλους.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής ( 14/2/2021 )

  «Τω καιρώ εκείνω εξελθών εκείθεν ο Ιησούς ανεχώρησεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος. Και ιδού γυνή Χαναναία από των ορίων εκείνων εξελθούσα εκραύγαζεν αυτώ λέγουσα• ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαβίδ• ή θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον. Και προσελθόντες oι μαθηται αυτού ήρώτων αυτόν λέγοντες• απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών. Ο δε αποκριθείς είπεν ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ. Η δε ελθούσα προσεκύνει αυτώ λέγουσα• Κύριε, βοήθει μοι. Ο δε αποκριθείς είπεν ουκ εστί καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοίς κυναρίοις. Η δε είπε• ναι, Κύριε, και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών. Τότε αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτή• ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις- γενηθήτω σοι ως θέλεις. Και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης».

Μετάφραση

 Εκείνο τον καιρό, αφού βγήκε ο Ιησούς από τα μέρη εκείνα (της Γαλιλαίας), αναχώρησε στα μέρη της Τύρου και Σιδώνος. Και να μια γυναίκα Χαναναία από εκείνη την περιοχή βγήκε και φώναζε: « Ελέησε με, Κύριε, υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται άσχημα από το δαιμόνιο». Αυτός όμως δεν της απάντησε ούτε με μια λέξη. Και ήλθαν οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Απομάκρυνε την, γιατί φωνάζει από πίσω μας». Ο Κύριος όμως αποκρίθηκε: «Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα της γενεάς του Ισραήλ». Αυτή δε (η Χαναναία) αφού τον πλησίασε, τον προσκυνούσε και έλεγε, «Κύριε, βοήθησε με». Εκείνος της αποκρίθηκε: «Δεν είναι σωστό πράγμα να πάρω το ψωμί των παιδιών και να το ρίξω στα σκυλάκια». Αυτή δε είπε• «Ναι, Κύριε, αλλά και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε ο Ιησούς της αποκρίθηκε: «Ω γυναίκα, είναι μεγάλη η πίστη σου• ας γίνει, όπως συ θέλεις». Και θεραπεύτηκε από εκείνη την ώρα η θυγατέρα της

Ο Αγιος του Χριστού Μάρτυς Χαράλαμπος

Oι ποταμοί αιμάτων των Χριστιανών Μαρτύρων προέρχονται από όλες τα γένη, τις φυλές και τις κοινωνικές τάξεις.

Το νέφος των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας περιλαμβάνει ηρωικά πρόσωπα ευγενών και άσημων, αρχόντων και αρχομένων, πλουσίων και φτωχών, κληρικών και λαϊκών, νέων και γερόντων, ως ηχηρή απάντηση σε όλους εκείνους τους κακεντρεχείς και ανιστόρητους, οι οποίοι θέλουν τον Χριστιανισμό να είναι τάχα δημιούργημα επιμέρους ομάδας.

Μια ομάδα Μαρτύρων είναι και οι ιερομάρτυρες, οι οποίοι όντες κληρικοί, έδωσαν τη μαρτυρία τους για το Χριστό και την επισφράγισαν με τη ζωή τους. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Χαράλαμπος, μια ιδιαιτέρως ηρωική μορφή της Εκκλησίας μας. Γεννήθηκε περί το 90 μ. Χ. στη Μαγνησία, πιθανότατα, της Θεσσαλίας, κατ’ άλλους στην Μαγνησία της Μ. Ασίας. Οι ευσεβείς γονείς του τον ανέθρεψαν χριστιανικά, με κίνδυνο της ζωής τους, διότι η ιδιότητα του χριστιανού θεωρούνταν έγκλημα για το ρωμαϊκό κράτος και οι Χριστιανοί διώκονταν απηνώς.

Περί το 130 μπήκε στις τάξεις του κλήρου. Ως πρεσβύτερος της Εκκλησίας της Μαγνησίας ανάλαβε τεράστιο αγώνα για τη διάδοση της νέας πίστεως. Έκθετε τον εαυτό τους σε κίνδυνο προκειμένου να αποσπάσει ανθρώπους από την σκοτεινή ειδωλολατρία και να τους οδηγήσει στο φως του Χριστού. Κήρυττε φλογερούς λόγους σωτηρίας και στηλίτευε δημόσια την πλάνη των δαιμονικών ειδώλων. Ευτύχησε να ζήσει 113 χρόνια. Έζησε κατά τον ταραχώδη δεύτερο αιώνα και βίωσε τους σκληρούς και απάνθρωπους διωγμούς των Χριστιανών. Αλλά για τον ίδιο ευδόκησε ο Θεός να δοκιμάσει τον μαρτυρικό θάνατο στα βαθιά του γεράματα.

Βλέποντας το μαρτύριο χιλιάδων ηρωικών Χριστιανών, ποθούσε και ό ίδιος να αξιωθεί να χύσει το αίμα του για το Χριστό και την αλήθεια Του. Στα τέλη της ζωής του, αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο ασεβής και χριστιανομάχος Σεβήρος (193-211 μ. Χ.).

Συνέχισε και αυτός την παράδοση των προκατόχων του. Μισούσε θανάσιμα τους Χριστιανούς και θεωρούσε καθήκον του να τους εξολοθρεύσει. Για τούτο και ανανέωσε με διάταγμά του το γενικό διωγμό τους σε όλη την αυτοκρατορία. Όποιος υπήκοος αρνιόταν να τιμήσει τους ειδωλολατρικούς «θεούς» και τους καταφρονούσε συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν φρικτά και πέθαινε επονείδιστο θάνατο.

Διοικητής της Μαγνησίας ήταν κάποιος σκληρός και φανατικός ειδωλολάτρης ονόματι Λουκιανός. Εφαρμόζοντας με περισσό φανατισμό την αυτοκρατορική διαταγή, έτρεχε σε κάθε μέρος μανιασμένος, ανακαλύπτοντας Χριστιανούς, τους οποίους υπέβαλλε σε σκληρά και απάνθρωπα βασανιστήρια, προκειμένου να τους μεταστρέψει ξανά στη λατρεία των ειδώλων. Τους οδηγούσε στα στάδια, όπου τους εξολόθρευε δημόσια για παραδειγματισμό.

Μεταξύ αυτών ήταν και ο σεβάσμιος γέρων και πρεσβύτερος Χαράλαμπος. Είχε πληροφορηθεί για τη δράση του και γι’ αυτό διέταξε να τον φέρουν σιδηροδέσμιο μπροστά του. Ήταν ήδη υπέργηρος 113 ετών. Ο σκληρόψυχος ηγεμόνας τον κοίταξε με βλοσυρό βλέμμα και τον ρώτησε απειλητικά: «Γιατί γέροντα καταφρονείς τις διαταγές του αυτοκράτορα; Γιατί αρνείσαι τους θεούς μας;».

Ο Χαράλαμπος, γαλήνιος και πράος του απάντησε πως πάνω από τις πρόσκαιρες ανθρώπινες βασιλείες στέκει ο αιώνιος Βασιλιάς των Ουρανών, ο Χριστός, ο αληθινός Θεός, ο σωτήρας του κόσμου και πως οι «θεοί» του ήταν ψεύτικοι, ανθρώπινες επινοήσεις, πίσω από τις οποίους κρύβονται οι δαίμονες, για να αποσπάσουν τους ανθρώπους από τη σωτηρία.

Η ηρωική ομολογία του αγίου κληρικού εξόργισε τον Λουκιανό. Άφριζε και μούγκριζε σαν άγριο θηρίο. Χωρίς να σεβαστεί τα βαθιά του γεράματα, τον παρέδωσε σε ανελέητα βασανιστήρια. Οι απάνθρωποι ειδωλολάτρες δήμιοι αφού τον έγδυσαν, άρχισαν να τον γδέρνουν ζωντανό! Εκείνος, υπέμεινε με αφάνταστη καρτερία τους ανείπωτους πόνους και ευχαριστούσε το Θεό για την τιμή που του έκανε να χύσει το αίμα του για Εκείνον! Το μαρτύριο κρατούσε ώρες και ο άγιος γέροντας άντεχε και συνέχιζε με μεγαλύτερη δύναμη να ευχαριστεί το Θεό. Τότε συνέβη το απροσδόκητο.

Δύο από τους σκληρούς βασανιστές του, ο Πορφύριος και ο Βάπτος, βλέποντας τον ηρωισμό και την ανεξικακία του Μάρτυρα, μεταστράφηκαν στον Χριστιανισμό, πέταξαν τα μαχαίρια και φώναξαν: «Είμαστε και εμείς Χριστιανοί», με αποτέλεσμα να αποκεφαλιστούν επί τόπου. Κατόπιν δύο γυναίκες ξεπήδησαν από το πλήθος που παρακολουθούσε τα βασανιστήρια του Μάρτυρα, ομολόγησαν και εκείνες ότι είναι Χριστιανές και στεφανώθηκαν με το στέφανο του μαρτυρίου!

Αλλά οι ώρες περνούσαν και τα εργαλεία άρχισαν να στομώνουν ανεξήγητα και δεν κατόρθωσαν οι δήμιοί του να τον σκοτώσουν. Μεταφέρθηκε στο σπίτι του, όπου συνέρρεαν χιλιάδες χριστιανοί να ασπασθούν τις πληγές του! Αλλά και πάλι τον συνέλαβαν, του έμπηξαν καρφιά στην πλάτη και τον έσυραν ως την Αντιόχεια. Εκεί υπέστη το τελειωτικό του μαρτύριο. Ο τοπικός διοικητής Κρίσπος διέταξε να τον ρίξουν στη φωτιά! Ο άγιος και πάλι ευχαριστούσε και δοξολογούσε το Θεό μέσα στις φονικές φλόγες, παραδίδοντας την αγία του ψυχή στο Χριστό, που τόσο αγάπησε και υπηρέτησε με συνέπεια σε όλη του τη ζωή!

Τα τίμια λείψανά του περιμάζεψαν με σεβασμό οι Χριστιανοί, με επικεφαλής την

Γαλήνη, κόρη του αυτοκράτορα, η οποία βλέποντας τον ηρωισμό του αγίου είχε γίνει

και αυτή Χριστιανή. Η μνήμη του εορτάζεται στις 10 Φεβρουαρίου. Πλήθος ναών είναι αφιερωμένοι στη χάρη του και οι πιστοί επικαλούνται τη βοήθειά του, θεωρώντας τον ως έναν από τους πιο θαυματουργούς αγίους. Τρανταχτό παράδειγμα η θαυματουργική διάσωση της πόλεως των Φιλιατρών από τη μανία των γερμανικών στρατευμάτων το 1943.

Αυτοί είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, αληθινοί ήρωες και ολοκληρωμένες προσωπικότητες, οι οποίοι νίκησαν τον αμαρτωλό και πτωτικό κόσμο με τη μαρτυρία τους, την οποία επισφράγισαν με το τίμιο αίμα τους. «Αύτη εστὶν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α΄Ιωάν.5,4), κατά τον ευαγγελιστή της αγάπης Ιωάννη!

 

Ευλαβικό αφιέρωμα στον Μητροπολίτη που διαποίμανε την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας για 40 περίπου συναπτά έτη

 

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Στις 12-2-2007 εκοιμήθη εν Κυρίω ο αείμνηστος Μητροπολίτης πρ. Ακαρνανίας κυρός Θεόκλητος και την επομένη έγινε η εξόδιος ακολουθία στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος Μεσολογγίου. Συμμετείχα στην εξόδιο ακολουθία με βαθειά συγκίνηση, διότι συνδεόμουν πολύ στενά με τον αείμνηστο Ιεράρχη και εκτιμούσα τα χαρίσματά του και το εκκλησιαστικό του φρόνημα.

Όλοι όσοι τον γνώριζαν εντόπιζαν την αφιλαργυρία του, την προσεκτική του ζωή, την λειτουργική του συνείδηση, την καθαρότητα του βίου του, το ιεραποστολικό του φρόνημα και τις ορθόδοξες πεποιθήσεις του. Τον διέκρινε το ανεπίφθονο της συμπεριφοράς του, η αρετή της απλότητος και η καλογερική του βιοτή. Ζούσε ως ένας καλόγερος, λιτοδίαιτος και ευχάριστος, και ακόμη ήταν ένας αρχοντάνθρωπος, μέσα στην απλότητά του. Γενικά ήταν ένας «λεβέντης» Κληρικός, όπως τον χαρακτηρίζει ο κόσμος, και η εξωτερική του μορφή έδειχνε και την λεβέντικη εσωτερική του κατάσταση. Βεβαίως, τα ποιμαντικά και διοικητικά καθήκοντα δεν κάνουν τον Επίσκοπο αποδεκτό από όλους, γιατί δεν μπορεί να ικανοποιή τους πάντας και πρέπει να λάβη μερικές φορές και δυσάρεστες αποφάσεις.

Τον γνώριζα από την Αθήνα (1963-'64), όταν ήταν Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Εφημέριος στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Ήμουν τότε υποψήφιος στην Θεολογική Σχολή και πρωτοετής φοιτητής και προτιμούσα να εκκλησιάζομαι στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και θαύμαζα το παράστημά του και την αρχοντιά του. Όταν δε το 1965 εξελέγη Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας, σε μια δύσκολη εκκλησιαστική περίοδο, μακάρισα τους Χριστιανούς της Μητροπόλεως αυτής, γιατί θα είχαν έναν τέτοιο Μητροπολίτη. Αργότερα, όταν από το 1969 βρέθηκα στην Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, τον γνώρισα καλύτερα, διότι ο Γέροντάς μου Μητροπολίτης Καλλίνικος, ως πρώην Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπολέως Αιτωλίας και Ακαρνανίας, πριν την εκλογή του, μου έλεγε πάρα πολλά θετικά για το πρόσωπό του. Η συχνή επικοινωνία που είχαμε είτε στην Έδεσσα είτε στο Μεσολόγγι, αύξαναν την αγάπη μου και τον σεβασμό μου προς το πρόσωπό του. Μετά τον θάνατο του αειμνήστου Καλλινίκου, αισθανόταν μια υποχρέωση να με βοηθά και να με προστατεύη σε δύσκολες στιγμές. Η υποχρέωση συνδεόταν με το ότι ήμουν πνευματικό παιδί του αγαπητού του Μητροπολίτου Καλλινίκου. Με είχε καλέσει επανειλημμένως στην Μητρόπολή του για ομιλίες και θείες Λειτουργίες. Για την εκλογή μου στην Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου έπαιξε σημαντικό ρόλο και αξιώθηκα να παραλάβω την Ιερά Μητρόπολη από τα δικά του χέρια, αφού αυτός μου παρέδωσε την πατερίτσα, ως τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως. Είχαμε άριστη συνεργασία, με αποκαλούσε «γείτονα», και έλεγε μπροστά στον κόσμο ότι δεν υπάρχουν όρια μεταξύ των δύο Μητροπόλεων: «Είναι ένας νομός και μία Μητρόπολη με δύο Μητροπολίτες». Πολλές φορές μου έλεγε: «Να πηγαίνης όπου θέλεις, χωρίς να με ρωτάς». Φυσικά, ποτέ δεν το έκανα, αλλά πάντοτε τον ρωτούσα και λάμβανα την ευχή του. Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του, όταν μου τηλεφωνούσε, άλλοτε λέγοντας: «Δεσπότη μου, τι κάνεις;» και άλλοτε «Ιερόθεε, γείτονα, τι γίνεσαι;». Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίον όταν περνούσε δύσκολες καταστάσεις στην Ιερά Μητρόπολή του και ερχόταν το θέμα στην Σύνοδο, τον υπερασπιζόμουν και εκείνος εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του.

Από την πολυχρόνια επικοινωνία μας, περίπου 43 χρόνια, έχω πολλά να θυμούμαι. Στην συνέχεια θα παρουσιάσω μόνον τρία από αυτά. Το πρώτον έχει σχέση με την έκδοση του βιβλίου «Μαρτυρία ζωής» που είναι βιογραφία του αειμνήστου Μητροπολίτου μου Καλλινίκου. Μετά την κοίμηση του Καλλινίκου που συνέβη τον Αύγουστο του 1984, αποτύπωσα τις σκέψεις μου και τις εντυπώσεις μου για την προσωπικότητα του Καλλινίκου, καθώς επίσης συγκέντρωσα και ο,τι είχε γραφή μετά την κοίμησή του και το είχα δώσει στο τυπογραφείο για έκδοση. Μάλιστα υπήρχαν Χριστιανοί που επιχορήγησαν την έκδοση αυτή. Μετά την ενθρόνιση στην Έδεσσα του νέου Μητροπολίτου, αειμνήστου τώρα κυρού Χρυσοστόμου, τον Νοέμβριο του 1984, του ανακοίνωσα το γεγονός και του ζήτησα αν ήθελε να προλογίση το βιβλίο αυτό για τον προκάτοχό του. Αυτή η απλή κίνησή μου υπήρξε αφορμή για έναρξη μιας εκκλησιαστικής περιπετείας μου. Μου απήντησε απερίφραστα ότι δεν επιθυμεί να δημοσιευθή ένα βιβλίο για τον προκάτοχό του. Όταν του είπα ότι είναι στο τυπογραφείο το σχετικό κείμενο, σχεδόν έχει τυπωθή και ότι έχουν δώσει χρήματα Χριστιανοί για τον σκοπό αυτό, μου είπε ότι θα προτιμούσε να χαθούν τα χρήματα, παρά να εκδοθή βιβλίο για τον Καλλίνικο. Και με προέτρεψε να μη το εκδώσω. Έφυγα για το σπίτι μου πολύ στενοχωρημένος, αλλά αποφασισμένος να σταματήσω την έκδοση. Επικοινώνησα με τον αείμνηστο Ακαρνανίας Θεόκλητο για να του πω τον πόνο μου και να ζητήσω την συμβουλή του. Και εκείνος λεβέντικα μου απήντησε: «Ιερόθεε, μη στενοχωριέσαι. Θα γράψω εγώ πρόλογο και θα εκδώση το βιβλίο αυτό η Ιερά Μητρόπολή μου. Και ας τολμήση ο Χρυσόστομος να μου ζητήση τον λόγο». Πράγματι, έγραψε τον πρόλογο στον οποίον αφού επαινεί τον αείμνηστο Καλλίνικο, τον πρώην Πρωτοσύγκελλό του, στην συνέχεια δικαιολογεί γιατί το βιβλίο αυτό εκδίδεται από την Μητρόπολή του. Επειδή το βιβλίο αυτό έχει εξαντληθή, γι' αυτό καταγράφω εδώ τον πρόλογο αυτό, για να φανή το ανεπίφθονο του αειμνήστου Θεοκλήτου, αλλά και η λεβέντικη αντιμετώπισή του: «"Εγκωμιαζομένων δικαίων ευφρανθήσονται λαοί" (Παροιμ. κθ , 2)

Ο κατά το παρελθόν έτος (7-8-1984) εκδημήσας εις Κύριον Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας μακαριστός Καλλίνικος (κατά κόσμον Δημήτριος Πούλος), είχε διπλούν δεσμόν μετά της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ήτο τέκνον της και, επί πολλά έτη, Ποιμήν της. Ήτο τέκνον της, διότι εξ Αιτωλίας κατήγετο και εις αυτήν εγεννήθη. Αλλ’ ήτο και Ποιμήν της, καίτοι δεν εχρημάτισεν Επίσκοπός της. Ήτο Ποιμήν της, όχι μόνον διότι γενικώς η ιδιότης του Πρωτοσυγκέλλου, ως του υπ' αριθμ. 1 συνεργάτου του Επισκόπου και αντιπροσώπου αυτού, καθιστά τον Πρωτοσύγκελλον είδος «συνεπισκόπου», αλλ’ ειδικώτερον διότι ο αείμνηστος Μητροπολίτης Αιτωλοακαρνανίας Ιερόθεος, λόγω γήρατος, αλλά και λόγω της βαθυτάτης εκτιμήσεως την οποίαν έτρεφε και προς τον χαρακτήρα και προς τας ικανότητας του Πρωτοσυγκέλλου του, δηλαδή του τότε Αρχιμανδρίτου π. Καλλινίκου, του είχε κατ’ ουσίαν εκχωρήσει την διοίκησιν της Μητροπόλεως. Το αυτό συνέβη και κατά την μακράν χηρείαν της Μητροπόλεως, οπότε ο Τοποτηρητής αυτής Σεβ. Μητροπολίτης Άρτης Ιγνάτιος, βεβαρημένος με την διαποίμανσιν της ιδικής του Μητροπόλεως, τρέφων δε και αυτός απόλυτον εμπιστοσύνην προς το πρόσωπον του π. Καλλινίκου, είχεν αναθέσει εις αυτόν ουσιαστικάς αρμοδιότητας της διοικήσεως. Ούτως ο π. Καλλίνικος επί πολλά έτη ήτο κύριος υπεύθυνος του όλου έργου της Ιεράς Μητροπόλεως, ο κατ’ ουσίαν Ποιμήν της... Ο διπλούς λοιπόν αυτός δεσμός του αειμνήστου Ιεράρχου της Εδέσσης προς την Ιεράν Μητρόπολιν Αιτωλίας και αι, κατά την άσκησιν του εν αυτή έργου του, ανεκτίμητοι υπηρεσίαι του προς αυτήν συνιστούν οφειλήν, δημιουργούν χρέος, εγγράφουν υποθήκην...

Εσκέφθημεν ότι ο καλλίτερος τρόπος εξοφλήσεως (η μάλλον εκφράσεως, διότι αι πνευματικαί οφειλαί ουδέποτε εξοφλούνται...) των προς αυτόν υποχρεώσεων της Ιεράς ημών Μητροπόλεως, την οποίαν διηκόνησεν ευόρκως, αόκνως και μετ’ αυταπαρνήσεως, θα ήτο η έκδοσις ενός βιβλίου, σκιαγραφούντος την προσωπικότητά του και το εν γένει έργον του, ώστε ούτω να «μη εξαλειφθή το μνημόσυνον αυτού». Η σκέψις αύτη ικανοποιεί και ημάς προσωπικώς, διότι τοιουτοτρόπως θα εξεφράζοντο και τα ημέτερα συναισθήματα προς τον αοίδιμον Κληρικόν, μετά του οποίου συνειργάσθημεν αρμονικώτατα από της εγκαταστάσεως ημών ως Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας μέχρι της προαγωγής αυτού εις Μητροπολίτην Εδέσσης. Εκτιμώντες και ημείς βαθύτατα τα εξαίρετα προσόντα του, επί πλέον δε σκεπτόμενοι ότι ήτο άριστος γνώστης προσώπων και πραγμάτων, διετηρήσαμεν άθικτον την προϋπάρχουσαν κατάστασιν, ήτοι την υπ' αυτού άσκησιν ευρυτάτων αρμοδιοτήτων εν τη διοικήσει της Ιεράς Μητροπόλεως.

Μετά πολλής λοιπόν χαράς εκδίδει η Ιερά ημών Μητρόπολις το παρόν τεύχος. Συγγραφεύς του είναι ο εκλεκτός Κληρικός π. Ιερόθεος Βλάχος, Ιεροκήρυξ Εδέσσης, πνευματικόν τέκνον και στενός συνεργάτης του μεταστάντος Ιεράρχου. Ούτος ζήσας επί πολλά έτη πλησίον του, γνωρίζει όσον ουδείς άλλος όλας τα πτυχάς της ζωής του και ως εκ τούτου ήτο ο πλέον ενδεδειγμένος δια το εγχείρημα αυτό. Ως θα διαπιστώση ο αναγνώστης δεν αρκείται εις μίαν ξηράν βιογραφίαν ούτε εις χρονογραφικήν παράθεσιν γεγονότων, αλλά με πολλήν χάριν παριστά ανάγλυφον μίαν οσιακήν μορφήν, η οποία υπήρξεν ο Επίσκοπος Εδέσσης Καλλίνικος.

Πιστεύομεν ότι η εκ μελέτης του παρόντος πνευματική ωφέλεια δεν θα είναι μικρά. Και με αυτήν την πεποίθησιν το παραδίδομεν εις την δημοσιότητα.

+ Ο Αιτωλίας και Ακαρνανίας ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ»

Θα πρέπη να σημειωθή ότι κατά την εξόδιο ακολουθία του μακαριστού Καλλινίκου, ο αείμνηστος Αιτωλίας και Ακαρνανίας Θεόκλητος, μαζί με τους συνεργάτες του, ήλθαν στην Έδεσσα και το βράδυ ζήτησε να διανυκτερεύσουν σε ένα Μοναστήρι πολύ μικρό και πτωχό που δεν είχε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Ο αείμνηστος κοιμήθηκε σε ένα απλό δωμάτιο, χωρίς φως και άλλες ανέσεις. Μετά από λίγες ημέρες, όταν γύρισε στην Μητρόπολή του και επειδή είχε δει την κατάσταση του Μοναστηριού, απέστειλε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για τις ανάγκες των αδελφών της Μονής. Στις αδελφές της Ιεράς Μονής έκανε τεράστια εντύπωση πως ένας Μητροπολίτης μιας μεγάλης Μητροπόλεως καταδέχθηκε να κοιμηθή σε ένα δωμάτιο πενιχρότατο, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα κλπ.

Το δεύτερο περιστατικό έχει σχέση με την εκλογή μου στην Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου. Όταν ετέθη από τους Αρχιερείς το όνομά μου ως υποψηφίου για την Ιερά αυτή Μητρόπολη, εκείνος χαιρόταν υπερβολικά. Μου τηλεφωνούσε συχνά για να μαθαίνη νέα και χαιρόταν σαν μικρό παιδί. Η χαρά του αυξανόταν, όταν πλησίαζε η ημέρα της ψηφοφορίας. Ήταν ο πρώτος που μου τηλεφώνησε, μετά την εκλογή, στο σπίτι για να μου ανακοινώση το γεγονός. Και αμέσως μετά ανεχώρησα για την Ιερά Σύνοδο που με περίμενε με έκδηλη ικανοποίηση και χαρά για να δώσω το «Μήνυμα». Παρευρέθηκε στην χειροτονία μου και φυσικά στην ενθρόνιση που μου έδωσε την πατερίτσα. Επίσης, μου δώρισε ένα δικό του παλαιό εγκόλπιο. Και το σημαντικό είναι ότι έκανε μια χειρονομία που συνήθως δεν γίνεται. Κατά την διάρκεια της ενθρονίσεως ανεκοίνωσε ότι προσφέρει στην Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου το ποσό των 5 εκατομμ. δρχ. (που την εποχή εκείνη είχε μια μεγαλύτερη αξία απ' ότι σήμερα) για τις πρώτες ανάγκες της Μητροπόλεως. Βεβαίως, πρέπει να σημειωθή ότι μετά από λίγο καιρό έδωσε στην Μητρόπολη και άλλα 5 εκατομμ. δρχ. για την ενίσχυση του έργου της. Αυτό είναι σημαντικό και ίσως πρωτότυπο για τα εκκλησιαστικά δεδομένα. Συνήθως οι Μητροπολίτες μεγάλων Μητροπόλεων αρκούνται στο να εκτελούν έργα στην Μητρόπολή τους και αγνοούν εάν άλλες μικρότερες Μητροπόλεις δυσκολεύονται στην επίλυση των απαραιτήτων για την λειτουργία τους. Ο αείμνηστος Θεόκλητος δεν το έκανε αυτό μόνον για την Μητρόπολή μου, αλλά επανειλημμένως απέστελλε υψηλά χρηματικά ποσά στην Εκκλησία της Αλβανίας, στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες Ιερές Μητροπόλεις.

Κατά την τελετή ενθρονίσεως ομίλησε πολύ επίκαιρα και είπε μεταξύ των άλλων τα εξής:

«Σεβασμιώτατε εν Χριστώ αδελφέ, άγιε Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Συγκινητική και μεγαλειώδης η στιγμή αυτή δι’ Υμάς, τον ευσεβή Ιερόν Κλήρον και τον φιλόχριστον λαόν της Ιεράς Μητροπόλεως αυτής. Συγκεντρωμένοι στον Ιερό χώρο του Ναού οι Αρχές του Νομού μετά του χριστεπωνύμου πληρώματος υποδέχονται τον νέον Επίσκοπον και πνευματικόν τους Πατέρα. Τα μάτια όλων είναι προσηλωμένα στο σεπτό πρόσωπόν Σας. Αναρίθμητες οι προσευχές, που απευθύνονται εις τον Δομήτορα της αγίας μας Εκκλησίας για την μακροημέρευσιν και επιτυχίαν της υψηλής Σας αποστολής.Ο Νομός της Αιτωλίας και Ακαρνανίας έχει δύο Ιερές Μητροπόλεις, την Μητρόπολιν Αιτωλοακαρνανίας και την Μητρόπολιν Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου. Ο λαός και των δύο Μητροπόλεων διακρίνεται για τον ένθεον ζήλον του, την βαθείαν πίστιν του και τον σεβασμόν του εις τον Επίσκοπον και τον Ιερόν Κλήρον. Αυτόν τον λαόν με το έντονον θρησκευτικόν συναίσθημα ηυλογήθητε από τον Θεόν να διαποιμάνετε και να είσθε βέβαιος, ότι θα βρήτε ανταπόκρισιν. Να διαβεβαιώσω και τον περιούσιον λαόν, ότι ο νέος Επίσκοπος είναι … (παραλείπονται δύο παράγραφοι για ευνόητους λόγους).Σεβασμιώτατε αδελφέ, περαίνων την σύντομον προσλαλιάν, το πλήθος του λαού που κατακλύζει τον Ιερόν χώρον του Ναού επιθυμεί να ακούση Εσάς. Να Σας καμαρώση. Νας Σας ευχηθή. Καλώς ήλθατε, Σεβασμιώτατε.

Ως ελάχιστον δείγμα αγάπης και εκτιμήσεως Σας προσφέρω το Αρχιερατικόν τούτο εγκόλπιον μετά του ποσού των 5.000.000 δρχ. δια να αναπτύξετε το Φιλανθρωπικόν και κοινωνικόν Σας έργον.

Άξιος, άγιε αδελφέ». Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε αρίστη συνεργασία και εκείνος πολλές φορές έλεγε: «Δοξάζω τον Θεό που μου έστειλε έναν καλό γείτονα». Η αγάπη του ήταν έκδηλη και ο σεβασμός μου φανερός.

Το τρίτο γεγονός είναι το κείμενο μιας επιστολής που μου απέστειλε, όταν ακόμη ήμουν Ιεροκήρυξ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, μετά την ανάγνωση του βιβλίου μου «Η ζωή μετά τον θάνατον». Το είχε διαβάσει με πολύ ενδιαφέρον και μου απέστειλε ένα πολύ συγκινητικό γράμμα που εκφράζει την προσωπικότητά του. Μου έγραφε:

«Αγαπητέ μου Ιερόθεε,Χαίρε εν Κυρίω.

Έλαβα το προφρόνως αποσταλέν μοι βιβλίον σου «Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ». Σε συγχαίρω από την καρδιά μου. Είναι ένα από τα πνευματικώτερα και ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει. Δεν σου αποκρύπτω, ότι κατά την ανάγνωσίν του πολλές φορές βούρκωσαν τα μάτια μου. Διέκρινα στις σελίδες του την αμαρτωλότητά μου και αθλιότητά μου. Βλέπω το επερχόμενο γήρας. Άγω το 74 και όσον ούπω το 75, να με κατευθύνη ακάθεκτο στο τέρμα του παρόντος βίου και με καταλαμβάνει φόβος δια την αμαρτωλότητά μου. Δεν έκαμα τίποτε για να εξιλεωθώ και να ευαρεστήσω στον Κύριο, που με ανύψωσε από «κοπρίας» στον υπερμέγιστο βαθμό της Αρχιερωσύνης. Ζητώ το έλεός Του και τις δικές σου ιερατικές ευχές για να έχω καλήν απολογίαν.

Παρακαλώ να μου στείλης 20 βιβλία και να μου γνωρίσης το αντίτιμον τούτων. Θέλω να το δωρήσω για να ωφεληθούν ψυχές με την ανάγνωσίν του.Σε ασπάζομαι

+ Ο Αιτωλίας και Ακαρνανίας Θεόκλητος».

Νομίζω ότι το κείμενο αυτής της επιστολής είναι η πεμπτουσία και το καταστάλλαγμα της ιερατικής και αρχιερατικής του διακονίας. Ξεκίνησε ως μοναχός στην Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας, πέρασε όλα τα στάδια της εκκλησιαστικής διακονίας, ήτοι Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και για 40 χρόνια Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας και στο τέλος του βίου του βιώνει την αρετή της αυτομεμψίας και εκφράζει την καλογερική του συνείδηση. Θεωρώ ότι η επιστολή αυτή είναι το αποκορύφωμα της εκκλησιαστικής του διακονίας. Δείχνει ότι παρά το ύψος του βαθμού της αρχιερωσύνης δεν εγκατέλειψε ούτε ξέχασε την καλογερική του ζωή. Αυτή η συνείδηση για μένα είναι ανώτερη από τα κτίρια τα οποία κατεσκεύασε, τα ιδρύματα που ίδρυσε και το ποικίλο ιεραποστολικό έργο που επετέλεσε. Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρός Θεόκλητος άφησε στην μνήμη μου την εικόνα ενός καλού Κληρικού, με απλότητα και αρχοντιά, με καλωσύνη και αγάπη, με ορθόδοξο φρόνημα και εκκλησιαστικό ήθος, γενικά ενός καλού Επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού.

Το γιατί επέτρεψε ο Θεός να κοιμηθή ως πρώην Μητροπολίτης, σύμφωνα με τον νόμο και όχι τους ιερούς Κανόνας, χωρίς ο ίδιος να παραιτηθή, δεν μπορώ να το γνωρίζω, ούτε να το κρίνω.Κατά την εξόδιο Ακολουθία του είχα μέσα μου έντονα την αίσθηση ότι έφυγε και ένας άλλος άνθρωπος που με αγαπούσε, ένας Επίσκοπος που πήγε να συναντήση τον αείμνηστο Γερόντά μου Καλλίνικο, τον οποίο και αυτός υπεραγαπούσε. Συνάντηση δύο αγαπητών Επισκόπων στον ουρανό, και διπλή παρηγοριά για μένα.–

Βιογραφικό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Ὁ Μακαριστός Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κυρός Θεόκλητος (κατά κόσμον Λουκᾶς) Ἀβραντινῆς, ἐγεννήθη τό ἔτος 1922 εἰς τό χωρίον Κάτω Βλασία Καλαβρύτων ἀπό πτωχούς καί πολύτεκνους γονεῖς. Ἐσπούδασεν εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν Ἀθηνῶν λαβών τό πτυχίον τό ἔτος 1954. Διάκονος ἐχειροτονήθη τό 1943, πρεσβύτερος δέ τό 1946. Διετέλεσε ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Κάτω Βλασίας καί ἐφημέριος τοῦ Πανεπιστημιακοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ «Καπνικαρέας» εἰς Ἀθήνας. Ἐχρημάτισε Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν καί τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, εἰς τό πλευρόν τοῦ γέροντός του Ἀρχιεπισκόπου Θεοκλήτου.

Τό 1965 ἐξελέγη Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας, ὅπου ἐπί σαράντα (40) συναπτά ἔτη προσέφερεν καί ἐδίδαξεν κυρίως μέ τήν πνευματικήν του παρουσίαν. Διετέλεσεν τοποτηρητής τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων Ἄρτης καί Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου. Ἀνέπτυξεν πλούσιον φιλανθρωπικόν καί ἱεραποστολικόν ἔργον, ἐνῶ προνοίᾳ του ἐξεδόθη τό περιοδικόν τῆς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός». 

Ἐπίσης συνέγραψε σειρά βιβλίων θρησκευτικοῦ καί πνευματικοῦ περιεχομένου. Εφησυχάζων διά λόγους ὑγείας μετά τήν 6ην Ἀπριλίου 2005 εἰς τό Ἐπισκοπεῖον τῆς Ἱερᾶς Πόλεως Μεσολογγίου, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ.κ.Χριστόδουλος ἀπένειμεν εἰς αὐτόν (τήν 15ην Ἀπριλίου 2006) τήν ἀνωτάτην διάκρισιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τόν Χρυσοῦν Σταυρόν τοῦ Ἀπ. Παύλου.

«Όταν όλα είχαν τελειώσει…» - Θαύμα Αγίων Λουκά του Ιατρού και των Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού.

 

«Ονομάζομαι Ε.Χ., 37 ετών, από την Μόρφου και τώρα κάτοικος Λεμεσού. Η εργασία μου είναι αεροσυνοδός και καθηγήτρια Ιταλικών.  

Την Κυριακή πρωί 28 Ιουνίου 2008 ξύπνησα νωρίς κι ένιωθα λίγη αδυναμία. Είχα λίγο πυρετό και αποφάσισα να πάω στην Πολυκλινική για να μου κάνουν ένεση να μου περάσει γρήγορα, γιατί είχα προγραμματίσει ταξίδι στην Αγία Μαρίνα της Άνδρου με τη μητέρα μου.

Την Δευτέρα 29 Ιουνίου δεν ένιωθα καλύτερα και αποφάσισα να ξαναεπισκεφθώ την Πολυκλινική, επειδή ο χρόνος για το ταξίδι πίεζε και δεν θα προλάβαινα.

Στην Πολυκλινική ο γιατρός που με εξέτασε ήταν ο γιατρός της μητέρας μου. Μου έκανε κάποιες εξετάσεις, αλλά δεν έβρισκε τίποτα, παρά μόνον λίγο πυρετό και κομμάρες που εγώ αισθανόμουνα. Έτσι για προληπτικούς λόγους αποφάσισε να με κρατήσει στην Πολυκλινική, παρά την άρνησή μου. Του είπα μάλιστα:

- Δεν γίνεται να πάω στο προγραμματισμένο ταξίδι και μετά να μείνω στο νοσοκομείο;

Η απάντησή του ήταν αρνητική, παρόλο που δεν φαινόταν να έχω κάτι σπουδαίο, εκτός από κάποια δέκατα και αδυναμία. Την επόμενη μέρα, Τρίτη 30 Ιουνίου, με επισκέφθηκε η μητέρα της νύφης μου και μου έδωσε μια χάρτινη εικονίτσα του αγίου Λουκά. Δεν γνώρισα ποιός ήταν αυτός ο άγιος, και την έβαλα κάτω από το μαξιλάρι μου.

Την Τετάρτη, 1 Ιουλίου, η κατάστασή μου επιδεινώθηκε. Μου έκαναν αξονική, η οποία έδειξε μόλυνση στην κοιλιακή χώρα. Την ώρα της εξέτασης έβλεπα πεντακάθαρα να με παρακολουθούν τέσσερα μάτια.

Προσπάθησα να δώ καλύτερα, να διακρίνω κάποιο πρόσωπο, αλλά δεν μπορούσα. Μετά από την εξέταση με μετέφεραν στην μονάδα εντατικής θεραπείας και τσακώθηκα μάλιστα, γιατί έχασα την εικονίτσα του αγίου Λουκά. Η νύφη μου μου έδωσε άλλη, αλλά βρέθηκε και η προηγούμενη πίσω στην πλάτη μου. Έτσι κρατούσα και τις δύο σφικτά στα χέρια μου.

Ξημέρωσε η Πέμπτη 2 Ιουλίου 2008 και η μόλυνση προχωρούσε στους πνεύμονες. Έτσι το Σάββατο, μη μπορώντας οι γιατροί να ανακαλύψουν από τι προήλθε η μόλυνση, αλλά ούτε και να την αντιμετωπίσουν παρά τις δυνατές αντιβιώσεις -με είχαν κατατρυπημένη- αποφάσισαν να με χειρουργήσουν.

Η σηψαιμία προχωρούσε ραγδαία και έλεγαν ότι μέχρι το βράδυ θα κατέληγα. Εγώ ακόμη, παρά την ταλαιπωρία μου, ένιωθα ότι θα γίνω καλά, με τις εικονίτσες στο χέρι μπήκα στο χειρουργείο και τις έδωσα στον αναισθησιολόγο να τις προσέχει την ώρα της εγχείρησης. Μου αφαίρεσαν τη χολή, η οποία δεν είχε τελικά τίποτα κι έπεσα σε κώμα, για τρεις μέρες. Η κατάσταση μου ήταν πολύ σοβαρή και όλοι περίμεναν το μοιραίο. Οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες στους δικούς μου γιατί η σηψαιμία ήταν ραγδαία και δεν είχαν μείνει πνεύμονες πλέον να αναπνέω, και όμως το θαύμα έγινε, όταν όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει.

Την τρίτη μέρα ήλθε ο πατήρ Π., έχοντας μαζί του ένα μικρό τμήμα της καρδιάς του αγίου Λουκά. Με σταύρωσε με την καρδούλα του Αγίου και εγώ, όπως μου είπαν, εκείνη την ώρα ανοιγόκλεισα τα μάτια. Από τη στιγμή εκείνη ο οργανισμός μου άρχισε να αντιδρά και η σηψαιμία απ’ το πουθενά να υποχωρεί. Τελικά θεραπεύτηκα τελείως. Για τους γιατρούς ήταν ανεξήγητο. Όσοι είναι πιστοί παραδέχθηκαν ότι πρόκειται για θαύμα. Οι υπόλοιποι προσπάθησαν να δώσουν επιστημονική εξήγηση, αλλά δεν μπόρεσαν να δώσουν πειστική απάντηση.

Όσο έμεινα στο νοσοκομείο, μου έφεραν και διάβασα το βιβλίο με τη ζωή του αγίου Λουκά του ιατρού (και ιατρός μου σ’ αυτή την περίπτωση), κι ένιωθα ότι είχε βοηθούς του τους αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό. Τότε ένιωσα και κατάλαβα πιά, γιατί με παρακολουθούσαν την 1η Ιουλίου στην αξονική. Ήταν η μέρα της γιορτής τους και ήταν το δεξί χέρι του αγίου Λουκά στο χειρουργείο. Η θεία της νύφης μου βρισκόταν εκείνη τη μέρα στη Βέροια στη μονή Δοβράς. Έκαναν Παράκληση και ο γέροντας της είπε ότι ο άγιος Λουκάς μαζί με τους αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό θα είναι μαζί μου».

Ε.Χ., Λεμεσός-Κύπρος

Πηγή: Αρχιμ. Νεκταρίου Αντωνόπουλου, Καθηγουμένου Ι. Μονής Σαγματά

Από το βιβλίο «Ταχύς εις βοήθειαν…», Τα θαύματα του Αγίου Λουκά σήμερα

εκδόσεις Ακρίτας

Ωφέλιμες διηγήσεις από τον παπά Νικόλα τον Πλανά

 Πολλοί χριστιανοί, όταν συμβεί κάποια παρεξήγηση ή κάποιος τσακωμός με άλλους συνανθρώπους τους λένε: «Δεν θέλω το κακό αυτών των ανθρώπων, αλλά δεν θέλω και να έχω πολλά μαζί τους. Ας κάτσουν στο σπίτι τους κι εγώ στο δικό μου. Μια καλημέρα φθάνει». Έτσι καθησυχάζουν τη συνείδηση τους και νομίζουν ότι είναι εντάξει απέναντι στο Θεό και στους συνανθρώπους. Είναι όμως; Ένα σχετικό περιστατικό, το οποίο εξομολογείται μια κυρία, δίδει την απάντηση.

«Μια φορά είχα παρεξηγηθεί, ή μάλλον συκοφαντηθεί από κάτι συγγενείς μου. Δεν αντήλλλαξα ούτε μια κουβέντα, ούτε ύβριν, τίποτα από όλα αυτά. Όταν εγκατεστάθημεν  και οι δύο οικογένειες στας Αθήνας, μιλούσαμε τυπικές κουβέντες. Όταν εξομολογήθηκα, είπα εις τον Παππού-έτσι έλεγαν τον άγιο Νικόλαο Πλανά (1894-1932)- την υπόθεσιν και, συγχρόνως, ότι δεν θέλω ανταλλαγήν επισκέψεων με την συγγενή μου. Καλά είναι ως εδώ, του λέγω, αφού χαιρετιόμαστε όταν βλεπόμαστε. Έκείνη παντρεμένη, κοσμική, εγώ κοντά στον Παππού, άλλη ζωή. Έτσι το έλεγα και το πίστευα, ότι δεν έχω τίποτα μαζί της.

Να ήτανε άλλος εξομολόγος, δυνατόν να μου έλεγε: «Ε, ας είναι, παιδί μου, ως εδώ, δεν είναι ανάγκη  για περισσότερες σχέσεις». Αυτό ενόμιζα, πως θα μου έλεγε και ο Παππούς.

       Όταν ξαφνικά τον ακούω να μου λέγη: «Όχι, παιδί μου, ως εδώ… Είναι ανάγκη να πας στο σπίτι της, να φας στο τραπέζι της και να κοιμηθείς μια μέρα στο σπίτι της, διότι ζη μέσα σου το πάθος»! Κεραυνός αν μου έπεφτε, ολιγωτέρα εντύπωσι θα μου έκαμε. Θα μπορούσα να πιω το πικρότερο και δυσωδέστερο φάρμακο, παρά να κάνω αυτό  που μου είπε. Τότε είδα με δέος πόσο πάθος ενωφέλευε μέσα μου, κρυφό, που ούτε και εγώ η ίδια δεν το είχα καταλάβει… Μα έλα που έπρεπε να κάνω υπακοή! Με τρεμάμενα γόνατα πήγα στο σπίτι της. Ευτυχώς η ευχή του Παππού τους φώτισε και με υποδέχθησαν καλά, τόσον αυτή όσον και ο σύζυγός της και η μητέρα της. Βάλαμε να φάμε το μεσημέρι, και στο τραπέζι εγώ έλεγα μέσα μου: «διαβολική τριάς». Εννοούσα, φυσικά, το ανδρόγυνο και τη μητέρα της. Δεν θα μπορέση ποτέ να περιγράψη η φαντασία τον ψυχικό μου αγώνα της ημέρας εκείνης. Το μεσημέρι κοιμηθήκαμε στο αυτό δωμάτιο με την συγγενή μου. Μόλις κοιμήθηκα, είδα ολόκληρο τον σατανά δίπλα μου να μου λέγη: «Εδώ ήρθες μωρή να κοιμηθής; Φτου να χαθής». Ξύπνησα συντετριμμένη και της λέγω: «Είδα ένα κακό όνειρο». Μου λέγει και αυτή ταυτοχρόνως, «και εγώ είδα ένα πολύ κακό όνειρο». Ούτε της είπα τι είδα, ούτε τη ρώτησα τι είδε αυτή. Έλειπε η οικειότης. Από τότε επανήλθομεν εις την πρώτην σειρά της αδελφοσύνης, και είμαστε, συν Θεώ, πολύ αγαπημένες».

        Αδελφοί μου, ας το πάρουμε χαμπάρι ότι η αγάπη μας είναι λειψή, μηδαμινή και ότι η καρδιά μας είναι σκληρή, στενή και ψυχρή. Γι’ αυτό ας ικετεύουμε θερμά τον Άγιο Τριαδικό Θεό να μαλακώσει, να πλατύνει και να θερμάνει με την αγάπη Του την καρδιά μας, ώστε να φερόμαστε προς τους συνανθρώπους μας σύμφωνα με το Άγιο Θέλημα Του και όχι σύμφωνα με το χαλασμένο, στραβό και κακό λογισμό μας.

Το περιστατικό είναι από το βιβλίο «Ο άγιος παπα-Νικόλας Πλανάς».

παπα- Εφραίμ ο Κατουνακιώτης: Υπόδειγμα ησυχαστικής και εναρέτου ζωής στο Περιβόλι της Παναγίας

 

Ο παπα- Εφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε το 1912 στο Αμπελοχώρι Θηβών. Ο πατέρας του ονομάζονταν Ιωάννης Παπανικήτας και η μητέρα του Βικτορία. Ο Γέροντας είχε σαν κοσμικός το όνομα Ευάγγελος. Τελείωσε το Γυμνάσιο αλλά η Χάρις του Θεού έκλεινε στον Ευάγγελο τις κοσμικές θύρες της αποκατάστασης.Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει η οικογένεια του, ο Ευάγγελος γνώρισε τους γεροντάδες του τον Εφραίμ και τον Νικηφόρο.Η ζωή του Ευάγγελου ήταν καλογερική. Αγωνίζονταν πνευματικά με την ευχή του Ιησού, τις μετάνοιες, την νηστεία και κυρίως με την υπακοή.Η μητέρα του αξιώθηκε να λάβει πληροφορία από τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο ότι το θέλημα του υιού της να γίνει μοναχός ήταν και θέλημα Θεού και πώς ο Ευάγγελος θα τιμήσει την μοναχική ζωή.Την 14η Σεπτεμβρίου 1933 ο Ευάγγελος άφησε τον κόσμο ήλθε στην έρημο του Αγίου Όρους στα Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου και έβαλε μετάνοια στην συνοδεία των Γεροντάδων Εφραίμ και Νικηφόρου. Μετά την δοκιμασία του εκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα του Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραίμ. Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ιερέας.

Ο παπα-Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε τον πρύτανη της ησυχαστικής ζωής τον διορατικό, προορατικό και άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898 -1959) και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του με την ευλογία του Γέροντα του Νικηφόρου. Ο Γέροντας Ιωσήφ με την σειρά του είχε διδαχθεί την απλανή πνευματική ζωή από τους περίφημους ησυχαστές μοναχό Καλλίνικο και Ιερομόναχο Δανιήλ. Επομένως ο παπα-Εφραίμ μας διδάσκει την επίμονη αναζήτηση για την πνευματική ζωή και την ανεύρεση απλανούς πνευματικού οδηγού, πού θα είναι «Εκδόσεις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως». Ο απλανής πνευματικός βλέπει τις δαιμονικές πλάτες και με τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα οδηγεί τα πνευματικά παιδιά του στον Παράδεισο.

Ο μακαριστός παπα-Εφραίμ διαχώρισε την γνήσια υπακοή από την αρρωστημένη όταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχό να κάνει υπακοή στον Γέροντα του όχι σαν ζώο αλλά από αγάπη και ζήλο Θεού.Ο άγιος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής έδωσε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής ζωής στον παπα-Εφραίμ, για να καλλιεργεί την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησον με», να έχει φυλακή των αισθήσεων και τον οδήγησε στην κάθαρση της καρδίας και τον θείο φωτισμό.Ο παπα-Εφραίμ με την ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ εντρύφησε στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και ελάμβανε τις συμβουλές των Νηπτικών Πατέρων για τον αγώνα του. Δεν διάβαζε ούτε βιβλία ψυχιατρικής, ούτε «κουλτουριάρικα» αναγνώσματα δια πνευματικές επιδείξεις στα σαλόνια, ούτε είχε τον φόβο μήπως τον αποκαλέσουν οι κοσμικοί κύκλοι «φονταμενταλιστή».

Το 1973 εκοιμήθη ο Ιερομόναχος Νικηφόρος ο Γέροντας του παπα-Εφραίμ.Ο Γέροντας μετά το 1980 είχε συγκροτήσει συνοδεία και τήρησε την εντολή του Γέροντος Ιωσήφ να αποκτήσει συνοδεία μετά τον θάνατο του παπα-Νικηφόρου. Επομένως ο παπα-Εφραίμ πρώτα έφθασε στην κάθαρση και κατόπιν έγινε ο ίδιος Γέροντας. Ο παπα-Εφραίμ πολέμησε τον μεγάλο εχθρό της πνευματικής ζωής την κενοδοξία. Οι θυσίες του γίνονταν για τον Χριστό και όχι για προσδοκώμενο έπαινο από τους ανθρώπους.Η θ. Λειτουργία για τον παπα-Εφραίμ ήταν συγκλονιστικό και βιωματικό γεγονός. Είχε εκμυστιρευθεί σε Ιερομόναχο πνευματικό φίλο του ότι από την πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, έβλεπε αισθητά την Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τα θεία δώρα. Μάλιστα, μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό μέσα στο δισκάριο και ήταν αδύνατον να συγκρατήσει τα δάκρυα του, όταν έφθανε στο τεμαχισμό του Σώματος του Χριστού. Έβρεχε με τα δάκρυα του το αντιμήνσιο κατά την θεία Λειτουργία και έβλεπε δεξιά και αριστερά τους αγγέλους να συλλειτουργούν.

Όμως ο παπα-Εφραίμ δεν αναφέρθηκε ποτέ σε «λειτουργική αναγέννηση» και μάλιστα ζητούσε σε κοινοβιάτες, πού βρίσκονταν στα εξωτερικά διακονήματα να μη παραλείπουν το ψαλτήρι.Ο παπα- Εφραίμ ήταν κοσμημένος με το διορατικό χάρισμα και έβλεπε την πνευματική κατάσταση κάθε κληρικού ή μοναχού και έδιδε τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα για την πρόοδο στην πνευματική ζωή.Η Χάρις του Θεού είχε κοσμήσει τον παπα- Εφραίμ και με το προορατικό χάρισμα, γι ‘αυτό και έβλεπε καταστάσεις πού έρχονταν (όπως ο σεισμός του 1977 στην Θεσσαλονίκη), αλλά και πολλές φορές είχε προσφωνήσει λαϊκούς ακόμα και μικρά παιδιά με τα ονόματα πού έλαβαν μετά από χρόνια στην μοναχική τους κούρα. Μάλιστα, κάποιος φοιτητής έστειλε μία περιληπτική και χωρίς λεπτομέρειες επιστολή στον μακαριστό Γέροντα και έλαβε απάντηση από τον παπα-Εφραίμ, πού του περιέγραφε με λεπτομέρειες την πνευματική του κατάσταση ακόμα και κατασταθείς στον χώρο πού διέμενε ο φοιτητής χωρίς αυτός να τις έχει προαναφέρει.

Κάποτε άγνωστοι μεταξύ τους κληρικοί συναντήθηκαν στον δρόμο για τα Κατουνάκια και όταν έφτασαν στον παπα-Εφραίμ, ο μακαριστός άγιος Γέροντας άρχισε να επιπλήττει έναν από τους κληρικούς, πώς δεν είναι παπάς αλλά μασόνος, πού έβαλε ράσο, για να κατασκοπεύει το Άγιον Όρος. Ο μασόνος παραδέχτηκε την ραδιουργία του.ρμ έζησε εμπειρίες, πού μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν να ζήσουν, μακριά από παπικές η προτεσταντικές πλάνες.

Κάποτε ένας ηγούμενος, δύο θεολόγοι και ένας φοιτητής ζήτησαν από τον παπα-Εφραίμ να τους εξηγήσει την ευωδιά των αγίων λειψάνων.Ο Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς και προσεύχονταν. Ο τόπος γέμισε ευωδιά και ο παπα-Εφραίμ τους είπε πώς επειδή δεν μπορούσε ο ίδιος να το εξηγήσει παρακάλεσε τον Θεό να απαντήσει στους συνομιλητές.

Ο παπα-Εφραίμ αισθάνονταν τις αμαρτίες σαν δυσοσμία. Κάποιος επίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τον μακαριστό άγιο Γέροντα για τον οικουμενισμό. Ο Γέροντας έκανε προσευχή, για να τον πληροφορήσει ο Θεός και τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία με γεύση ξινή, αλμυρή και πικρή, πού τον γέμισε με αποτροπιασμό.

Η παρακαταθήκη του μακαριστού παπα-Εφραίμ για την ενότητα των Ορθοδόξων ήταν σαφής «Το σχίσμα εύκολα γίνεται, η ένωση είναι δύσκολος».Άραγε, πόσο απήχηση έχουν σήμερα τα λόγια ενός θεοφόρου σύγχρονου Πατρός;

Ο παπα-Εφραίμ αναδείχθηκες με την Χάρη του Θεού και πρακτικός οδηγός στην ποιμαντική του γάμου και της οικογενείας, γιατί βοήθησε πολλούς νέους να καταλήξουν στον γάμο χωρίς να τους πιέσει γι’ αυτό αλλά και οι επιστολές του, πού σώζονται, αποτελούν πνευματική παρακαταθήκη και «σχολή γονέων» χωρίς ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες για τις αγωνιζόμενες πνευματικά οικογένειες.Το 1996 ο παπα-Εφραίμ έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε ακινησία. Δεν γόγγυσε καθόλου αλλά δοξολογούσε τον Θεό.Μας αφήνει το άγιο παράδειγμα του για την αντιμετώπιση των ασθενειών.

Στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ο παπα- Εφραίμ Κατουνακιώτης του Αγίου Όρους παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, πού υπηρέτησε από την νεότητα του.

Λέγουν πώς κάποτε ρωτήσανε έναν υπερήλικα, πού ζούσε τον 19ο αιώνα, να πει το συγκλονιστικότερο γεγονός στην ζωή του.Ο υπερήλικας απάντησε ότι όταν ήταν μικρός είδε και άκουσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.Και η δική μας γενιά αξιώθηκε να γνωρίσει τα εύοσμα άνθη του Αθωνικού Μοναχισμού, τον Γέροντα Παίσιο και τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, πού μας καλούν να ακολουθήσουμε την ζωή τους.

Τα τέλη του Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη

Το Νοέμβριο του ’96 ένα ισχυρό επεισόδιο τον έριξε μόνιμα στο κρεβάτι με σχεδόν τέλεια ακινησία, αφωνία, αδυναμία καταπόσεως. Φαινόταν να μην έχει καμιά επαφή με το περιβάλλον. Δεν προσπαθούσε να πει τίποτε, έστω και με χειρονομίες. Ούτε φαινόταν να ακούει ό,τι τον ρωτούσαν. Ήταν ένα μυστήριο. Μόνο όταν πονούσε πολύ, βογκούσε.

Οι αδελφοί που τον αγαπούσαν, του έγραφαν: «Και όταν η καθημερινότης με παρασύρει πολλές φορές, βλέπω νοερώς εντός μου το δικό σας βλέμμα και ιλιγγιώ ο άθλιος μπροστά στη δική σας υπομονή και στις δικές σας δοκιμασίες»…

Παρ’ όλες τις δοκιμασίες όμως έβλεπε, έστω λίγο, και άκουγε μια χαρά. Και η απόδειξη ήταν ότι ανταποκρινόταν με χαμόγελα ή και γέλια ακόμη, όταν του διηγούνταν τις αγαπημένες του χαριτωμένες ιστοριούλες που συνήθιζε και ο ίδιος να χρησιμοποιεί παλαιότερα. Ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μαζί του στην κατάσταση τετραπληγίας που βρισκόταν. Πάντοτε ευχαριστιόταν να χαριτολογεί λέγοντας διδακτικές ιστορίες από την ελληνική μυθολογία ή την λαϊκή παράδοση, άλλοτε να αυτοσαρκάζεται ή να πειράζει τους άλλους με ευφυΐα και αγαθότητα.

Όταν κάποιος δεν έτρωγε το φαγητό του από θεληματάρικη άσκηση, διηγείτο για το γαϊδουράκι του Χότζα που δεν το τάισε μια, δεν το τάισε δύο, και χαιρόταν που δούλευε χωρίς έξοδα. Κάποια στιγμή όμως η πόρτα του στάβλου δεν άνοιγε, γιατί το γαϊδουράκι ψόφησε και έπεσε κάτω φαρδύ-πλατύ.Άλλοτε σχηματίζοντας σαν παιδική τη φωνή του προσποιούταν τη συνομιλία δύο μικρών παιδιών:- Που είναι τα σταφύλια; -Τί τα θέλεις; – Να τα δω!» για να στηλιτεύσει την παιδική πονηριά κάποιου.

Για άλλον που δεν έλεγε να μάθει στοιχειώδη τυπικά, θυμόταν τη φλάσκα του παπά. Ήταν αγράμματος και μέτρησε κουκιά μέσα σε ένα σακούλι. Τρώγοντας ένα κάθε μέρα θα ήξερε πότε να κάνει Πάσχα. Η παπαδιά το αντιλήφθηκε και πρόσθετε κουκιά, για να τον ευχαριστήσει. Και ο παπάς απαντούσε στους παραπονούμενους χωρικούς: «Όπως πάνε τα κουκιά και όπως δείχνει η φλάσκα, ούτε φέτος έχει Λαμπρή ούτε του χρόνου Πάσχα».

Αν κάποιος έκανε υπακοή για τα μάτια, κουνούσε χαμογελώντας το κεφάλι, και με βαριά προσποιητή φωνή έλεγε: «Αντώνη, Αντώνη.,.», θυμίζοντας την αποδοκιμαστική φράση και έκφραση ενός άγιου γέροντος που ο υποτακτικός του έκανε υπακοή, μόνο όταν ήταν παρόντες άλλοι.

Αυτά και άλλα παρόμοια, μικρότερα ή εκτενέστερα, ήταν που του κρατούσαν εύθυμη συντροφιά τους δεκατρείς μήνες της συνεχούς κατακλίσεώς του στο κρεβάτι του πόνου. Όταν ο πυρετός και η ασθένεια δυνάμωναν, το χαμόγελο μαραινόταν στα γεροντικά χείλη του.Δεν αναπαυόταν στην κατάκλιση. Προτιμούσε να κάθεται στο κρεβάτι με τα πόδια χαμηλά στο πάτωμα και την πλάτη στηριγμένη σε μαξιλάρια. Όπως πάντοτε πολύ σκυφτός. Η αγαπημένη του στάση προσευχής. Σ’ αυτήν τη στάση τον πήρε ήσυχα ο Θεός στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998.

Επανειλημμένα είχε δώσει εντολές να γίνει η κηδεία του στον στενό κύκλο της γειτονιάς. Αλλά το μυστικό διέρρευσε και αρκετοί πατέρες πρόλαβαν τον τελευταίο ασπασμό του. Ένας απ’ αυτούς γράφει:«Ο Γέροντας, άνθρωπος Όσιος, με αγία ζωή, έμπλεως της χάριτος του Θεού με πληροφορίας δι όσα ο ιδικός του κόσμος χωρούσε, και όμως ζούσε με την αίσθηση του αμαρτωλού και παρακαλούσε να ευχώμεθα δι΄ αυτόν.

“Παιδί μου, σε παρακαλώ, όταν φύγω, να μου κάνεις ένα σαρανταλείτουργο και πάντοτε να με μνημονεύεις”. Είχε δώσει εντολή στη θανή του να παρευρεθούν οι γείτονες, με τους οποίους πέρασε την παρούσα ζωή. Δι’ εμέ είχε δώσει ευλογία να με καλέσουν. Τον ευχαριστώ. Τη νύκτα της θανής του τον βλέπω στον ύπνο μου ντυμένο λευκή ιερατική στολή, αστράπτοντα, χαριέστατον και λέγοντα: “Παπαδάκο μου, υπάγω να λειτουργήσω”

Παρευρέθην εις την κηδεία του. Έβλεπα κοιμώμενον έναν όσιον ανήκοντα πλέον εις την χορείαν των Αγιορειτών Πατέρων και ηυχαρίστησα τον Θεόν και τον Γέροντα που με αγάπησε και χαρακτήρισε την ζωήν μου με την ιδικήν του. Τέλος, το σώμα του εδέχθη η μητέρα γη, αγιαζομένη υπ’ αυτού, την δε αγίαν του ψυχήν υπεδέχθη χαίρουσα η χορεία πάντων των Οσίων των εν ασκήσει διαλαμψάντων, των οποίων η μνήμη την ήμερα εκείνη ήρχιζε με τον Εσπερινό, δια να εορτά­σει ούτω ο Όσιος μετά των Οσίων.

»Εις ημάς άφησε μνήμην και υπόδειγμα ενάρετου ησυχαστικής ζωής, ζωής Αγιορείτου μονάχου και νοσταλγικήν ανάμνησιν του σεπτού του προσώπου.»Εις τα τεσσαρακονθήμερα μνημόσυνα δεν ηδυνήθην να παρευρεθώ, διότι είχομεν εις το κελλίον μας κουράν, και εστενοχωρούμην που δεν ήμουν και εγώ εκεί. Εις την Λειτουργίαν μετά τον καθαγιασμόν, εις τήν μνημόνευσιν των κεκοιμημένων, λέγων “Μνήσθητι, Κύριε, του πατρός ημών Εφραίμ…” αισθάνομαι δύο χέρια να με αγκαλιάζουν στοργικά στους ώμους. Με έπιασε ρίγος. Σταμάτησα. Γύρισα πίσω. Δεν βλέπω τίποτε. Τον ηυχαρίστησα και συνέχισα την Λειτουργίαν. Η αγαπώσα καρδία του πιστεύω ότι μας παρακολουθεί. Εύχεται και το αισθανόμεθα».

(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους).