.Καλή και ευλογημένη περιήγηση στο Ιστολόγιο του Ιερού μας Ναού και στην Αρχιερατική Περιφέρεια Παραβόλας της Ιεράς μας Μητροόλεως

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2021

Πρόγραμμα Λατρευτικής ζωής στην ενορία μας το μήνα Φεβρουάριο 2021

 
Στην Ενορία μας, χάριτι Θεού, το μήνα Φεβρουάριο θα τελεσθεί εκτός απροόπτου το πιο κάτω πρόγραμμα Λατρευτικής και λειτουργικής ζωής :
  • Δευτέρα 1η Φεβρουαρίου και ώρα 07:00 η Ακολουθία του Ορθρου και Θεία Λειτουργία επι τη μνήμη του Αγίου Τρύφωνα. Εν συνεχεία θα τελεσθεί η Ακολουθία του Αγιασμού επί τη ενάρξει του νέου μήνα 
  • Το απόγευμα της Δευτέρας και ώρα 16:00μμ η Ακολουθία του Εσπερινού
  • Την Τρίτη 02 Φεβρουαρίου Θεία Λειτουργία επί τη Δεσποτική εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου 
  • Το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου το απόγευμα και ώρα 16:00 μμ η Ακολουθία του Εσπερινού
  • Την Κυριακή 7  Φεβρουαρίου η Ακολουθία του Ορθρου και εν συνεχεία Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος
  • Την Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2021  το απόγευμα και ώρα 16:30 μμ  Πανηγυρικός Εσπερινός στο παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους
  • Την Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου  επί τη εορτή του Αγίου Χαραλάμπους στο  παρεκκλήσιο του Αγίου Χαραλάμπους που πανηγυρίζει Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος
  • Την Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2021 στις 16:00μμ Εσπερινός στο εξωκλήσι της Αγίας Ελεούσας
  • Το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου το πρωι και ωρα 07:30 η Ακολουθία του Ορθρου και εν συνεχεία Θεία Λειτουργία στο εξωκλήσι της Αγίας Ελεούσης ενώ το απόγευμα η Ακολουθία του Εσπερινού στον Ιερό Ναό Αγιου Δημητρίου.
  • Την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου ( Της Χαναναίας ) Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος
  • Την Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου η Ακολουθία του Εσπερινού
  • Την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου η Ακολουθία του Ορθρου και Θεία Λειτουργία επί τη εορτή της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας
  • Το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου  στις 16:00 η Ακολουθία του Εσπερινού
  • Την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου  (Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου ) Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος
  • Το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου  στις 16:00 η Ακολουθία του Εσπερινού
  • Την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου  (Κυριακή του Ασώτου ) Θεία Λειτουργία μετά Θείου Κηρύγματος

Μνήμη του Αγίου Τρύφωνος

 O Άγιος Τρύφων καταγόταν από τη Λάμψακο της Φρυγίας και έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Γορδιανού (238-244), Φιλίππου (244-249) και Δεκίου (249-251). Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και στη παιδική του ηλικία, έβοσκε χήνες για να ζήσει. Συγχρόνως όμως μελετούσε με ζήλο την Αγία Γραφή και εκτελούσε με ευλάβεια τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Έτσι, σιγά-σιγά ο Τρύφων με την ευσεβή φιλομάθεια του, κατόρθωσε όχι μόνο να διδαχθεί ο ίδιος, αλλά και να διδάσκει τις αιώνιες αλήθειες της πίστεως του. Γρήγορα η ευσεβής ψυχή του δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο Θεός αξίωσε τον Τρύφωνα να θαυματουργεί.

Όμως ο Άγιος θεράπευε όχι μόνο κάθε ασθένεια, αλλά και εξάγνιζε τις μολυσμένες από τα δαιμόνια ψυχές. Όταν ο αυτοκράτορας Γορδιανός, πληροφορήθηκε για τις θαυματουργικές ικανότητες τού Τρύφωνα, τον παρακάλεσε να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη του. O αυτοκράτορας προσπάθησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, προσφέροντας στον Άγιο αξιώματα και χρήματα, τα οποία όμως ο Τρύφων ευγενικά αρνήθηκε.
Όταν αυτοκράτορας έγινε ο Δέκιος, εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των Χριστιανών. Το 250 μ.Χ. ο Άγιος, επειδή δεν λάτρευε τους θεούς της ειδωλολατρικής θρησκείας και ήταν Χριστιανός, συνελήφθη από κάποιον στρατιωτικό που ονομαζόταν Φρόντων (ή Φόρτων) και οδηγήθηκε ενώπιον των επάρχων της Ανατολής, Τιβέριου Γράγχου και Κλαυδίου Ακυλίνου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Ο μάντης Πομπηϊανός τον παρουσίασε στους ηγεμόνες. Ο Άγιος Τρύφων ομολόγησε με θάρρος την πίστη του. Τότε υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Του κατατρύπησαν με σπαθιά όλο του το σώμα, έπειτα τον έδεσαν από τα πόδια σε άλογα και τον έσυραν, σε ώρες φοβερού ψύχους, σε δύσβατες και πετρώδεις τοποθεσίες. Εκείνος προσευχόταν και έλεγε: «Κύριε, μην τους καταλογίσεις αυτή την αμαρτία». Μετά το φρικτό μαρτύριο τον ρώτησαν αν σωφρονίσθηκε και ήθελε να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Μάρτυρας του Χριστού απάντησε τότε στον έπαρχο Ακυλίνο: «Ανόσιε και κακών αρχηγέ, είναι δυνατόν να είσαι σωφρονισμένος, όταν είσαι μεθυσμένος από τον διάβολο; Εγώ πάντοτε περνάω τον βίο μου με σωφροσύνη, γιατί έχω τον Χριστό βοηθό της ελπίδας μου». Ύστερα από αυτό τον έκλεισαν στο δεσμωτήριο με σκοπό να του δώσουν διορία, για να απαλλαγεί από την «άνοια» αυτού και να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό. Λίγες ημέρες μετά ο έπαρχος κάλεσε τον Άγιο και τον ρώτησε εάν το διάστημα του χρόνου και τα βασανιστήρια τον έπεισαν να θυσιάσει στους θεούς. Ο Άγιος και πάλι ομολόγησε με πνευματική ανδρεία το Όνομα του Θεού. Τον έσυραν τότε γυμνό πάνω σε σιδερένια καρφιά, κατόπιν τον μαστίγωσαν και στη συνέχεια του έκαψαν με λαμπάδες τα πλευρά. Στο τέλος, μόλις ο Μάρτυρας παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξαι το πνεύμα μου», απέκοψαν την τίμια κεφαλή αυτού.
Οι Χριστιανοί παρέλαβαν το τίμιο λείψανο του Μάρτυρος και αφού το έχρισαν με πολύτιμα μύρα και το τύλιξαν σε σινδόνα, το κατέθεσαν σε λάρνακα και το απέστειλαν στην πόλη της Λαμψάκου κατά την επιθυμία του.
Η Σύναξη του Αγίου Μάρτυρος Τρύφωνος ετελείτο στο Μαρτύριό του, το οποίο βρισκόταν μέσα στο σεπτό Αποστολείο του Ιωάννου του Θεολόγου, πλησίον της Μεγάλης Εκκλησίας.
Ναό αφιερωμένο στον Άγιο Τρύφωνα έκτισε ο μέγας Ιουστινιανός (527-565 μ.Χ.) στην τοποθεσία του Πελαργού Κωνσταντινουπόλεως. Μονή του Αγίου Τρύφωνος αναφέρεται και μετά τα μέσα του 9ου αιώνος μ.Χ., παρακείμενη στη Μητρόπολη Χαλκηδόνος, στην οποία εκάρη μοναχός ο μετέπειτα Πατριάρχης Νικόλαος ο Μυστικός (901-907, 912-925 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τρυφὴν τὴν ἀκήρατον, ἰχνηλατῶν ἐκ παιδός, βασάνους ὑπήνεγκας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἤθλησας ἄριστα ὅθεν τὴν τῶν θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύτρωσαι πάσης βλάβης, καὶ παντοίας ἀνάγκης, Τρύφων Μεγαλομάρτυς, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Το κήρυγμα της Κυριακής του Ζακχαίου ( 31/1/2021 )

Το κήρυγμα που εκφωνήθηκε στον Ιερό Ναό Αγιου Δημητρίου Παραβόλας από τον Εφημέριο του Ναού

 Κάθε χρόνο αγαπητοί εν Χριστω αδελφοί, λίγο πριν ανοίξει η ευλογημένη περίοδος του Τριωδίου, στους Ιερούς Ναούς ακούμε μια χαρακτηριστική Ευαγγελική περικοπή και δεν είναι άλλο από  το ευαγγελικό ανάγνωσμα του Ζακχαίου. Και ακούσαμε ολοι δια της γραφίδος του Ευαγγελιστού Λουκά,  την ιστορία ενός ανθρώπου, όπου η ιστορία αυτή είναι από τις πλέον γνωστές αλλά και από τις πλέον χαρακτηριστικές του τρόπου με τον οποίο ο Χριστός, ως Θεάνθρωπος, αντιμετωπίζει τον άνθρωπο, με γνώμονα την σωτηρία και τη διόρθωσή τουΤι μας είπε ο Ευαγγελιστής Λουκάς δηλαδή? Περνούσε κάποτε από την Ιεριχώ ο Ιησούς , και ένας αρχιτελώνης ένας φοροεισπράκτορας δηλαδή, ποθούσε μεν να δει τον Κύριο που περνούσε, αλλά λόγω του αναστήματος που ήταν μικρός, δεν μπορούσε να τον δει λόγω του πλήθους. Γι αυτό ικανοποίησε τον πόθο του, αφού ανέβηκε σε μια συκομουριά. Και ο Ιησούς αφού είδε την προθυμία του, τον κάλεσε να κατέβει από την συκομουριά και ήλθε και έμεινε στο σπίτι του. Και ο Ζακχαίος αφού άκουσε την διδασκαλία του Σωτήρα, μετάνιωσε που  φορολογούσε φτωχούς και ανήμπορους ανθρώπους και θέλοντας να δείξει την ειλικρινή αυτή μετάνοια του, είπε στον Κύριο ότι προσφέρει τα μισά των υπαρχόντων του στους φτωχούς και αν αδίκησε κάποιον τον αποζημιώνει στο τετραπλάσιο. Το γεγονός ότι ο Ζακχαίος ήταν κοντός στο ανάστημα, μας υπενθυμίζει την ανθρώπινη μικρότητα. Την μικρότητα του ανθρώπου και την απεραντοσύνη του Δημιουργού. Εκ φύσεως, επιθυμούμε όλοι μας να δούμε τον Χριστό, όπως ο Ζακχαίος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής και οφείλουμε να μιμηθούμε τον αρχιτελώνη, αυτός ο οποίος παρόλο την μικρότητά του ανέβηκε στην συκομουριά να δει τον Χριστό. Έτσι και εμείς οφείλουμε να ανέβουμε και εμείς στην δική μας συκομουριά που δεν είναι τίποτα άλλο από το να υπερνικήσει ο καθένας τα ελαττώματά του, την κάθε δυσκολία της ζωής.
Πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε προς τον Θεό, ο οποίος μας έπλασε τέτοιους, ώστε παρόλη την μικρότητα μας, να μπορούμε να ανέβουμε σε Αυτόν και να εξισωνόμαστε με αυτόν!!! Να γινόμαστε δηλαδή κατά χάριν Θεοί. Ο Ιησούς ήλθε να σώσει κάθε ανθρώπινη ψυχή, κάθε χαμένο πρόβατο που κινδύνευε να χαθεί στην αμαρτία. Και ένα τέτοιο χαμένο πρόβατο ήταν ο Ζακχαίος  ο οποίος δεν είχε κοινωνία με τον Θεό… αφού θεός του ήταν το χρήμα. Δεν είχε κοινωνία με τους άλλους ανθρώπους… αφού όλοι τον απέφευγαν και τον κοιτούσαν φοβισμένα. Δεν είχε κοινωνία με τον εαυτό του… αφού τον κατέτρωγε το άγχος να βγάλει χρήματα. Ξαφνικά όμως το αντικοινωνικό αυτό άτομο, γίνεται με την παρουσία του Χριστού κοινωνικότατο. Το πάθος των χρημάτων και του χρυσού αντικαταστάθηκε από το πάθος του και τον πόθο του για τον Χριστό. 
Αλλά ας παρακολουθήσουμε την πορεία του μέσα από το Ευαγγέλιο μέσα από 5 στάδια.
Πρώτο στάδιο : λαχτάρα να δει τον Χριστό γεννιέται στην καρδία του  Εζήτει ιδείν τον Ιησούν τις εστι.
Δεύτερο στάδιο η λαχτάρα γίνεται προσπάθεια : Τρέχει και ανεβαίνει στην συκομουριά προκειμένου να τον δει.
Τρίτο στάδιο : Γίνεται η μεγάλη συνάντηση, η γνωριμία. Ο χριστός τον γνωρίζει και του αναφωνεί Ζακχαίε σπευσας καταβηθι σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι
Τέταρτο στάδιο: Η μεγάλη απόφαση. Μοιράζει όλα του τα υπάρχοντα στους φτωχούς. Μένει φτωχός μόλις έγινε αληθινά πλούσιος : Ιδού τα ήμισυ των υπαρχόντων μου δίδωμι τοις πτωχοίς και ει τινός εσυκοφαντισα αποδίδωμι τεραπλούν
Και πέμπτο και τελευταίο στάδιο : η αληθινή ευτυχία του Ζακχαίου, η αληθινή σωτηρία  Σήμερον σωτηρία εγέννετω τω οίκω τούτω.
Πόσο γρήγορα αγαπητοί αδελφοί αποκαταστάθηκε ο Ζακχαίος με την κοινωνία του Θεού? Πόσο γρήγορα άλλαξε?  Ο άδικος έγινε ελεήμων, ο πάμπλουτος έγινε πάμφτωχος, ο εγκόσμιος έγινε υπερκόσμιος, ο υλόφρων έγινε θεόφρων, ο φίλος του χρήματος έγινε φίλος του Χριστού. Μαθητής του Κυρίου και αργότερα συνοδός του Αποστόλου Πέτρου, επίσκοπος Καισαρείας και Άγιος της Εκκλησίας μας.
Και πόσοι από εμάς αγαπητοί σήμερα παραμένουμε μόνο στα υλικά στον πλούτο και στις δόξες και τιμές όπως αρχικά έκανε ο Ζακχαίος.  Πόσοι από εμάς διαχειριζόμαστε πολλά χρηματικά ποσά και αδιαφορούμε για την φτώχια, την ορφάνια, την δυστυχία και τον πόνο του συνανθρώπου μας.
Και όπως λέγει και ο Αγιος Ιωάννη ο Χρυσόστομος: Όλοι μας έχουμε την χρήση του πλούτου. Δυστυχώς όμως την κυριότητα δεν την έχει κανένας από εμάς. Διότι κατά τον θάνατο μας είτε θέλουμε είτε όχι, γυμνοί και έρημοι απερχόμεθα στην άλλη ζωή 
Ας μιμηθούμε αγαπητοί αδελφοί μου και εμείς τον Ζακχαίο με την μετάνοιά του. Ας γίνει η σημερινή ημέρα,  ημέρα  διορθώσεως των ελαττωμάτων και των αδυναμιών μας. Με την Χάρη του Θεού ας  διορθωθούμε ,γιατί μόνο μέσα στην χάρη του Θεού, όλα διορθώνονται και πετυχαίνετε η κοινωνία με τον Θεό. Αρκεί και εμείς να ζούμε καθημερινά με αίσθηση της μικρότητας και της αμαρτωλότητάς μας, και να αφήνουμε την χάρη του Θεού, να εργάζεται για την μεταμόρφωση και την αναγέννηση μας και την κοινωνία με Αυτόν. Αλλά πως μπορεί να επιτύχει κάποιος την κοινωνία με τον Θεό ?
 Μετέχοντας στα μυστήρια της Εκκλησίας πρωτίστως στο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας όπου γινόμαστε όλοι μας σύσσωμοι και σύναιμοι με τον Θεό. Ο Κύριός μας κάθε Κυριακή και κάθε φορά που γίνεται η Θεία Λειτουργία θυσιάζεται πάνω στην Αγία Τράπεζα, σφαγιάζεται και το Αίμα του και το σώμα του περιμένει κάθε άνθρωπο , Μας απλώνει το χέρι του και μας καλεί, αρκεί και μεις να απλώσουμε το δικό μας χέρι. Μετέχοντας στα 7 μυστήρια της Εκκλησίας μας και ζώντας σύμφωνα με τις εντολές και το θέλημα του, σίγουρα θα επιτύχουμε την κοινωνία μαζί του. Αλλά πως θα επιτευχθεί η κοινωνία με τον Θεό αν δεν επιτύχουμε πρώτα και την κοινωνία με τους ανθρώπους; Πως θα δεχθούμε τον Κύριο μας, όταν δίπλα μας βλέπουμε φτωχούς και δυστυχισμένους συνανθρώπους μας και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να σχολιάζουμε και να κουτσομπολέυουμε;. Όταν τα ορφανά δεν έχουν ούτε καν τα στοιχειώδη για να ζήσουν , όταν οι φτωχοί μαραζώνουν μέσα στην φτώχια τους και οι πονεμένοι μέσα στον πόνο τους. Χρειάζεται και η δική μας βοήθεια αγαπητοί αδελφοί .Ο καθένας ας βοηθήσει και ας ελεήσει τον συνάνθρωπό του με ότι έχει ευχαρίστηση. Και ο Θεός βλέπει την αληθινή ελεημοσύνη η οποία προκύπτει από το υστέρημα και όχι από το περίσσευμα και όπως λέγουν και οι πατέρες της Εκκλησίας μας ο ελεείν πτωχόν…δανείζειν Θεω…Η αληθινή ελεημοσύνη προέρχεται από την αγάπη και η αγάπη είναι το επιστέγασμα του νόμου, το κύριο γνώρισμα του χριστιανού. Γιατί η πίστη μας αποδεικνύεται όχι με εύκολα λόγια, αλλά με έργα αγάπης 
Τότε αγαπητοί θα προσεγγίσουμε και εμείς το Χριστό όπως ακριβώς και ο Ζακχαίος και θα μας αναφωνήσει ο Κύριος και σε εμάς Σήμερον σωτηρία εγέννετο εν τω οίκω τούτο. Και ο οίκος τούτος θα είναι η κάθε καρδιά και η κάθε ψυχή κάθε χριστιανού, θα επιτύχουμε την αναγέννησή μας και τον αγιασμό μας ΑΜΗΝ

Εορτή του Αγίου Τρύφωνα


Ο Άγιος Τρύφων, τη μνήμη του οποίου η Εκκλησία τιμά σήμερα 1 Φεβρουαρίου, είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους αμπελουργούς και γενικότερα στους αγρότες, αφού θεωρείται ο προστάτης άγιος των αμπελουργών και των γεωργών.
Ο Άγιος Τρύφων υπήρξε δημοφιλής τόσο όσο ήταν ακόμη στη ζωή όσο και μετά το μαρτύριό του. Παρόλο που πουθενά στο Συναξάρι δεν αναφέρονται επεισόδια από το βίο ή τα θαύματά του, που να τον συνδέουν με το αμπέλι και το κρασί, θεωρείται προστάτης των αμπελουργών. 
Παρουσιάζεται μάλιστα στις νεώτερες αγιογραφίες να κρατά κλαδευτήρι. Άλλωστε η εορτή του Αγίου τον Φεβρουάριο συμπίπτει με την περίοδο κατά την οποία αρχίζει η σημαντικότερη αμπελουργική φροντίδα που είναι το κλάδεμα. 
Γι’ αυτό τον λόγο οι αμπε­λουργοί δεν εργάζονται την ημέρα της εορτής του και ραντίζουν τα αμπέλια τους με τον αγιασμό που τελείται στους ναούς, ενώ στο Ευχολόγιο του Δημητριέφσκυ υπάρχει και η «ευχή του Αγίου Τρύφωνος εις άμπελον». Οι αμπελουργοί της Βόρειας Ελλάδας τιμούν τον Άγιο με πλήθος εθιμικών πρακτικών και γιορτών, τις οποίες επιθυμούν να καταγράψουν οι Δρόμοι του Κρασιού.
Η θέση της γιορτής του στον ετήσιο κύκλο πρέπει να έπαιξε επίσης ρόλο στην καθιέρωση του Αγίου ως προστάτη των αμπελουργών. Παρόλο που το αμπέλι “κοιμάται”, γυμνό από τσαμπιά, άνθη, φύλλα και χλωρούς βλαστούς, ο Φεβρουάριος αποτελεί κρίσιμη καμπή στο βλαστικό του κύκλο. Είναι η χρονική περίοδος κατά την οποία αρχίζει παραδοσιακά η σημαντικότερη ίσως αμπελουργική φροντίδα, το κλάδεμα.
Το κλάδεμα είναι τεχνική εργασία για την οποία οι αμπελουργοί δηλώνουν ότι χρειάζεται πείρα, μαστοριά και γνώση του συγκεκριμένου αμπελώνα. Κλαδεύοντας, ο αμπελουργός επεμβαίνει δυναμικά στο αμπέλι του και ρυθμίζει την ποσότητα άρα και την ποιότητα της παραγωγής του, ενώ καθορίζει αναπόφευκτα τη διάρκεια της ζωής αλλά και την υγιεινή κατάσταση των κλημάτων.
Πανάρχαιες αντιλήψεις για τη βλάστηση και τη γονιμότητα βρήκαν πιθανότατα στέγη στον εορτασμό του Μεγαλομάρτυρα Τρύφωνα, την πρώτη του Φεβρουαρίου. Οι γεωργοί και ειδικά οι αμπελουργοί προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν την προστασία των θεϊκών δυνάμεων πριν αρχίσουν το κλάδεμα. Όταν επεκράτησε ο Χριστιανισμός και τα παλιά λατρευτικά στοιχεία απαγορεύτηκαν, εκείνα επιβίωσαν …κουκουλωμένα κάτω από το μανδύα της νέας θρησκείας. Ο Άγιος, εξειδικευόμενος, επωμίσθηκε το ρόλο του προστάτη των αμπελουργών κατά κύριο λόγο. Δέχεται όλες τις ευχές, τις επικλήσεις και τις ιδιαίτερες φροντίδες με τις οποίες προσπαθούν να εξασφαλίσουν την ευετηρία, την καλή χρονιά, και να προστατέψουν το αμπέλι από τις λογής καταστροφές, που μπορεί να φέρει μια όψιμη παγωνιά, το χαλάζι, ο άνεμος, η δυνατή ή άκαιρη βροχή, κάποια ασθένεια.

Θεία Λειτουργία αύριο στον Ιερό μας Ναό και Αγιασμός επί τη ενάρξει του νέου μήνα


Αύριο πρωί στον Ιερό μας Ναό θα τελεσθεί η Ακολουθία του Όρθρου και εν συνεχεία Θεία Λειτουργία επί τη εορτή του Αγίου Τρύφωνος. Μετα το πέρας θα τελεσθεί η Ακολουθία του Αγιασμού επί τη ενάρξει του νέου μήνα ως επίσης και θα διαβαστεί η ευχή του Αγίου Τρύφωνος επί τη ευλογήσει της αμπέλου

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021

Ανακοίνωση του Ναού μας

 Αγαπητοί και ευλογημένοι αναγνώστες του Ιστολογιου μας,
στη δεξιά στήλη πλέον της σελίδας σας, από σήμερα θα μπορείτε να αναγιγνώσκετε κάθε Κυριακή και επίσημη ημέρα τα κηρύγματα του Εφημερίου του Ιερού μας  Ναού  π Σπυρίδωνα Ιωάννου που εκφωνούνται στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Παραβόλας κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Αυτό επιτυγχάνετε κάνοντας click επάνω σε κάθε ημέρα που επιθυμείτε και αυτόματα θα μεταφέρεστε στο κήρυγμα που σας ενδιαφέρει.
Καλή και ευλογημένη περιήγηση

Κήρυγμα Τριών Ιεραρχών


Η σύναξη των τριών μεγάλων Πατέρων και Οικουμενικών Διδασκάλων, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στο τέλος του μηνός Ιανουαρίου, αγαπητοί αδελφοί, μας δίνει την ευκαιρία να σταθούμε με πολύ σεβασμό μπροστά στις άγιες μορφές τους, προκειμένου να πάρουμε ωφέλιμα διδάγματα και μηνύματα για τη ζωή και τη διακονία μας.
     Πολλά οφείλει η Εκκλησία μας στους Πατέρες αυτούς γιατί εκείνοι με τη θεολογική θεωρία και την αγία τους ζωή εστερέωσαν μέσα σε εποχή πνευματικών αμφισβητήσεων και αμφιβολιών την πίστη και την πράξη της Εκκλησίας. Καθαρίσθηκαν πρώτα για να καθαρίσουν, έγιναν σοφοί για να κάνουν τους άλλους σοφούς, έγιναν φως για να φωτίζουν, αγιάσθηκαν για να αγιάσουν
Είναι εντυπωσιακοί οι χαρακτηρισμοί που αποδίδουν στα πρόσωπά τους όλοι εκείνοι που ασχολήθηκαν με την αγία τους ζωή και μελέτησαν τα σοφά τους συγγράμματα, τα οποία αποτελούν πραγματικά ωκεανό θεολογίας. 
Έτσι, τους χαρακτηρίζουν ως:
στύλους της Εκκλησίας και Ισαποστόλους, όργανα του Θεού,προπύργια και προμάχους της ευσεβείας, μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, επιγείους αγγέλους και ουρανίους ανθρώπους, ιατρούς και επιστήμονες των νοσημάτων της ψυχής και του σώματος.
Αλλά και όλος όμως ο χριστιανικός κόσμος, μαζί με τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, τους ονομάζει «μεγάλους». Γι αὐτό και στο Απολυτίκιο της εορτής τους ο ιερός υμνογράφος παρουσιάζει την αλήθεια αυτή λέγοντας: «Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητος». 
Μεγάλοι οι Άγιοι αυτοί Πατέρες, πρώτον, στην εμπειρία της γνώσεως. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δεν κατέκτησαν μόνο την ανθρώπινη γνώση και την επιστήμη της εποχής τους, που έχει σαν κέντρο τη διάνοια του ανθρώπου, αλλά κυρίως γνώρισαν , βίωσαν τη θεία και άνωθεν παιδεία, που κατέρχεται από τον Θεό Πατέρα στην καθαρή καρδιά του ανθρώπου.
Βίωσαν την παρουσία του Θεού, είδαν το Θεό ως φως, γνώρισαν το θέλημά Του και συγχρόνως τις αλήθειες της πίστεως, μελέτησαν εις βάθος και ερμήνευσαν σωστά και αλάνθαστα την Αγία Γραφή.
Εκπλήσσεται κανείς όταν μελετά τα συγγράμματά τους, το πως ερμηνεύουν το λόγο του Θεού, έχοντας ως χειραγωγό το Πανάγιο Πνεύμα και όχι τις δικές τους θεωρίες. Γι αυτό ο λόγος τους είναι και παραμένει καθαρός, εμπειρικός, διαχρονικός • λόγος Αγίου Πνεύματος.
Χαρακτηρίζονται Μεγάλοι, γιατί διέθεσαν ολόκληρο τον εαυτό τους στη διακονία του Χριστού και του ανθρώπου.
Ενώ γεννήθηκαν από εύπορες οικογένειες και μπροστά τους ανοιγόταν ο ορίζοντας της επιστήμης και της επιτυχημένης και λαμπρής σταδιοδρομίας στο επίγειο κοινωνικό γίγνεσθαι, εκείνοι προτίμησαν να είναι διάκονοι του Χριστού – διάκονοι της Εκκλησίας και του ανθρώπου.
Παραδίδουν ολόκληρο τον εαυτό τους στο Χριστό και στην Εκκλησία, γενόμενοι ταυτόχρονα συγκυρηναίοι του σταυρού των συνανθρώπων τους. Πόλος έλξεως στη ζωή τους ο Χριστός και κατ επέκταση ο άνθρωπος. Θα παρατηρήσει σχετικά ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Χριστόν επισκεψώμεθα, χριστόν θεραπεύσωμεν, Χριστόν θρέψωμεν, Χριστόν ενδύσωμεν, Χριστόν συνάγωμεν, Χριστόν τιμήσωμεν».
Τα κηρύγματα, οι φιλανθρωπικές δράσεις τους, τα διάφορα ιδρύματα, όπως η βασιλειάδα στην Καισάρεια της Καππαδοκίας για την περίθαλψη και φροντίδα των πτωχών και των αδυνάτων, και κυρίως η γεμάτη θυσία ασκητική τους ζωή τους κατέστησε προκαθημένους της αγάπης.
Στον κόσμο τούτο μεγάλος αναδεικνύεται όποιος γίνεται μεγάλος μιμητής του Κυρίου.Και οι τρεις αυτοί Ιεράρχες μιμήθηκαν τον Κύριο σε θαυμαστό βαθμό. Δεν κήρυξαν μόνο. Ζώστηκαν το λέντιο της αγάπης και υπηρετούσαν νύκτα-μέρα τους πεινασμένους και τους ασθενείς
Αναγνωρίσθηκαν από όλους ως Μεγάλοι και στα θέματα της πίστεως και της υπερασπίσεως της ορθοδόξου αληθείας. Σύνθημά τους το «έως του θανάτου αγώνισαι περί της αληθείας, και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου»
Έτσι, διαφύλαξαν ανόθευτή την … άπαξ τοις Αγίοις πατράσιν  παραδοθείσαν πίστιν και την παρέδωσαν απαραχάρακτη και γνήσια και απαραχάρακτη στα πνευματικά τους παιδιά, αλλά και στις μεταγενέστερες γενιές, προκειμένου δι’ αυτής να παραμένουν και να προχωρούν στο σωστό δρόμο προς την απόκτηση της Βασιλείας των Ουρανών.
Γιατί αν κανείς χάσει την αλήθεια η αστοχήσει σε θέματα πίστεως, δεν μπορεί να έχει στη ζωή του πνευματική υγεία και άρα να αποκτήσει τη σωτηρία.
Μεγάλοι, λοιπόν, στη συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας. Δημιούργησαν τη χρυσή εποχή της θεολογίας, συνδυάζοντας άριστα την πράξη με τη θεωρία. Αγαπούσαν το Θεό, υπερμαχούσαν για την αλήθεια της πίστεως, διακονούσαν και τον κουρασμένο οδοιπόρο αυτής της ζωής.
Σ αυτούς ακουμπάμε και σήμερα ζητώντας να μας δώσουν μία ακτίνα της χάριτος του Θεού που τόσο έχουμε ανάγκη.
Τους χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Είναι οι φωτεινοί οδοδείκτες μας. Είναι οι οδηγοί μας προς τα άνω. Αλλά να ευχηθούμε και να τους παρακαλέσουμε εκ βάθους καρδίας να σκεπάζουν τη νεότητά μας στον αγώνα για την κατάκτηση της γνώσης και της αρετής, της επιστημονικής και ηθικής συγκρότησής τους  και συνάμα ταυτόχρονα να ενισχύουν τους καλούς μας εκπαιδευτικούς που δίνουν κάθε μέρα τον καλύτερο εαυτό τους για να λειτουργήσει το δημόσιο σχολείο κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Να ευχηθούμε ο Θεός και οι πανεπιστήμονες Αγιοι 2 Ιεραρχες να τους ενδυναμώνουν, να τους χαρίζουν φωτισμό και πνέυμα Θεού ώστε και αυτοί δια του Ιησού Χριστού να γίνονται κεριά αναμμένα που θα φωτίζουν αλλά και θα αναλίσκωνται στη διακονία των παιδιών μας . ΑΜΗΝ

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα Κυριακής ΙΕ Λουκά. ( 31/01/2021 )

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, διήρχετο ὁ Ἰησοῦς τὴν Ἱεριχώ. Καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης καὶ οὗτος ἦν πλούσιος΄ καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν ᾽Ιησοῦν τίς ἐστι΄ καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν. Καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν, ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν ἵνα ἴδῃ αὐτόν΄ ὅτι δι΄ ἐκείνης ἤμελλεν διέρχεσθαι. Καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾽Ιησοῦς εἶδε αὐτόν, καὶ εἶπεν πρὸς αὐτόν΄ Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι΄ σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι. Καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. Καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες΄ ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθεν καταλῦσαι. Σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος, εἶπεν πρὸς τὸν Ἰησοῦν΄ ᾽Ιδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς΄ καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ᾽Ιησοῦς΄ ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς ᾽Αβραάμ ἐστιν· ἦλθεν γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.

Ερμηνευτική απόδοση Ι. Θ. Κολιτσάρα
Και αφού εισήλθε εις την Ιεριχώ, διέβαινε την πόλιν. Και ιδού υπήρχεν εκεί ένας άνθρωπος, ονόματι Ζακχαίος, και αυτός ήτο αρχιτελώνης και πολύ πλούσιος.
Και εζητούσε να ιδή τον Ιησούν, ποίος είναι, και δεν ημπορούσε ένεκα του πολλού πλήθους, διότι αυτός ήτο μικρός κατά το ανάστημα.
Και αφού έτρεξε εμπρός, ανέβηκε εις μία συκομορέαν, χωρίς να λογαριάση την θέσιν και την ηλικίαν του, δια να ίδη τον Ιησούν, διότι από τον δρόμον εκείνον θα επερνούσε.
Και ο Κυριος αμέσως μόλις έφθασε στον τόπον της συκομορέας, ύψωσε τα μάτια του, τον είδε και είπε προς αυτόν· “Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, διότι σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου”.
Και ο Ζακχαίος κατέβηκε γρήγορα και τον υπεδέχθη με μεγάλην χαράν. Και όταν είδαν το γεγονός αυτό, εγόγγυζαν όλοι μεταξύ των και με αγανάκτησιν έλεγαν, ότι εμπήκε να καταλύση στο σπίτι αμαρτωλού ανθρώπου.
Εστάθη δε ο Ζακχαίος εμπρός στον Κυριον και του είπε· “Κυριε, ιδού, τα μισά από τα υπάρχοντά μου τα δίδω στους πτωχούς. Και αν τυχόν, σαν τελώνης που είμαι, αδίκησα με ψευδείς μαρτυρίας κάποιον και εισέπραξα περισσότερα, του τα επιστρέφω τετραπλάσια”.
Ο Ιησούς ιδών την ειλικρινή μετάνοιαν του Ζακχαίου είπε προς αυτόν ότι “σήμερον στο σπίτι τούτο ήλθε σωτηρία εκ μέρους του Θεού, διότι και αυτός ο αρχιτελώνης είναι απόγονος του Αβραάμ, ο οποίος είχε λάβει από τον Θεόν υποσχέσεις δια την σωτηρίαν των απογόνων του.
Διότι ο υιός του ανθρώπου ήλθε να αναζητήση και σώση τον αμαρτωλόν άνθρωπον, που ομοιάζει με το χαμένο πρόβατο”.

Οι Άγιοι Τρείς Ιεράρχες

 Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής Βύρωνος και Υμμητού κκ Δανιήλ

Η Εκκλησία μας και ιδιαίτερα η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά στις 30 Ιανουαρίου. την Βασίλειον της Εκκλησίας στολήν, τον μέγαν Βασίλειον «τον εν θεολογία περιβόητον Γρηγόριον, το χρυσούν της οικουμένης στόμα, το της σοφίας πέλαγος τον ως αληθώς Χρυσόστομον», όπως γράφει κατά τον ένατο αιώνα ο μέγας και ιερός Φώτιος (Επιστολή ΙΒ Μιχαήλ Θεοσκεπάστω Βασιλεί §16, P.G. τόμος 102, στήλη 729Α).
Οι άγιοι Πατέρες δεν αναδείχθηκαν μόνο υποδειγματικοί αρχιερείς, σοφοί επιστήμονες για την εποχή τους, εμβριθείς συγγραφείς και φωστήρες της θεολογίας, αλλά και μεγάλοι διδάσκαλοι με την ευρεία σημασία της λέξεως.
Οι εκπαιδευτικές αρχές τους επηρέασαν την παιδεία για πολλούς αιώνες. Η συνείδηση της Εκκλησίας τους αναγνώρισε ως διδασκάλους.Γι’ αυτό οι τρεις άγιοι Πατέρες μας από το έτος 1842, ολίγα μόλις έτη μετά την απελευθέρωση του Γένους μας από την επί τέσσερεις αιώνες υποδούλωση στους Τούρκους και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ελληνικού Κράτους, ορίσθηκαν και προστάτες της ελληνικής παιδείας και των ελληνικών Γραμμάτων.

1. Παιδαγωγοί
Είναι εύκαιρο σήμερα να θυμηθούμε μερικές διδασκαλίες τους που είναι εγκατεσπαρμένες στα συγγράμματά τους, στα κηρύγματά τους, στην δογματική τους και απολογητική διδασκαλία τους, στα ερμηνευτικά έργα τους  και τέλος στις επιστολές τους. Υπήρξαν και οι τρεις άνθρωποι με γνήσια ενδιαφέροντα για την αγωγή του νέου ανθρώπου.
Συνδύασαν την θεωρία με την πράξη. Τα κηρύγματά τους δεν περιείχαν δεοντολογικές παραινέσεις και ηθικολογίες αλλά πλούσια παραδείγματα, ζωντανές εικόνες, αντιληπτές και προσιτές παραστάσεις της σύγχρονης ζωής. Δεν αρκέσθηκαν ως θεωρητικοί θεολόγοι σε σχολαστικά ακαδημαϊκά γυμνάσματα.Αντιθέτως μελέτησαν με πείρα κι έκαναν συγκεκριμένες συστάσεις για την σχολική αγωγή, την παιδική ηλικία και τους νεανικούς κινδύνους, τον τρόπο διδασκαλίας, την πρώτη ανάγνωση και γραφή, τις διάφορες βαθμίδες εκπαιδεύσεως μικρών, νέων και ενηλίκων.Για τους μεγάλους παιδαγωγούς η εκπαίδευση δεν περιορίζεται σε κάποια ηλικία, αλλά είναι υπόθεση όλων των ηλικιών.Δεν δικαιούται να ισχυρισθεί κάποιος, «επί τέλους έφθασα».

2. Η ωφέλιμος παιδεία κατέχει την πρώτη θέση των αξιών της ζωής.
Οι τρεις Ιεράρχες αναγνωρίζουν την τεράστια αξία της αγωγής και μορφώσεως και κατέταξαν την παιδεία μεταξύ των πρώτων αξιών, της ανθρώπινης ζωής. Θεωρούν την μόρφωση της ψυχής και της διάνοιας καθολική υποχρέωση «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών» (Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος Β , Απολογητικός της εις Πόντον φυγής ένεκεν, P.G. 35,425). Γράφει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ότι «οίμαι δε πάσιν αν ομολογήσθαι των νουν εχόντων παίδευσιν των παρ’ ημίν αγαθών είναι το πρώτον» (Γρηγορίου Θεολόγου, Εις τον Μέγαν Βασίλειον Επίσκοπον Καισαρείας Καππαδοκίας  Επιτάφιος, §11, P.G. 36,508). 
Από όλα τα αγαθά που έχουμε στη διάθεσή μας το πρώτο είναι η εκπαίδευση.Η εκπαίδευση (δηλαδή η μόρφωση) είναι το μόνο που καλλιεργεί εκλεπτύνει, ανυψώνει και καθιστά ελεύθερο το πνεύμα του ανθρώπου. Όχι βέβαια οποιαδήποτε εκπαίδευση. Οι Πατέρες διαχωρίζουν την χρήσιμη από την φθοροποιό παιδεία. Θεωρούν αναγκαίο να αποκτήσει ο άνθρωπος ενσυνείδητη κατανόηση της παιδείας, να μπορεί να εκλέγει την ωφέλιμη και να αποφεύγει την ανώφελη και επιζήμια
«Αναγκαία η της παιδείας επίγνωσις, προς τε την αίρεσιν της ωφελίμου παιδείας, και προς την αποφυγήν της ανονήτου και βλαβεράς» (Μεγάλου Βασιλείου, Ομιλία ΙΒ , Εις την αρχήν των Παροιμιών, P.G. 31, 397).Oι απόψεις των τριών Ιεραρχών για την αναγκαιότητα της παιδείας επηρέασαν τόσο την στάση της Εκκλησίας όσο και της Πολιτείας γι’ αυτό και η παιδεία δεν έγινε προνόμιο μόνο των κληρικών, όπως συνέβη στην μεσαιωνική χριστιανική Δύση, αλλά και των λαϊκών. Οι αυτοκράτορες όπως ο Βασίλειος ο Α ἐξέδωσαν ειδικούς νόμους η άφηναν παρακαταθήκη τονίζοντας την ανάγκη της εκπαιδεύσεως όχι μόνο για τους κρατικούς λειτουργούς αλλά και για όλους τους πολίτες της αυτοκρατορίας. 
«Βιωφελές τι χρήμα και σπουδαιότατον ου μόνον βασιλεύσι, αλλά και ιδιώταις, η παίδευσις. Και γαρ τοις κεκτημένοις, αυτήν και κατά σώμα και κατά ψυχήν τα μέγιστα ωφελεί…ταύτην ουν σε …ηγεμονεύουσαν …την βασιλείαν έχειν νουθετών» γράφει ο αυτοκράτορας Βασίλειος στο διάδοχο γιο του Λέοντα τον Στ τόν Σοφό (P.G. τόμος 107 ΧΧΙΑ). «Της παιδείας η κτήσις τω γεγηρακότι…γίνεται βίου βακτηρία κατά τον ανθούντα την νέαν ηλικίαν εις αρετήν ώρα αλύπους διαβιβάζει παιδείας τοίνυν σοφίαν και αρετήν τους σους παίδας, ίνα και νεάζοντες ωραίαν έχουσιν την βασιλείαν και γεγηρακότες μη δέωνται της ετέρων βοηθείας» συμβουλεύει ο ιερός Φώτιος (Φωτίου επιστολαί εκδ. Ιωάννου Ν. ΒΑΛΕΤΑ, Λονδίνο 1864 σελ. 447). Η παιδεία ομορφαίνει την ζωή των νέων και αποβαίνει στήριγμα και παρηγορία για τους ηλικιωμένους.

3. Ο σκοπός της ωφελίμου παιδείας· Παιδεία προς θέωση.
Οι άγιοι Πατέρες δεν πίστευαν μόνο στην αξία της παιδείας. Πίστευαν και σε ορισμένη φιλοσοφία. Το εκπαιδευτικό ιδανικό τους ήταν συγκεκριμένο, είχε σταθερό σκοπό και κατεύθυνση. Για τους αγίους Πατέρες η διάπλαση και η μόρφωση του ανθρώπου δεν έγκειται στην απόκτηση γνώσεων, πτυχίων και περγαμηνών. Είναι δυνατόν να γίνει κάποιος μεγάλος επιστήμονας η διάσημος πολιτικός, μέγας κοινωνικός η εμπορικός παράγοντας χωρίς να είναι μορφωμένος.Οι Πατέρες μας απέβλεπαν στην δημιουργία ενάρετου ανθρώπου, στην διάπλαση του χαρακτήρα που να περιέχει μερικές θεμελιώδεις πνευματικές αρχές και αξίες, οι οποίες ρυθμίζουν την ζωή του και τις σχέσεις του με την κοινωνία. 
Τα γνωρίσματα του «πεπαιδευμένου» είναι η ικανότητα να κρίνει ψύχραιμα και με περίσκεψη, να καθοδηγείται πάντοτε από την πίστη σε αξίες αλλά και από τον ορθό λόγο.Είναι επίσης η ευγένεια της ψυχής και η ανεκτικότητα, ο σεβασμός προς τα δικαιώματα, την ελευθερία και τα προνόμια των συνανθρώπων.Ο μορφωμένος άνθρωπος είναι μετριόφρονας διατυπώνει αδιάκοπα ερωτήσεις και επιδιώκει να μορφωθεί και να καλλιεργηθεί περισσότερο.Δεν θεωρεί τον εαυτό του κέντρο του κόσμου της κοινωνίας και της οικογένειας μέσα στην οποία ζει. Έχει αυτογνωσία.
Αλλά η εκπαίδευση και η μόρφωση του ανθρώπου δεν πρέπει να αποβλέπουν μόνο στο πως ο άνθρωπος θα καλλιτερεύσει τους όρους της ζωής του και πως θα βελτιώσει τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του. Σημαντικότερο είναι το πως θα μπορέσει να «αναλάβει» πνευματικά φτερά για να πετάξει προς τον Δημιουργό Του.
Ωραία το διατύπωσε ο διανοούμενος μοναχός Θεόδουλος που γράφει : «Όσον μάλλον ταύτης (της παιδείας) μετέχει (ο άνθρωπος), τοσούτο μάλλον αφίσταται μεν, των ανθρώπων μεθίσταται δε προς Θεόν» (Θεοδούλου Μαγίστρου (περί το 1332 μ.Χ.), Λόγος περί Βασιλείας §ΚΣ P.G. 145,1 στ. 489Β).
Η εκπαίδευση του ανθρώπου «μέχρις ου μορφωθή Χριστός εν αυτώ» (Προς Γαλάτας δ 19) γίνεται συνώνυμο με την παιδεία προς θέωση.Συνεπώς σε τελευταία ανάλυση το εκπαιδευτικό ιδεώδες των Πατέρων ήταν η θέωση του ανθρώπου.
Η απόκτηση όμως του ανώτατου αγαθού της παιδείας είναι ένα δυσχερέστατο και πολύ κοπιαστικό έργο, που απαιτεί συνεχή εξέλιξη και πνευματική επαγρύπνηση.Ο μέγας Βασίλειος υπογραμμίζει ότι «τραχεία μεν πρώτον και δύσβατος, και ιδρώτος συχνού και πόνου πλήρης, η προς αρετήν φέρουσα και ανάντης οδός » (Μεγάλου Βασιλείου, Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων P.G. 31,572).  
Η δυνατότητα της ομοιώσεως με τον Θεό, ήτοι της θεώσεως, δόθηκε στον άνθρωπο κατά τον χρόνο της δημιουργίας, αλλά είναι έργο συνεχούς παιδείας με την οποία η θέωση αρχίζει από την παρούσα ζωή, αλλά ολοκληρώνεται στην μελλοντική. Εκπαιδευόμενος ο άνθρωπος πρέπει να πορεύεται προς την αρετή «Άνθρωποι κατ’ αυτό ομοιούνται Θεώ, όταν μηδέν πάσχουσι παρά των επηρεάζειν βουλομένων, μηδέ υβριζόντων υβρίζονται, μηδέν τυπτόντων τύπτονται, μηδέ καταγελώνται καταγελώντων ετέρων» γράφει ο ιερός Χρυσόστομος (Λόγος Δ , Εις την ερμηνείαν της Προς Ρωμαίους Επιστολής, P.G. 60, 415).

4. Οι άξονες της ωφελίμου Παιδείας.
Oι πηγές από τις οποίες αντλούνται τα στοιχεία του εκπαιδευτικού - μορφωτικού ιδεώδους των Τριών Ιεραρχών είναι η αγία Γραφή και η κλασσική ελληνική Γραμματεία.Το εκπαιδευτικό ιδεώδες είναι η συνισταμένη τουελληνικού ορθού λόγου και της χριστιανικής πίστεως και διαμορφώθηκε με τις αναζητήσεις πολλών αιώνων, ενώ κορυφώθηκε τον τέταρτο αιώνα.Η εποχή των Τριών Ιεραρχών ήταν το τέλος του αρχαίου κόσμου και η ανατολή ενός νέου που έχει τα γνωρίσματα δύο ειδών αναζητήσεων (του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού) που συνέπραξαν και γέννησαν την νέα ταυτότητά μας. Οι Τρεις Ιεράρχες επεξεργάσθηκαν το συγκερασμό του ελληνικού πνεύματος και της χριστιανικής πίστεως και έγιναν οι κλασσικοί μύστες και οι καλύτεροι ερμηνευτές του ανθρωπισμού της Εκκλησίας.Ήταν και εξακολουθούν να παραμένουν οι πιο αυθεντικοί Έλληνες Πατέρες και διδάσκαλοι της αρχαίας Εκκλησίας και μάλιστα της Ελληνικής Ορθοδοξίας μέχρι σήμερα. Η ωφέλεια από την συζυγία χριστιανικής πίστεως και Ελληνικού λόγου ήταν διπλή. Ο χριστιανισμός πλουτίσθηκε και κατέκτησε την οικουμένη. Αλλά και ο ελληνισμός ευεργετήθηκε.
Ο αρχαίος Έλληνας Πολίτης ίσως να είχε εξαφανισθεί αν κατά τον τέταρτο και πέμπτο αιώνα δεν συμφιλιωνόταν με τον Χριστιανισμό. Αυτή η συμφιλίωση οφείλεται στους Έλληνες Πατέρες.Από τους πατερικούς θησαυρούς θα αντλήσουμε τις απαραίτητες αρχές και αλήθειες που θα συντελέσουν στο δύσκολο έργο μας να δημιουργήσουμε κατάλληλη παιδεία για την σημερινή γενιά και για το μέλλον. 
Στα πρόσωπα των αγίων Τριών Ιεραρχών εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι έχουμε την συνισταμένη της Ελληνικής και Χριστιανικής παρακαταθήκης, τρεις κορυφαίους διδασκάλους για να μιμηθούμε.

Στην κορυφή της Αγιότητος οι Άγιοι προστάτες των γραμμάτων

 Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής. Κατέκτησαν με τον προσωπικό τους αγώνα και την βοήθεια της θείας Χάριτος τις κορυφές της αγιότητος και καλούσαν τους πιστούς να ανεβαίνουν στις ωραίες πνευματικές αναβάσεις. Άσκησαν στον ύψιστο βαθμό την φιλανθρωπία και ανακούφισαν τον πόνο χιλιάδων αναξιοπαθούντων.Δίδασκαν καθημερινά τους πιστούς αναλύοντάς τους τις θεόπνευστες αλήθειες της Πίστεώς μας και διαφωτίζοντάς τους για τα μεγάλα θέματα, που απασχολούν την ψυχή κάθε ανθρώπου.Καθόρισαν συστηματικά την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, για να μπορούν να λατρεύουν οι πιστοί θεάρεστα τον Κύριο.

Συνέγραψαν θαυμάσια συγγράμματα, τα οποία ξεπέρασαν τη φθορά του χρόνου και ισχύουν και για τις μέρες μας. Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει ότι με τα συγγράματά τους οι Τρεις Ιεράρχαι «απετελέσαν εποχήν λόγου νέαν, μεγάλην και ένδοξον διά το ανθρώπινον γένος» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 2ος, μέρος Β’ σελ. 1, 6).Πολύ εύστοχα ελέχθη γι’ αυτούς ότι ήταν «εύγλωττοι κατά τον λόγον, ευγλωττότεροι κατά τον βίον, ευγλωττότατοι κατά τον θάνατον».

Άγ. Βασίλειος ο Μέγας & Γρηγόριος ο Θεολόγος
Βασικό στοιχείο της αγιότητος και των τριών είναι ότι ήταν ασυμβίβαστοι με το κακό, την αμαρτία και την αίρεση. Δεν γνώριζαν τη γλώσσα των συμβιβασμών και της διπλωματίας. Προτιμούσαν να χάσουν τη θέση τους και αυτή τη ζωή τους, παρά να συμβιβαστούν σε θέματα αρχών και πίστεως. Δε σκέφτηκαν ποτέ εάν αντίπαλοί τους ήσαν αυτοκράτορες ή σοφοί διάφοροι ή ισχυροί κατά κόσμον. Έμειναν ακλόνητοι στην ορθή πίστη και ζωή αψηφώντας τις συνέπειες.Εμείς, έπαρχε Μόδεστε, είπε στον απεσταλμένο του αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη ο Μ. Βασίλειος, είμαστε ήρεμοι και πράοι άνθρωποι και υποχωρούμε όταν πρόκειται για προσωπικά μας θέματα. Όταν όμως πρόκειται για την πίστη μας στον Θεό, «ὅταν Θεός ᾖ τό κινδυνευόμενον» δεν υπολογίζουμε τίποτε, αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου, χωρίς να φοβόμαστε οποιοδήποτε βασανιστήριο. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Να τα πεις και να τ’ ακούσει αυτά κι ο βασιλιάς (PG 36, 561).
Και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αφού νίκησε τους αρειανούς και πήρε πίσω τους Ναούς της Κωνσταντινούπολης, που τους είχαν καταπατήσει αυτοί, και ενώ είχε φίλο του τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον Μέγα και μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού, όταν μερικοί ζηλόφθονες επισκόπου αμφισβήτησαν την εκλογή του, παρητήθη αμέσως. Δε θέλησε να έλθει σε συμβιβασμούς με μοχθηρούς ανθρώπους. Παρητήθη και από την προεδρία της Β’ Οικουμενικής Συνόδου και από τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Αντί της θέσεως προτίμησε την ακεραιότητα και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρος του. Δεν γνώριζε τους διπλωματικούς ελιγμούς, αλλά γνώρισμά του ήταν όπως έγραφε, το «μή παρασυρῆναι», να μη παρασύρεται και να έχει «παρρησίαν» (PG 37, 32-33).

Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος
Και ο ιερός Χρυσόστομος, όταν έγινε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και θέλησε να καθαρίσει την Εκκλησία από αναξίους κληρικούς, οι οποίοι είχαν την προστασία της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, δεν εδίστασε να ελέγξει και την αυτοκράτειρα  για τη ζωή της. Δεν συμβιβάστηκε μαζί της. Γι’ αυτό και εξορίστηκε και πέθανε εξόριστος μέσα σε αφάνταστες κακουχίες, με πνεύμα όμως απτόητο και αδούλωτο. Χαρακτηριστικό του γενναίου και ασυμβίβαστου φρονήματός του βλέπουμε στην ομιλία, που εκφώνησε φεύγοντας για την εξορία: «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον· ἀλλ’ οὐ δεδοίκαμεν (δεν φοβόμαστε) μή καταποντισθῶμεν· ἐπί γἀρ τῆς πέτρας ἑστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλῦσαι οὐ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει» (PG 52, 427).Τέτοιους άγιους, γενναίους και ασυμβίβαστους με το κακό και την αίρεση εκκλησιαστικούς ηγέτες χρειαζόμαστε και σήμερα. Και ας παρακαλούμε την Ιδρυτή της Εκκλησίας μας να μας τους χαρίζει.

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2021

Μην ξεχνάμε! Χριστόδουλος άλλος δεν υπάρχει!


Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008, χαράματα, ώρα 5.15'...
Ανοίγει ο Ουρανός για να υποδεχθεί τον Αρχιεπίσκοπο της καρδιάς μας, τον ένα και μοναδικό, τον ανεπανάληπτο και ασύγκριτο, τον όντως αναντικατάστατο, το Χριστόδουλό μας. Αγαπήθηκε όσο κανένας. Εργάστηκε όσο κανένας. Συκοφαντήθηκε και πολεμήθηκε από ανθρωπάκια και συστήματα όσο κανένας.
Μα στις καρδιές όλων μας ζει ως ο Αρχιεπίσκοπος με το χαμόγελο, ως ο Πνευματικός Πατέρας, ως ο τελευταίος Έλληνας ηγέτης. Κανένας δεν ξεχνά το Χριστόδουλο! Αντίθετα, τον αποζητούμε! Κρατάμε την παρακαταθήκη του: "Σταθείτε όρθιοι στις επάλξεις...
Αντίσταση και Ανάκαμψη"!Μακάρι να διαβάζουμε τακτικά τον Ενθρονιστήριο λόγο του και το τελευταίο μήνυμα της Πρωτοχρονιάς του 2008.Μας λείπει πολύ. Μας λείπει αφάνταστα.Μας λείπει, ίσως, απελπιστικά. Μα, μας ευλογεί από τον Ουρανό.Στέλνει την ευχή του. Και ζητάει από εμάς  να πιστεύουμε στο Χριστό και να αγαπάμε την Ελλάδα.Βρείτε λίγο χρόνο... Προσευχηθείτε για εκείνον.Ανάψτε ένα κεράκι στη μνήμη του.
Και μην τον ξεχνάμε! Χριστόδουλος άλλος δεν υπάρχει!

Συνεχίζονται οι εργασίες για τις τουαλέτες του Ιερού Ναού μας

Συνεχίζονται οι εργασίες με τη χάρη του Θεού μας και τις μεσιτίες του Αγίου Δημητρίου, για την κατασκευή των τουαλετών του Ιερού Ναού. Ηδη ολοκληρώθηκαν οι υδραυλικές εργασίες σύνδεσης του εσωτερικού χώρου με το βόθρο λυμάτων, κατασκευάστηκε ήδη ο εσωτερικός βόθρος διαστάσεων 2Χ2 τμ, ως επίσης ολοκληρώθηκε και η εξωτερική διαμόρφωση του χώρου με μεταλλικό πλέγμα και τσιμέντο. 
Θα ακολουθήσει η ηλεκτρολογική εγκατάσταση και διαμόρφωση των 2 τουαλετών εσωτερικά του οικήματος, ως επίσης και το εξωτερικό σοβάτισμα της τοιχοποιίας





Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2021

Το πνευματικό ανθος της Καππαδοκίας


 «Θεολόγῳ γλώττῃ σου, τά συμπλοκὰς τῶν ῥητόρων, διαλύσας ἔνδοξε,
Ὀρθοδοξίας χιτῶνα ἄνωθεν, ἐξυφανθέντα τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐστόλισας…»
  
-Ἄσκηση καί ἀγώνας.
-Προσευχή καί κήρυγμα.
-Ἡσυχασμός καί δραστηριότητα.
-Μοναχισμός καί Ἱεραποστολή,

ἀποτελοῦν τά χαρακτηριστικά τῆς προσωπικότητας καί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς φυσιογνωμίας τοῦ σήμερα ἑορταζομένου μεγάλου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας μας, ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ἑνός τῶν «τριῶν μεγάλων φωστήρων τῆς Τρισηλίου Θεότητος.»
Ἄν καί ἐκ φύσεως ἦταν ἐσωστρεφής μέ ἡσυχαστικές τάσεις, δέν παρέμεινε ἔγκλειστος σέ κάποιο Μοναστήρι, ἀλλά πέρασε τά περισσότερα χρόνια τῆς ζωῆς του μέσα στήν κοινωνία, ἀνάμεσα στούς ἀνθρώππους.
Ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς, ἀλλά καί σπουδαῖος ἀγωνιστής. Συνδύασε ἄριστα τήν «θεωρία» μέ τήν «πράξη». Ἔπαιζε γλυκύτατα τήν φλογέρα, «τὸν  ποιμενικὸν αὐλόν τῆς Θεολογίας», ἀλλά χειριζόταν ἄριστα καί τήν σφενδόνη τοῦ ἀγῶνα. Καί παράλληλα καταδίωκε τούς «βαρεῖς λύκους», τούς αἱρετικούς, πού εἶχαν εἰσορμήσει στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Γρηγόριος ἦταν ἄνθος μιᾶς ἄγονης πνευματικά, περιοχῆς τῆς Καππαδοκίας. Οἱ κάτοικοί της τραχεῖς καί στούς τρόπους καί στήν γλώσσα.
Ἄγονη ἦταν ἐπίσης καί ἡ κοιλία τῆς μητέρας του, τῆς Νόννας. Ἡ γέννηση τοῦ ἰδίου, ἀλλά καί τῶν δύο ἄλλων ἀδερφῶν του, τῆς Γοργονίας καί τοῦ Καισαρίου, ἦταν καρπός θερμῶν προσευχῶν, γι´ αὐτό καί γαλουχήθηκαν μέ τό γάλα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Εἰδικώτερα μέ τόν μικρό Γρηγόριο ἡ θεοφώτιστη μητέρα του ἔκανε καί κάτι ἄλλο. Γονατισμένοι καί οἱ δύο στό προσκυνητάρι τοῦ σπιτιοῦ, τοῦ ἐξομολογεῖται ὅτι ποθεῖ νά τόν δεῖ ὑπηρέτη τοῦ Θεοῦ.Ὁ πόθος τοῦ Γρηγορίου ἐκπληρώθηκε. Πρίν ὅμως γίνει ἐργάτης τοῡ Θεοῦ πέρασε ἀπό σπουδές.
Προικισμένος μέ σπάνια διανοητικά χαρίσματα, διψοῦσε γιά μάθηση. Σπούδασε σέ πολλά μέρη: στήν Καππαδοκία, στήν Καισάρεια  τῆς Παλαιστίνης καί στήν Ἀλεξάνδρεια. Στήν τελευταία πόλη εἶχε τήν εὐκαιρία νά γνωρίσει δύο μεγάλους ἀθλητές, τόν Μέγα  Ἀθανάσιο πού πάλευε στόν κόσμο καί τόν Μέγα Ἀντώνιο πού πάλευε στήν ἔρημο.  Ἤθελε νά τούς μιμηθεῖ καί τούς δυό.
Στήν Ἀθήνα τό «κλεινὸν ἄστυ», συναντιέ-ται μέ τόν Μέγα Βασίλειο. Μεταξύ τους  σφυρηλατεῖται μιά φιλία, πού δέν ἐπρόκειτο ποτέ νά διασπασθεῖ. Μόνο ὁ θάνατος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου χώρισε τούς δυό φίλους. Μιά ψυχή σέ δύο σώματα: «Τὰ πάντα μὲν δὴ κοινὰ καὶ ψυχὴ μία, δυοῖν δέουσα σωμάτων διάσπασιν».
Στήν Ἀθήνα διαγράφεται λαμπρό τό μέλλον τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου. Παρ᾽ όλα αὐτά, ἕνα χρόνο μετά τήν φυγή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, φεύγει κι αὐτός γιά τήν Ἀριανζό.Ἀπό τήν Ἀριανζό καί τήν Νανιζιανζινό φεύγει γιά τήν ἔρημο τοῦ Πόντου. Ἐκεῖ στόν Ἴρι ποταμό, ἀσκητεύει μαζί μέ τόν φίλο του Μέγα Βασίλειο.
Ἡ φυγή εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου.  Μέσα του ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἔνιωθε δύο τάσεις. Ἡ μία κεντρομόλος, ἡ ἄλλη φυγόκεντρος. Ἡ κεντροβόλος τόν τραβοῦσε στόν κόσμο. Ἡ ἀγάπη του γιά τόν ἄνθρωπο, ὁ πόνος του γιά τά Ἐκκλησιαστικά πράγματα, ἡ θλίψη του γιά τους αἱρε-τικούς, τόν ἔκαναν νά θέλει νά μείνει. Ἡ φυγόκεντρος τάση τόν τραβοῦσε στήν ἡσυχία. Ἀγαποῦσε τήν ἡσυχία καί τήν ἀναχώρηση ἀπό τόν κόσμο.
Σέ ἡλικία 36 ἐτῶν πείθεται νά γίνει Πρεσβύτερος. Συγκινητική ἡ στιγμή, ὅταν ὁ γέρο-ντας Ἐπίσκοπος Γρηγόριος θέτει τό χέρι του ἐπάνω στό κεφάλι τοῦ γονατιστοῦ υἱοῦ του Γρηγορίου καί προφέρει τήν εὐχή τῆς χειροτονίας, στήν Ναζιανζό. Ὁ λαός μέ μιά φωνή ξεσπάει : Ἄξιος!....
Ὅλοι χαίρονται. Ἕνας τρέμει: ὁ Ἅγιος Γρηγόριος. Ὅπως τρέμει ὁ ἀκροβάτης ἐπάνω στό σχοινί, ἔτσι ἔτρεμαν οἱ Ἅγιοι, βαδίζοντας ἐπάνω στήν ἀκροβασία, πού λέγεται Ἱεροσύνη.
Μετά τήν χειροτονία καί ἐνῶ ὅλοι περιμένουν νά τόν δοῦν σέ δράση, ἐκεῖνος φεύγει γιά τόν Πόντο. Τόν κυνηγάει τό δέος γιά τό ὕψος τῆς Ἱεροσύνης. Τόν ἀναγκάζουν νά γυρίσει πίσω. Καί τότε ἐκφωνεῖ τόν λόγο του: «Ἀπολογητικὸς τῆς εἰς τὸν Πόντον φυγῆς».
Ἄν καί ἔτρεμε μπροστά στό ὕψος τῆς Ἱεροσύνης, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἔγινε Ἐπίσκοπος. Μέ ποιόν τρόπο; Μέ τήν βία, μέ τό ζόρι.Ἦταν ἡ ἐποχή πού οἱ Ἅγιοι ἀπέφευγαν τά ἀξιώματα. Δέν τά κυνηγοῦσαν, ὅπως γίνεται σήμερα, ἀλλά τούς κυνηγοῦσαν καί τούς ἅρπαζαν μέ τήν βία καί τούς ἔσερναν στούς Ἐπισκοπικούς θρόνους. Τό λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος:  «οὐκ ἐπείσθην, ἀλλ᾽ ἐβιάσθην», δέν μέ  ἔπεισαν, ἀλλά μέ ἐξανάγκασαν.
Καί ἄν μέ δάκρυα δέχθηκε νά γίνει Ἱερέας καί ἄν μέ τήν βία δέχθηκε νά γίνει Ἐπίσκοπος, μέ ἀπαγωγή ἔγινε Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.
Γιά τήν κρίσιμη ἐκείνη στιγμή, πού οἱ Ἀρειανοί βρίσκονται στόν κολοφώνα τῆς δόξας τους, ἕνας εἶναι ὁ κατάλληλος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ Γρηγόριος.
Ἀλλά πώς θά πεισθεῖ; Ἀπό τήν Μονή τῆς Ἁγίας Θέκλας, ὅπου βρίσκεται ἀποσυρμένος, ἄνδρες πιστοί καί Ὀρθόδοξοι ἀλλά καί χειροδύναμοι, τόν ἅρπαξαν ὅπως ὁ ἴδιος λέγει καί τόν ὁδήγησαν στήν Βασιλεύουσα: «οὕτω μὲν ἦλθον, οὐκ ἑκών, ἀλλ᾽ ἀντιδράσῃ κλαπεὶς βιαίοις», ἔτσι ἦρθα ὄχι μέ τήν θέλησή μου, ἀλλά μέ ἀντίσταση. Μ᾽ ἔκλεψαν μέ βίαιο τρόπο.
Οἱ Ἀρειανοί μόλις τόν εἶδαν μειδίασαν εἰρωνικά. Ἐξωτερικά φαινόταν ἀδύνατος. Ἀπό τήν σκληραγωγία φαινόταν γέρος. Τά ροῦχα του φθαρμένα. Τό ἀνάστημά του μέτριο, κυρτό σῶμα, φαλακρό κεφάλι, λευκό πρόσωπο, ὠχρός καί ἰσχνός.
-Αὐτό τό ἀνθρωπάκι! ἔλεγαν…Κι ὅμως μέσα σ᾽ αὐτό τό ἀνθρωπάκι κρυβόταν δύναμη Κυρίου, πνεῦμα φωτεινό, διάνοια μεγάλη, καρδιά ἁγνή, φωτιά Πεντηκοστῆς.
Στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ἀναδείχθηκε γενναῖος ἀγωνιστής. Ἀπό τήν σπηλιά τῆς εἰρηνικῆς  ζωῆς ἔπιασε τά χαρακώματα τῆς μάχης. Ἀπό τήν προσευχή πού ψέλλιζαν τά χείλη του, τώρα ἐκσφενδονίζει θεολογικούς μύδρους κατά τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως καί συγκεκριμένα κατά τοῦ πρώην συμμαθητή του καί αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ.
Ὁρμητήριό του κάποιο πρόχειρο οἴκημα, πού ὕστερα ἀπό λίγο τό μεγάλωσαν. Ναό τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τόν ὀνόμασε ὁ ἴδιος, συμβολικά, γιατί πίστεψε πώς θά ἐρχόταν ἡ ἀνάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας.Ὅπως καί ἔγινε. Στόν Ναό αὐτό ἐξεφώνησε τους πέντε περίφημους θεολογικούς του λόγους.
Ἀγαπητοί μου,
Ἡ Ἐκκλησία μέ φειδώ δίνει τούς τίτλους καί τά παράσημα. Σέ τρεῖς ἔχει δώσει τόν τίτλο τοῦ Θεολόγου: στόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Εὐαγγελιστή, στόν Ἅγιο Συμεών, τόν νέο Θεολόγο καί στόν Ἅγιο Γρηγόριο, τόν Νανζιανζηνό.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἄφησε παράδειγμα φωτεινό, ζωῆς ἁγίας καί ἀγώνα ἀνυποχώρητου.
Ὁ Θεός νά δίνει στήν Ἐκκλησία του Ἁγίους Θεολόγους καί ἀγωνιστές Ἱεράρχες, γιατί οἱ ἐχθροί τῆς πίστεώς μας, ἐσωτερικοί καί ἐξωτερικοί καί σήμερα καραδοκοῦν.
Μπορεῖ σέ πολλές περιπτώσεις οἱ ἐχθροί τῆς πίστεώς μας ἀριθμητικά νά ὑπερτεροῦν καί δυναμικά νά ἐπικρατοῦν, ἀλλά «οὐκ ἐκλείψουσι τῇ Ὀρθοδοξία στρατιῶται», δέν θά λείψουν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία οἱ στρατιῶτες.. Κάποιον νέο Ἅγιο Γρηγόριο θά ἀναστήσει ὁ Θεός.
Μπορεῖ καί σήμερα νά εἶναι πολλοί οἱ πολέμιοι τῆς πίστεώς μας, τελικά ὅμως ἡ πίστη μας θά νικήσει. Ὁ θρίαμβος ἀνήκει στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας. 

Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος


Ο μέγας αυτός Άγιος Γρηγόριος ο Τριαδικός Θεολόγος και ιεράρχης γεννήθηκε στη Αριανζώ το 329 μ.Χ, ένα μικρό χωριό της Καππαδοκίας, κοντά στη κωμόπολη Ναζιανζώ, εξ ου αναφέρεται και ως Ναζιανζηνός. Οι γονείς του ήτον ευγενείς και δίκαιοι, Γρηγόριος και Νόννα ονόματι, σεβόμενοι εξ αγνοίας τα είδωλα. Αφ'ότου δε εγέννησαν τον Γρηγόριο, ανεγεννήθησαν και αυτοί και εβαπτίσθησαν Χριστιανοί. Ο πατέρας του μάλιστα έγινε αρχιερεύς της Ναζιανζού. Έτσι, ο νεαρός Γρηγόριος ανατρέφεται, μέσα σε χριστιανικό περιβάλλον. Από την παιδική του ηλικία φανέρωσε τα σπάνια χαρίσματα του. Αγάπησε με πάθος τα γράμματα και λόγω της καλής οικονομικής κατάστασης των γονιών του μπόρεσε και σπούδασε στα καλύτερα σχολεία της εποχής του.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα γνώρισε το Μέγα Βασίλειο και στην Αλεξάνδρεια συνάντησε για πρώτη φορά το Μέγα Αθανάσιο και το Μέγα Αντώνιο. Το 365 μ.Χ., ο Βασίλειος έφυγε από την Αθήνα, αλλά ο Γρηγόριος έμεινε και δίδασκε ρητορική για ένα χρόνο. Μετά άφησε κι αυτός την Αθήνα και επέστρεψε στη Ναζιανζώ. Όταν επέστρεψε, βαπτίστηκε χριστιανός από τον πατέρα του και έγραψε για το μυστήριο του βαπτίσματος. Ο Γρηγόριος συνιστά το νηπιοβαπτισμό και διδάσκει στους νέους της Ναζιανζού τη χριστιανική διδασκαλία. Ο πόθος του ήταν να ασκητέψει στον Πόντο κοντά στο φίλο του Βασίλειο, όπου και πήγε. Εκεί με το Βασίλειο έγραψε πολλά συγγράμματα.
Περί τα τέλη του 360 μ.Χ., μετά από παράκληση του πατέρα του αφήνει την έρημο του Πόντου και πηγαίνει στην πατρίδα του. Εκεί κατατάσσεται στις τάξεις του κλήρου, αλλά και πάλι φεύγει στην έρημο με σκοπό να προσευχηθεί, να δυναμώσει πνευματικά και να μπορέσει να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο του κληρικού. Ώριμος πλέον επιστρέφει και υπηρετεί το λαό ως ιερέας βοηθώντας τους φτωχούς και τους αρρώστους. Την περίοδο αυτή ο Ιουλιανός ο Παραβάτης κήρυξε σφοδρό διωγμό εναντίον των χριστιανών. Εναντίον του Ιουλιανού αντέδρασαν οι δύο αγωνιστές της εποχής, ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος. Οι λόγοι του Γρηγορίου χτυπούν σκληρά τον παραβάτη και χριστιανομάχο αυτοκράτορα, αλλά το αίμα των χριστιανών χύνεται αλύπητα.
Όταν πέθανε ο Ιουλιανός και σταμάτησε ο διωγμός, ο Γρηγόριος εργάζεται δίπλα στον πατέρα του και τον βοηθά με ζήλο στο κοινωνικό του έργο. Έτσι, η φήμη του Γρηγόριου απλώθηκε σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Όταν πέθανε ο πατέρας του, φεύγει πάλι ο Γρηγόριος και πηγαίνει στο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας με μοναδικό έργο την προσευχή και τη συγγραφή. Όταν κινδύνευε η Κωνσταντινούπολη από τις αιρέσεις, κάλεσαν το Γρηγόριο να πάει εκεί και να βοηθήσει την εκκλησία. Δεν μπορούσε ν’ αρνηθεί μπροστά στον κίνδυνο της ορθόδοξης πίστης. Πήγε εκεί και με τους πύρινους λόγους του και τα επιχειρήματα του έφερε σε δύσκολη θέση τους αιρετικούς και μετά από σκληρό αγώνα ελευθερώθηκε η εκκλησία. Εκείνο που ανέδειξε το Γρηγόριο μεγάλο δάσκαλο και ποιμένα της εκκλησίας ήταν η υπεράσπιση της ορθοδοξίας, που πέρναγε δύσκολες μέρες, από τον κίνδυνο των Αρειανών.
Στην Κωνσταντινούπολη, μόνο ένας μικρός ναός είχε απομείνει στους ορθοδόξους, που τον ονόμαζαν συμβολικά Αγία Αναστασία, ελπίζοντας πως εκεί θα αναστηθεί ξανά η Ορθοδοξία. Σ’ αυτόν το ναό ο Γρηγόριος εκφώνησε τους περίφημους πέντε λόγους για τη θεότητα του «Υιού και Λόγου του Θεού», με θαυμαστά αποτελέσματα. Η εκκλησία μας με βάση τα υψηλά θεολογικά του κηρύγματα και συγγράμματα τον τίμησε με τον τίτλο του Θεολόγου. Σε λίγο στέφθηκε αυτοκράτορας ο Μέγας Θεοδόσιος καθιερώνοντας με διάταγμα την ορθοδοξία. Τότε αναδείχτηκε ο Γρηγόριος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και Πρόεδρος της Β’ Οικουμενικής Συνόδου. Από αυτή τη θέση, το 381μ.Χ., μαζί με άλλους άρχοντες της εκκλησίας στερέωσαν την πίστη και την ορθοδοξία συμπληρώνοντας το Σύμβολο της Πίστεως που άρχισε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Όμως η κακία και ο φθόνος δεν άφησαν για πολύ καιρό το Γρηγόριο στον πατριαρχικό θρόνο, επειδή μερικοί επίσκοποι από φθόνο αντέδρασαν στην εκλογή του. Η ευαίσθητη ψυχή του δεν το ανέχθηκε αυτό και για να εξασφαλίσει όμως την ειρήνη της εκκλησίας, με μια ηρωική πράξη, παραιτήθηκε από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο και την προεδρία της συνόδου και επέστρεψε στον τόπο του,τη Ναζιανζό και πρόσφερε τις υπηρεσίες του από το βαθμό του επισκόπου περνώντας την υπόλοιπη ζωή του με προσευχή, διάβασμα και συγγραφή βιβλίων.
Ένα πρωινό, στις 25 Ιανουαρίου το 391 μ.Χ., άφησε τα γήινα, για να πάει αιώνια κοντά στον αγαπημένο του Κύριο. Η αγία κάρα του βρίσκεται στην Ιερά Μονή Βατοπεδίου στο Άγιον Όρος. Ο Γρηγόριος διακρίθηκε για τον αγνό του χαρακτήρα και τις πολλές αρετές καθώς και για το τεράστιο συγγραφικό του έργο, που περιλαμβάνει λόγους, επιστολές και ποιήματα. Η Εκκλησία μας τον κατέταξε ανάμεσα στους αγίους της και τον τιμά ξεχωριστά στίς 25 Ιανουαρίου καθώς και στις 30 του ίδιου μήνα, γιορτή των Τριών Ιεραρχών.

Ἀπολυτίκιον (Ἦχος α')
Ὁ ποιμενικὸς αὐλὸς τῆς θεολογίας σου, τὰς τῶν ῥητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας· ὡς γὰρ τὰ βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι, καὶ τὰ κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι. Ἀλλὰ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πάτερ Γρηγόριε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2021

Πρόγραμμα Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κκ Κοσμά

 ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021
07:30 π.μ. – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΩΝ ΜΑΚΡΥΝΕΙΑΣ
Όρθρος  - Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΔΕΥΤΕΡΑ 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021
07:30 π.μ. – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Όρθρος  - Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021
18:00 μ.μ. – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός επί τη εορτή των Αγίων Τριών Ιεραρχών.

ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021
07:30 π.μ. – ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΔΟΥΝΕΪΚΩΝ ΚΑΛΟΥΔΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ
Όρθρος  - Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής ( 24/1/2021 )


Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐγένετο ἐν τῷ ἐγγίζειν τὸν Ἰησοῦν εἰς τὴν Ἱεριχὼ, τυφλός τις ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν· ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται. Καὶ ἐβόησε λέγων· Ἰησοῦ υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με· καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με. Σταθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐκέλευσεν αὐτὸν ἀχθῆναι πρὸς αὐτόν. ἐγγίσαντος δὲ αὐτοῦ ἐπηρώτησεν αὐτὸν λέγων· τί σοι θέλεις ποιήσω; Ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. Καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. Καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψε, καὶ ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν· καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἰδὼν ἔδωκεν αἶνον τῷ Θεῷ.

Νεοελληνική Απόδοση
Εκείνο τον καιρό, καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Τότε εκείνος άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αυτοί που προπορεύονταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ο Ιησούς στάθηκε κι έδωσε εντολή να τον φέρουν κοντά του. Αυτός πλησίασε, κι εκείνος τον ρώτησε: Τι θέλεις να σου κάνω;» «Κύριε, θέλω ν’ αποκτήσω το φως μου». Και ο Ιησούς του είπε: «Ν’ αποκτήσεις το φως σου! Η πίστη σου σε έσωσε». Αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του κι ακολουθούσε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό. Κι όλος ο κόσμος, όταν τον είδε, δοξολογούσε το Θεό.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2021

Ανακοίνωση του Εφημερίου του Ναού προς τους απανταχού Παραβολιώτες

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΡΑΒΟΛΑΣ
ΠΑΡΑΒΟΛΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Εν Παραβόλα τη 21η Ιανουαρίου 2021

       Αγαπητοί και ευλογημένοι συγχωριανοί μου , 
ευχόμαστε ο Τριαδικός Θεός να σας έχει πάντα καλά και να σας χαρίζει υγεία, δύναμη, οικογενειακή ευτυχία και κάθε καλό στα σπίτια σας. Ο Αγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, ο πολιούχος, ο ακοίμητος φρουρός και προστάτης του χωριού μας να σκέπει και να φρουρεί εσάς και τις οικογένειές σας και να μεσιτεύει στο θρόνο του Κυρίου μας υπέρ πάντων υμών.
       Ήδη όπως γνωρίζετε με τη βοήθεια του Θεού, τολμήσαμε και ξεκινήσαμε προ ημερών ένα μεγάλο εγχείρημα για τον Ιερό μας Ναό αλλά κυρίως για τις ανάγκες όλων των ευλαβών χριστιανών του χωριού μας. Ένα πάγιο αίτημα και απαίτηση των κατοίκων του χωριού, όλα αυτά τα χρόνια. Και το έργο αυτό δεν είναι άλλο, από την κατασκευή των τουαλετών του Ιερού μας Ναού όπισθεν του Ιερού Βήματος. Και τολμήσαμε παρόλες τις δυσκολίες και παρ' όλα τα εμπόδια να ξεκινήσουμε αυτό το έργο προκειμένου να εξυπηρετείτε το ευλαβές εκκλησίασμα του Ναού μας. Ένα έργο σημαντικό, αναγκαίο, επιτακτικό αλλά όμως ευθυνοφόρο και προπαντώς δύσκολα διαχειρίσιμο λόγω του κλεισίματος των Εκκλησιών όλο αυτό το χρονικό διάστημα λόγω της πανδημίας , αλλά όμως δύσκολο και λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει όλους μας . Με βοηθό τον Αγιο Δημήτριο όμως προχωρούμε και δεν απογοητευόμεθα και ως εκκλησιαστικό συμβούλιο τολμήσαμε, ξεκινήσαμε και συνεχίζουμε τον αγώνα μας. Ηδη ολοκληρώσαμε προ ολίγου ημερών την κατασκευή του βόθρου λυμάτων, την διαμόρφωση του εξωτερικού χώρου και αυτές τις ημέρες ολοκληρώνονται οι υδραυλικές συνδέσεις και έχει προγραμματιστεί η τσιμεντοποίηση του εξωτερικού χώρου εκτάσεως περίπου 50τμ προκειμένου να είναι προσβάσιμος σε όλους.
Θα ακολουθήσει εντός των ημερών η σύνδεση του λέβητα με τη νέα δεξαμενή πετρελαίου που θα στεγαστεί εξωτερικά, εν συνεχεία έχει προγραμματιστεί η διαμόρφωση εσωτερικά ( χτίσιμο, σοβάτισμα, επένδυση πλακιδίων και ειδών υγιεινής ) προκειμένου να υπάρξουν 2 τουαλέτες, μια για χρήση των ανδρών και μια των γυναικών , οι οποίες τουαλέτες θα είναι ανοιχτές ΜΟΝΟ κατά τη διάρκεια των Ιερών Ακολουθιών και όχι επί 24ώρου βάσεως. Τέλος έχει προγραμματιστεί νέα ηλεκτρολογική εγκατάσταση ως επίσης το σοβάτισμα εξωτερικά του οικήματος, βάψιμο  ως επίσης και η διαδικασία μονώσεως του άνω τμήματος του οικήματος προκειμένου να μην παίρνει υγρασία ο χώρος
Όπως και εσείς αντιλαμβάνεστε απαιτούνται αρκετά χρήματα τα οποία πρέπει όλοι μας, όσοι μπορούν  να συνεισφέρουμε προκειμένου να ολοκληρωθεί το συντομότερο δυνατόν βάσει χρονοδιαγράμματος. Για το λόγο αυτό ξεκινούμε μια εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων, όποιος μπορεί και όποιος εχει τη δυνατότητα, δίχως να πιέζουμε κανέναν. Εάν μπορείτε και θέλετε , χωρίς να υποχρεώνουμε κανέναν, γνωρίζοντας την δεινή οικονομική κατάσταση όλων από την συνεχιζόμενη οικονομική κρίση που ταλανίζει την πατρίδα μας, σας παρακαλώ πολύ βοηθήστε μας σε αυτόν τον  αγώνα που κάνουμε για το χωριό όλων μας. Το κάθε ευρώ να ξέρετε μας είναι πολύτιμο. Δεν επιθυμούμε πολλά χρήματα, αλλά ότι έχετε ευχαρίστηση, ανοίξτε το πορτοφόλι της καρδιάς σας  .Τα χρήματα μπορούν να δοθούν η στο Εκκλησιαστικό Συμβούλιο ανα χείρας ή με ταχυδρομική επιταγή μέσω ΕΛΤΑ
 Με την παραλαβή οποιουδήποτε χρηματικού ποσού  για θέματα διαφάνειας και ορθής χρήσης του παραμικρού ευρώ , θα  αποστείλουμε και την ανάλογη νόμιμη απόδειξη θεωρημένη από την Ιερά μας Μητρόπολη  ως και βεβαίωση καταγραφής του οιοδήποτε ποσού στο κεντρικό βιβλίο Ταμείου του Ναού που εποπτεύεται από την Ιερά μας  Μητρόπολη .  
 Να είστε πάντα καλά, και η Υπεραγία Θεοτόκος μας, η γλυκιά μας μάνα, να σκέπει και να φρουρεί εσάς και την οικογένειά σας , και να σας παρέχει υγεία και δύναμη, φώτιση και αγιασμό. Ο Θεός να σας ευλογεί και να σας αγιάζει και να είστε απολύτως βέβαιοι ότι ο προστάτης μας Αγιος Δημήτριος θα δέεται υπέρ όλων υμών . 

Σας ευχαριστούμε πολύ εκ βάθους καρδίας
Εκ μέρους του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου

π. Σπυρίδων Ιωάννου
Αρχιερατικός Επίτροπος Παραβόλας
Εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Παραβόλας

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2021

Θεία Λειτουργία αύριο πρωι στο Ναό μας

Επί τη εορτή του Οσίου Ευθυμίου αύριο το πρωί στο παρεκκλήσιο του Αγίου Χαραλάμπους Παραβόλας θα τελεσθεί η Ακολουθία του Όρθρου και εν συνεχεία Θεία Λειτουργία

Βίος του Οσίου Πατρός ημών Ευθυμίου του Μεγάλου

Ο Ευθύμιος γεννήθηκε στη Μελιτηνή της Μικράς Αρμενίας. Σύμφωνα με τη Χριστιανική παράδοση, οι γονείς του Παύλος και Διονυσία που ήταν άτεκνοι, είχαν παρακαλέσει για να αποκτήσουν ένα γιο στην εκκλησία του Άγιου Πολύευκτου στην Μελιτηνή, και έδωσαν σ’ αυτόν το όνομα Ευθύμιο από τη μεγάλη χαρά και αγαλλίαση που προκάλεσε η εκπλήρωση των προσευχών τους
Ο Ευθύμιος έλαβε μόρφωση από τον Επίσκοπο Μελιτηνή Ευτρώιο, ο οποίος αργότερα και τον χειροτόνησε και τον τοποθέτησε υπεύθυνο όλων των μοναστηριών στην Επισκοπή της Μελιτηνής. Περίπου 30 χρονών ξεκίνησε κρυφά για προσκύνημα στην Ιερουσαλήμ και παρέμεινε για κάποιο καιρό σε ένα σπήλαιο κοντά σε στη λαύρα Φαράν όπου διαβιούσαν μοναχοί, περίπου 10 χιλιόμετρα ανατολικά της Ιερουσαλήμ. Το 411 ο Ευθύμιος αποσύρθηκε στην ερημιά με τον επίσης ερημίτη Άγιο Θεόκτιστο, ζώντας σε ένα σπήλαιο στις πλαγιές ενός χειμάρρου. Όταν μαζεύτηκαν γύρω του πολλοί, μετέτρεψαν το σπήλαιο σε εκκλησία και έχτισαν μοναστήρι ηγούμενος του οποίου έγινε ο Άγιος Θεόκτιστος. Ο Ευθύμιος παρόλο που διατήρησε την απομόνωσή του, έδινε οδηγίες στους άλλους.
Μια θαυματουργή θεραπεία που πιστευόταν ότι επιτέλεσε ο Ευθύμιος έκανε γνωστή τη φήμη του πέρα από τα όρια της Παλαιστίνης, και μεγάλα πλήθη έρχονταν να τον επισκεφτούν στην απομόνωσή του, αποσύρθηκε με τον μαθητή του Δομιτιανό στην ερημιά τις Ρούμπα, κοντά στη Νεκρά Θάλασσα, ζώντας για κάποιο καιρό σε ένα βουνό και αποσυρόμενος κατόπιν στην έρημο.
Όταν τον ακολούθησαν και εκεί μεγάλα πλήθη, επέστρεψε στην περιοχή της μονής του Θεόκτιστου, όπου κατοίκησε σε σπήλαιο. Κάθε Κυριακή ερχόταν στο μοναστήρι για να λάβει μέρος στη Θεία Λειτουργία. Καθώς πολλοί μαθητές των ήθελαν πνευματικό τους, το 420 ίδρυσε μία λαύρα παρόμοια με εκείνη του Φαράν, στη δεξιά πλευρά του δρόμου από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ. Η εκκλησία που συνδέθηκε με αυτή τη λαύρα αφιερώθηκε το 428 από τον Ιουβενάλιο, πρώτο Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη Ιεροσολύμων.
Όταν η Τέταρτη Οικουμενική Σύνοδος (451) καταδίκασε τα λάθη των Ευτύχιου και Διόσκορου, ήταν κυρίως χάρη στο σεβασμό και την αυθεντία του Ευθύμιου το γεγονός ότι η περισσότεροι Ανατολικοί αναχωρητές αποδέχτηκαν τις αποφάσεις της, όπως και χάρη στην αγιότητα και το βίο του πολλοί αιρετικοί Μανιχαίοι, Νεστοριανοί και Ευτυχιανοί να επιστρέψουν στα δόγματα της Ορθόδοξης πίστης. Μεταξύ αυτών και η Αυτοκράτειρα Αιλία Ευδοκία, η οποία μεταστράφηκε στην ορθόδοξη πίστη από την πιεστικότητα και τις προσπάθειες του Αγίου
Θαύματα
Μεταξύ των θαυμάτων που αποδίδονται στον Άγιο από την παράδοση και την υμνογραφία είναι ο χορτασμός με ελάχιστα ψωμιά 400 ανθρώπων που ήρθαν στο μοναστήρι σε μία μέρα, η μεσίτευση προς άτεκνες μητέρες οι οποίες απέκτησαν παιδιά, η εμφάνιση θείου φωτός απάνω του καθώς τελούσε τη θεία ευχαριστία, και άλλα[2]. Προβλέποντας την ημέρα του θανάτου του προέτρεψε τους μοναχούς να προσευχηθούν μαζί του, και κοιμήθηκε εν ειρήνη την ημέρα Σάββατο 20 Ιανουαρίου 473, επί βασιλείας Λέοντος του Μεγάλου.
Ιερά Λείψανα
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Ευθυμίου φυλάσσονται:

Στο Άγιον Όρος: Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας και Ιερά Μονή Ιβήρων
Στην Ιερά Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Στην Ιερά Μονή Κύκκου Κύπρου.
Στην Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2021

Εορτή της Παναγίας της Παραμυθίας στην Αγία Τριάδα Αγρινίου


Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος Αγρινίου και η Διακονία στήριξης Γυναικών ''Παναγία η Παραμυθία'' σας προσκαλούν στις Λατρευτικές Εκδηλώσεις επί τη εορτή της Συνάξεως της Θαυματουργού εικόνος ¨Παναγία η Παραμυθία¨ αντίγραφο της οποίας φυλάσσεται στον Ιερό Ναό μας.

Πρόγραμμα  Ιεράς  Πανηγύρεως
  • Τετάρτη 20 Ιανουαρίου και ώρα 6:00 το απόγευμα θα τελεσθεί Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός  Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Αιτωλίας & Ακαρνανίας κ.κ. ΚΟΣΜΑ
  • Πέμπτη 21 Ιανουαρίου Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία.
  • Το απόγευμα στις 5:00 θα τελεσθεί Ιερά Παράκληση προς τιμήν της Παναγίας της Παραμυθίας.

Αγιος Αθανάσιος, «ο ηρωικότερος των Αγίων και Αγιότερος των Ηρώων

 
Για τον άγιο Αθανάσιο που υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της πίστεώς μας, της Ορθοδόξου πίστεώς μας, πολύ λίγοι και λίγα γνωρίζουμε. Αλήθεια τι γνωρίζουμε για τη ζωή, τους αγώνες και τα βάσανα του; Και όμως, η ιστορία, τον θεωρεί, τον αναγνωρίζει ως τον ηρωικότερο των αγίων και των αγιώτερο των ηρώων.
Και επειδή ακριβώς υπάρχει αυτή η κατάσταση της ανατροπής των πάντων, στην κλίμακα των αξιών, επειδή τα αληθινά μεγάλα και τους πραγματικά μεγάλους τους βάζουμε στα κατώτερα σκαλοπάτια των αξιών και βάλαμε τα μικρά και τους μικρούς ψηλά και αγωνιζόμαστε, για τούτο, πιο πολύ να τα αποκτήσουμε και να τους μοιάσουμε, αυτούς τους αναξίους, για τούτο και εμείς, υπηρέτες του αγαθού, του ορθού και του λογικού, και σαν άνθρωποι του Θεού που θέλουμε την αλήθεια του Θεού, την τάξη και την ορθότητα και που έχουμε καθήκον και υποχρέωση να καθοδηγούμε τους ανθρώπους στα σωστά και τα πρέποντα, θα σας παρουσιάσω τη μεγάλη προσωπικότητα, που όχι μόνο υπήρξε ο ηρωικότερος των αγίων και ο αγιότερος των ηρώων, αλλά και ο πατέρας της Ορθοδοξίας. Και αυτός δεν είναι άλλος παρά ο άγιος Αθανάσιος, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, αυτός που πήρε και τον τίτλο Μέγας.
Είναι πατέρας της Ορθοδοξίας, γιατί αυτός γέννησε με το μυαλό του, το φωτισμένο από το Θεό, όλα εκείνα, τους όρους και τα διδάγματα, που μας ξεκαθαρίσανε το έδαφος της πίστεως μας από τις διάφορες αιρετικές διδασκαλίες. Είναι αυτός που αγωνίστηκε όσο κανένας άλλος για να διαφυλάξει την Ορθοδοξίαν άσπιλον και αμόλυντο και να την έχουμε και μεις σήμερα καύχημα μας.
Ακόμη κάτι. Πήρε τον τίτλο Μέγας και για δύο λόγους και για τους αγώνες του, μα και για την πρακτική ζωή του, για την αγιότητα του. Δεν είναι το αξίωμα του μονάχα που του έδωσε τον τίτλο του μεγάλου, είναι και η αρετή του.Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος σε εγκωμιαστικόν του λόγο γι' αυτόν, τον ταυτίζει με την ιδίαν την αρετήν. Λέγει δε, « Αθανάσιον επαίνων αρετήν επαινέσομαι. Ταυτόν γαρ εκείνο τε ειπείν και επαινέσαι». (Επαινώντας τον Αθανάσιον θα επαινέσω την αρετήν. Γιατί Αθανάσιος και αρετή είναι το ίδιο πράγμα. Όταν αναφέρομαι εις αυτόν επαινώ την αρετήν). (Γρηγ. του Θεολόγου Λόγος Κ.Α.' Β.Ε.Π.Ε.Σ., τόμος 59, σελ. 148).
Λοιπόν, αγαπητοί μου, και εγώ για όλα αυτά, θα σας πω για τον βίον και την δράσιν του Αγ. Αθανασίου. Και θα δείτε πραγματικά ότι, τα όσα σας είπα είναι όχι μόνο αληθινά, μα και πόσον στερούνται, από την πραγματικότητα. Γιατί ο Αθανάσιος βρίσκεται πέραν πάσης περιγραφής.Και ύστερα πάλι, που τώρα στους καιρούς μας, ιδιαίτερα οι αιρέσεις και οι αιρετικοί οργιάζουν κυριολεκτικά, πολύ θα διδαχθείτε, πολύ θα ωφεληθείτε από τη ζωή του, τους αγώνες και το παράδειγμα του Μ. Αθανασίου, που τον γιορτάζουμε στις 18 Ιανουαρίου μαζί με ένα άλλο εξέχοντα ιεράρχη τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, που μακάρι να έχουμε τις ευχές και τις ευλογίες τους.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ
Τους γονείς του Μ. Αθανασίου ακριβώς δεν τους γνωρίζουμε. Δεν έχουμε πληροφορίες για αυτούς. Μα φαίνεται ότι ήσαν ευσεβείς άνθρωποι, γιατί την ευσέβεια διδάξανε στο παιδί τους. Από μικρό παιδί, τον ποτίσανε με τα νάματα τής χριστιανικής θρησκείας, από μικρό τον θρέψανε με το μάννα τής θεϊκής τροφής.
Και τούτο το καταλαβαίνουμε, γιατί βρίσκουμε τον Αθανάσιο από μικρό παιδί να ζει με τον Θεό, με τα του Θεού. Και έζησε όχι μονάχα έτσι αφηρημένα και γενικά τα του Θεού, μα έμπρακτα και εφηρμοσμένα και στην αρετή και στα μυστήρια τής Εκκλησίας μας. Δεν έπαιζε άλλα παιχνίδια, τα παιχνίδια του ήταν θρησκευτικά. Παίζανε με τα άλλα συνομήλικα παιδιά του, αναπαράσταση τής Θ. Λειτουργίας και των άλλων μυστηρίων της Εκκλησίας μας.
Μια φορά μάλιστα, κάποια μέρα, που οι χριστιανοί της Αλεξανδρείας, είχαν μεγάλη γιορτή εις μνήμην του επισκόπου Πέτρου, που μαρτύρησε κατά τον διωγμό του Μαξιμίνου, ο Αθανάσιος με άλλα παιδιά παίζανε στην ακροθαλασσιά διάφορα εκκλησιαστικά παιχνίδια. Εκεί κοντά βρισκόταν και το σπίτι του Πατριάρχου Αλεξάνδρου, Αλεξανδρείας. Ο Πατριάρχης εκείνη την ήμερα είχε καλέσει και μερικούς άλλους κληρικούς να φάνε μαζί του το μεσημέρι. Εκεί λοιπόν που τους περίμενε, κοιτάζει για μια στιγμή από το παράθυρο και βλέπει τα παιδιά να παίζουν ένα παιχνίδι. Του τράβηξε την προσοχή ιδιαίτερα τούτο το παιχνίδι. Παρατηρεί, ότι τα παιδιά έπαιρνε το κάθε ένα και ένα ρόλο, θα έλεγε κανείς, των αξιωματούχων της Εκκλησίας. Το ένα ήταν αναγνώστης, το άλλο διάκονος, άλλο ιερέας και το άλλο επίσκοπος.
Τον Αθανάσιο τον χειροτονήσανε Πατριάρχη και στο τέλος παρατηρεί με κατάπληξη, μα και με ιερή συγκίνηση, ότι βαφτίζανε ένα παιδάκι. Η έκπληξη και η χαρά του Πατριάρχη ήταν απερίγραπτη. Τα παιδιά κάνανε τη βάπτιση ακριβώς κατά την τάξιν της Εκκλησίας. Όλα τα παιδιά βοηθήσανε, προΐστατο δε ο Αθανάσιος.Αυτός καθοδηγούσε όλα τα άλλα τα παιδάκια πώς και τι να κάνουν. Κατασυγκινημένος ο Πατριάρχης Αλέξανδρος, κάλεσε τα παιδάκια και ήλθανε κοντά του. Τα αγκάλιασε, τα ασπάσθηκε, τα ευλόγησε, τους έδωσε τις ευχές του. Η παράδοση λέγει ότι ύστερα, όταν ο Πατριάρχης έμαθε, ότι το παιδάκι που βαπτίσανε, ο Αθανάσιος και οι περί αυτόν, ήταν αβάπτιστο πραγματικά, ανεγνώρισε την βάπτιση που έκανε ο Αθανάσιος και τα άλλα παιδιά. Απλώς όμως συμπλήρωσε ο ίδιος, με το μυστήριο του Χρίσματος που γίνεται πάντα μετά το βάπτισμα. Εν πάση περίπτωση ο Πατριάρχης, φωτισμένος και από τον Θεό, πρόσεξε ιδιαίτερα τον Αθανάσιο. Κάλεσε τους γονείς του, τους παίνεψε για το παιδί τους και για την ανατροφή που του δώσανε και τους συμβούλεψε για το πως να το καθοδηγήσουν στον δρόμο του Θεού, πως να διαφυλαχθεί ανέγκιχτο από τις παγίδες του σατανά, πως να διατηρηθεί αγνό και αμόλυντο από την απατηλή και προκλητική γλυκύτητα της αμαρτίας. Τους είπε ακόμη, ότι έπρεπε να μορφώσουν τον Αθανάσιο, να μάθει γράμματα, και πιο πολύ εκείνα, που είναι αναγκαία και απαραίτητα για να γνωρίσει πιο καλά τον Θεό και τα του Θεού. Και έτσι να εφαρμόζει το άγιο θέλημα Του και να ζήσει πιο ενάρετα και πιο άγια.
Ο Πατριάρχης διείδε στη ψυχή, στην παιδική ψυχή του Αθανασίου, ότι αυτός προωριζότανε να γίνει μεγάλος μεγάλος. Μεγάλος για τη δόξα του Χριστού, για την πίστη των Χριστιανών. Για τούτο, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τον Αθανάσιο. Τον παρακολουθούσε στο μεγάλωμα και στην ανάπτυξή του. Είπε μάλιστα στους γονείς του, να γίνει δεκαοκτώ χρονών, να τον φέρουνε κοντά του. Και έτσι έγινε.
Για την μόρφωση που πήρε ο άγιος δεν γνωρίζουμε και πάλι πολλά πράγματα. Τότε στην Αλεξάνδρεια υπήρχαν φημισμένες σχολές ανωτέρας μορφώσεως και ξακουστοί διδάσκαλοι. Ο Αθανάσιος, σίγουρα, θα παρακολούθησε τέτοιες σχολές, θα πήρε τέτοια μαθήματα, όχι όμως πολλά. Δεν ενέσκυψε στη βαθειά φιλολογία, φιλοσοφία, νομική κτλ. σαν τον Άγιο Βασίλειο ή τον Γρηγόριο τον Θεολόγο. Ο Θεός όμως τον φώτισε και σπούδασε, μελέτησε όλα εκείνα που του ήσαν ύστερα απαραίτητα και αναγκαία για το μεγάλο του έργο. Για την υποστήριξη και σταθεροποίηση της Ορθοδοξίας. Λέγει ο άγιος Γρηγόριος στο εγκώμιο του, που σας ανέφερα και προηγουμένως, ότι «ολίγα των εγκυκλίων εφιλοσόφησεν του μη δοκείν πάντα πάσι των τοιούτων των απείρως έχειν» (Φιλοσόφησε λίγο από τα εγκυκλοπαιδικά και τούτο για να μη φαίνεται σ' αυτά ότι δεν έχει καμμίαν πείραν, καμμίαν γνώσιν) (ΡG 35 1088 Β).
Εκεί πού ενέσκυψε πιό πλατειά και πιό βαθειά ήταν στην Αγ. Γραφή, την Π. και Κ. Διαθήκην. Αυτήν την έμαθε απ' έξω. Και για τούτο συνδιάζοντας την των δύο ειδών μόρφωσιν διέπρεψε στην όλη ενάρετον ζωήν του, όπως επίσης και στους αγώνες του, υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως. Με τα παρακάτω πάλι λόγια, ο άγιος Γρηγόριος τον χαρακτηρίζει «όρον μεν επισκοπής είναι τον εκείνου βίον και τρόπον, νόμον δε Ορθοδοξίας τα εκείνου δόγματα» (Ο βίος του ήτανε όρος, δόγμα και τρόπος, παράδειγμα για την επισκοπική ζωή κάθε ιεράρχου και νόμος οι εντολές και οι αποφάσεις του) (ΡG 103 420 Β). Λοιπόν, ο Αθανάσιος πατέρας της Ορθοδοξίας, στύλος της Ορθοδοξίας. Παράδειγμα προς μίμησιν, από κάθε ορθόδοξον χριστιανόν, μα προ πάντων, κάθε κληρικού και μάλιστα αυτού που κατέχει τον ανώτατον βαθμόν του Επισκόπου, πρότυπον ή μάλλον «τύπον Χριστού», όπως θέλει κάθε επίσκοπον και ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
Όταν έγινε δεκαοκτώ χρονών οι γονείς τον Αθανασίου τον πήγανε στον Πατριάρχη, όπως εκείνος τους είχε ζητήσει, τότε που τους κάλεσε και τους μίλησε για τον Αθανάσιο, τότε που ήτανε παιδί και που με τα άλλα παιδιά κάνανε εκείνη τη βάπτιση.
Ο Πατριάρχης ήτανε ένας πολύ καλός και άγιος ποιμενάρχης. Είχε πολλές καλωσύνες και αρετές. Ήτανε «φιλόθεος, φιλάνθρωπος, φιλόπτωχος, καταδεκτικός, πράος, επιεικής», μα και αυστηρός στην αλήθεια και την αγιότητα. Ήτανε ένας άγιος.Βρήκε λοιπόν εκεί και καλό παράδειγμα ο Αθανάσιος. Ακόμη, εκεί στο Πατριαρχείο έβλεπε να περνάνε λαϊκοί, κληρικοί και επίσκοποι επίσης, που πολλοί φέρανε στο σώμα τους, τα στίγματα των παθημάτων του Χριστού, από τα μαρτύρια και τα βασανιστήρια που υφίσταντο κατά τους διωγμούς. Είδε άλλους να κουτσαίνουν, άλλους να μην βλέπουνε, άλλους να τους λείπει ένα χέρι, ένα αυτί ή και τα δύο, ή γενικά κάτι από τα μέλη του σώματος τους. Ναι, πολλοί ήσαν οι ακρωτηριασμένοι, οι άρρωστοι, οι ταλαιπωρημένοι από τις φυλακίσεις, τα φρικτά βασανιστήρια, από τις κακουχίες γενικά, που υπέστησαν για την χάριν και την δόξαν του Χριστού μας. Με ένα λόγο ο Αθανάσιος μπορούσε να δει και να διδαχθεί τα μέγιστα, από το παράδειγμα των αγωνιστών και των ηρώων της πίστεως μας. Και πραγματικά αυτοί, όχι μονάχα του εμπνεύσανε την αγωνιστικότητα και το ηρωικό φρόνημα στην ψυχήν, μα και του την γεμίσανε, του την πληρώσανε μέχρις επάνω. Και έτσι, όπως είπαμε και πιο πάνω, ξεπέρασε όλους τους άλλους και ανεδείχθει «ο ηρωικότερος των αγίων και ο αγιότερος των ηρώων». Τον βοήθησε τα μέγιστα και ο Πατριάρχης. Και με τις συμβουλές και με το παράδειγμα του.
Λίγο αργότερα ο Αθανάσιος, έτσι νεαρός στην ηλικία, επισκέφθηκε και ήλθε σε στενή επαφή με τους μοναχούς της ερήμου της Αιγύπτου. Τότε η διψώσα έρημος εποτίζετο, τότε η άγονος έρημος εκαρποφορούσε. Την ποτίζανε οι μοναχοί με τα δάκρυα της μετανοίας τους, οι ίδιοι την καρποφορούσανε με τους αγώνες και τις αγωνίες τους, με την εις την βάθος καλλιέργειαν της ψυχής τους. Ναι, οι μοναχοί τότε φθάσανε σε ύψη αρετής, σε σφαίρες αγιότητος, θαυματουργούσανε, επιτελούντες θαύματα μεγάλα και εξαίσια.Όλα τα είδε, τα άκουσε, τα έζησε ο Αθανάσιος. Συνεδέθη με μεγάλους ασκητές της ερήμου, με τον καθηγητή της ερήμου τον άγιο Αντώνιο. Και από αυτούς πήρε ιδιαίτερα μαθήματα. Μαθήματα αγωνιστικότητας, μαθήματα νηστείας, αγρυπνίας, προσευχής, μαθήματα αρετής και αγιότητας. Και για τούτο αργότερα δεν υστέρησε καθόλου από αυτούς. Αντίθετα και πολλούς τους ξεπέρασε. Και για τούτο υπήρξε Μέγας. Σε όλα Μέγας.

Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ
Πατριάρχης, βλέποντας όλα αυτά τα προσόντα και τα χαρίσματα, μα και τις αρετές του Αθανασίου, τον έκρινε άξιο για κληρικό. Και το έτος 312 τον χειροτόνησε αναγνώστη και τον προσέλαβε για γραμματέα του. Ύστερα από επτά χρόνια τον χειροτόνησε διάκονό του.Και ενώ ήτανε διάκονος ο Αθανάσιος είχε καταστεί σύμβουλος του Πατριάρχου Αλεξάνδρου. Ο Πατριάρχης τον πήρε μαζί του στη Νίκαια και έλαβε μέρος στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε το 325 μ.Χ. Εδώ ο Αθανάσιος θριάμβευσε, ανεδείχθει ανώτερος όχι μονάχα του πατριάρχου του, μα και όλων των άλλων που λάβανε μέρος στην μεγάλη αυτήν Σύνοδον. Για την δράσιν του, για την δραστηριότητά του και για τις ιδέες του στη Σύνοδο αυτή, θα τα πούμε πιο κάτω.
Ο Αθανάσιος τούτα τα χρόνια εξέδωσε και τα πρώτα συγγράματά του, «Λόγος κατά Ελλήνων» και «Περί ενανθρωπήσεως του Λόγου». Με το πρώτο έδωσε απάντηση στους ειδωλολάτρες που υποστήριζαν την πολυθεΐαν. Τους απέδειξε με τούτη τη μελέτη του, ότι ένας είναι ο Θεός. Συγκεκριμένα εκείνοι υποστήριζαν ότι υπάρχει και θεός του κακού. Μα ο Αθανάσιος τους απέδειξε, ότι ένας και μοναδικός είναι ο Θεός. Το κακό υπάρχει ανεξάρτητα από τον Θεό. Γιατί, τι Θεός θα ήταν, αν αυτός ο Θεός θέλησε και έφτιαξε το κακό; Σίγουρα, Θεός δεν θα μπορούσε να είναι. Δαίμονας ναι, όχι όμως Θεός, Θεός αγαθός αληθινός. Έτσι όπως το λέγει και η Αγ. Γραφή, «Κύριος ο Θεός ένας είναι».

ΑΡΕΙΟΣ ΚΑΙ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ
Μα σαν άρχισε ο Αθανάσιος και συνεχιζόταν ο πόλεμος κατά της ειδωλολατρείας, ξέσπασε στους κόλπους της Εκκλησίας ένα μεγάλο κακό.Ο Άρειος που καταγώτανε από τή Λιβύη και πού χειροτονήθηκε στην Αλεξάνδρεια σαν ιερέας και αργότερα πήρε και το οφφίκιο του πρωθιερέα, θέλησε να ανατρέψει την τάξη της Εκκλησίας που είχε και πίστευε μέχρι τότε. Με την ύπουλη και κατά τα άλλα γλυκειά του διδασκαλία, θέλησε να νοθέψει την πίστη μας, να καταστρέψει την Ορθοδοξία μας. Αφού άφησε και μπήκε μέσα του ο σατανάς, αυτός του υπέβαλλε ιδέες λανθασμένες και αμαρτωλές για τον Χριστό μας. Τον πήρε ο εγωισμός, ότι αυτός τα ήξερε όλα καλύτερα, και από τους πατριάρχας και από τους μάρτυρας και ομολογητάς της Εκκλησίας μας. Ακόμη και από τους οσίους και ασκητές της ερήμου, που με την αγιασμένη τους ζωή θαυματουργούσανε κιόλας. Παραδεχόταν και δίδασκε πράγματα αιρετικά, βλάσφημα για τον Χριστό μας. Ισχυριζόταν ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός, αλλά το πρώτον κτίσμα, δημιούργημα του Θεού. Ότι δεν είναι ίσιος με τον Θεό Πατέρα, μα είναι δεύτερο και κατώτερο δημιούργημα του, πλάσμα του Θεού. Και μάλιστα έλεγε «ην ποτέ ότε ουκ ην». Ήταν κάποτε, υπήρξε καιρός προηγουμένως που δεν ήταν ο Χριστός. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγ. Τριάδος δεν ήταν, δεν υπήρχε.
Με την ύπουλη, είπαμε, αυτή του διδασκαλία και με την γλαφυρότητα της γλώσσας του, μα και με κάποια ποιήματα του, δίδασκε την λανθασμένη αυτή διδασκαλία του. Και επειδή φαινόταν εξωτερικά πως ήταν και ευσεβής, τον ακολούθησαν πολλοί άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν γνώριζαν την αλήθεια και την ορθότητα της πίστεώς μας.Ανάμεσα σ' αυτούς και 700 νεαρές παρθένες και μερικοί κληρικοί που είχαν μεγάλη θέση και φαινόντουσαν σοβαροί και μυαλωμένοι. Έτσι άρχισε το κακό. Ο Πατριάρχης έβλεπε την ανάπτυξή του και ανησυχούσε. Για τούτο και ευθύς αμέσως παίρνει μέτρα για την καταστολή του.
Τώρα, γιατί ήταν τόσο μεγάλο κακό τούτα που δίδασκε ο Άρειος, θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως. Πρέπει να το ξέρετε, γιατί στους σημερινούς καιρούς μας πάλι εξουσιάζει ο σατανάς, υπάρχουν και διδάσκονται πολλές τέτοιες αιρέσεις. Και μάλιστα η παναίρεσις του χιλιασμού.Λοιπόν αγαπητοί μου, σας λέγω πρώτα για την κάθε αίρεση. Ο Χριστός μας είπε: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή». (Εγώ είμαι ο σωστός ο δρόμος, εγώ είμαι η αληθινή Αλήθεια, εγώ είμαι η πραγματική ζωή). (Ιωάν. ιδ' 6) Είναι λοιπόν η αλήθεια ο Χριστός.
Ο Ίδιος πάλι είπε ότι θα Ιδρύσει την Εκκλησία του. Και ο απ. Παύλος δήλωσε ότι η Εκκλησία είναι «στύλος και εδραίωμα της Αληθείας». (Η Εκκλησία είναι το στήριγμα πού κρατά και σταθεροποιεί την Αλήθεια). (Α' Τιμ. γ' 15)
Λοιπόν οι αιρετικοί, ναι όλοι οι αιρετικοί, είναι έξω της Εκκλησίας. Και εφ' όσον είναι έξω της Εκκλησίας είναι έξω της Αλήθειας. Άρα δεν κατέχουν ασινή και αλώβητον ανόθευτον την Αλήθειαν.Ναι, νοθέψανε την Αλήθεια. Σμίξανε Χριστόν και σατανά. Αλήθεια και ψέμα.Θα πει κάποιος μπορεί να είναι λίγο το ψέμα, μικρό το λάθος. Αγαπητοί μου, λίγο ή πολύ το ψέμα είναι του σατανά. Και πίστη στον σατανά λίγη ή πολλή δεν επιτρέπεται. Ο Χριστός θέλει όλη την πίστη μας θερμουργόν και ζέουσαν. Δεν δέχεται με κανένα τρόπο να ενωθεί με τον σατανά.Πιο απλά. Λίγο πετρέλαιο στο προζύμη βρωμίζει όλο το ζυμάρι, καταστρέφει όλα τα ψωμιά. Λίγο δηλητήριο στην κατσαρόλα, δηλητηριάζει όλο το φαγητό. Και σας λέγω και σας το τονίζω, άλλωστε καμμιά αίρεση είναι με λίγο ψέμα, αλλά με πολύ όλες, άρα δηλητηριάζει τις σχέσεις μας με το Θεό, με την αλήθεια, δηλαδή με τον Χριστό. Αποκοπτώμαστε από Αυτόν, άρα χανώμαστε. Δεν υπάρχει σωτηρία εφ' όσον είμαστε αιρετικοί. Γιατί; Διότι:
1). Αν ο Χριστός δεν ήταν Θεός δεν θα υπήρχε σωτηρία του ανθρώπου, όλων των ανθρώπων. Ήταν και είναι τόσες πολλές και μεγάλες οι αμαρτίες που κανένας άνθρωπος, ή άγγελος ακόμη, δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος και το φορτίο τους. 2). Ακόμη, ο σατανάς ήταν και είναι πολύ δυνατός. Και μάλιστα μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, η δύναμη του εξιψώθηκε με την αδυναμία που ήλθε στους ανθρώπους. Ποιος λοιπόν, άνθρωπος η άγγελος θα νικούσε τον σατανά; Κανένας. Μόνο ο Θεός θα το μπορούσε τούτο. Χρειαζόταν λοιπόν για την σωτηρία μας ο Θεός. Ένας Θεός. Μα πολλοί Θεοί δεν υπάρχουν. Και για τούτο το δεύτερο πρόσωπο της Αγ. Τριάδος ο Ιησούς, Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού σαρκώθηκε, έγινε άνθρωπος καθ' όλα όμοιος σαν και μας, εκτός αμαρτίας, και έσωσε τον άνθρωπο, το ανθρώπινο γένος. Δηλαδή αυτός που ήλθε, ο Ιησούς Χριστός, ήταν έτσι. Έτσι έπρεπε να ήταν. Θεός και άνθρωπος μαζί, Θεάνθρωπος. Διαφορετικά σωτηρία δεν υπήρχε. Δηλαδή, έτσι νικήθηκε ο σατανάς και οι δυνάμεις του.
3). Με το τίμιο και άπειρο σε αξία αίμα του Κυρίου μας πληρώθηκε και το λύτρο, το τίμημα για να αποκτήσει ο άνθρωπος την ελευθερία του, από την εξουσία του διαβόλου, από τα δεσμά της αμαρτίας. Να λοιπόν, αγαπητοί μου, γιατί ο Λυτρωτής έπρεπε να είναι Θεός και άνθρωπος μαζί. Να γιατί, ή διδασκαλία του Αρείου ήταν λανθασμένη. Και σαν λανθασμένη, σαν ψεύτικη, δεν θα μπορούσε να σώσει τον άνθρωπο. Όμως ο αρχηγός της Άρειος και οι ομόφρονές του επέμεναν στην πλάνη τους και παράσυραν και πολλούς άλλους. Μεγάλο λοιπόν κακό ξέσπασε, μεγάλη σύγχυσις δημιουργήθηκε, μεγάλος σκανδαλισμός επεκράτησε. Η ειρήνη διώχθηκε και από την Εκκλησία και από την πολιτεία.
Ο πατριάρχης Αλέξανδρος, δεν χάνει καιρό. Λαμβάνει τα ενδεδειγμένα μέτρα. Καλεί όλους τους επισκόπους της Αλεξάνδρειας και της Μαρεώτιδος και τους δίνει να υπογράψουν επιστολή με την οποία ο πατριάρχης καλούσε τον Άρειο και τους ομόφρονές του να μετανοήσουν και να αποκηρύξουν την αίρεση τους.
Εν τω μεταξύ, κάλεσε Σύνοδο των επισκόπων της δικαιοδοσίας του, το 321 μ.Χ. Στη Σύνοδο έρχονται 100 περίπου επίσκοποι. Αφού μελέτησαν το θέμα, αναθεμάτισαν τον Άρειο, την αίρεση του και τους οπαδούς της.Ο Άρειος έπειτα φεύγει για την Παλαιστίνη και εκεί συνεχίζει το ανόσιο έργο του.Ο Αθανάσιος κοντά στον επίσκοπο του είναι όχι μονάχα το δεξί του χέρι, μα ακόμη και περισσότερο. Αυτός πιο πολύ σκέπτεται, μελετά και εργάζεται για το σταμάτημα του μεγάλου αυτού κακού.Εν τω μεταξύ, είπαμε και προηγουμένως, επέρχεται σύγχυσις, ταραχή και τα πνεύματα όλο και εξάπτονται πιο πολύ. Ο Μ. Κωνσταντίνος που αντελήφθη ότι, αν άφηνε έτσι τα πράγματα μόνα τους σύντομα θα ξέσπαγε θύελλα, ανέλαβε πρωτοβουλίες. Συνεκάλεσε στη Νίκαια της Βυθηνίας Σύνοδο. Ήταν ή Α' Οικουμενική Σύνοδος.Σε αυτήν πήραν μέρος έξοχοι ιεράρχες και μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας μας. Όπως ο άγιος Νικόλαος, επίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο όσιος Κορδούης, ο άγιος Σπυρίδωνας, Αμαθούντος της Κύπρου, ο όσιος Πανφούτιος, ο Μάρκελλος Αγγύρας κ.ά. Ανάμεσα στους παρευρισκομένους ήταν και μάρτυρες και ομολογητές της Εκκλησίας μας. Όπως και πιο μπροστά είπαμε, πολλοί φέρνανε και τα σημάδια του μαρτυρίου πάνω τους.
Αυτή η Α' Οικουμενική Σύνοδος, είπαμε, έλαβε χώραν τον Ιούλιον του 325 μ.Χ. Μαζεύτηκαν περί τους 318 θεοφόροι Πατέρες. Στην πρώτη συνεδρίαση τους πήρε μέρος και ο αυτοκράτορας Μ. Κωνσταντίνος. Με το χαιρετισμό του εξέφρασε και την ευχή του για ειρήνευση της Εκκλησίας.Άρχισε η συζήτηση. Αναπτύχθηκε γιατί είναι αίρεση η διδασκαλία του Αρείου. Ύστερα κλήθηκε ο Άρειος να απαντήσει. Μα στα ερωτήματα που του τέθηκαν, εκείνος δεν απάντησε. Απλώς ξαναεπανέλαβε την αίρεση του. Ενώ δε, έλεγε τις βλάσφημες δοξασίες του, πολλοί άγιοι πατέρες τόσο στεναχωρήθηκαν που έκλεισαν τα αυτιά τους για να μην τον ακούνε. Λέγεται ότι ο άγιος Νικόλαος, τόσο στεναχωρήθηκε πού σηκώθηκε από τη θέση του και ράπισε τον Άρειο. Μίλησαν πολλοί και διάφοροι άγιοι πατέρες. Ο άγιος Σπυρίδωνας έκανε και το θαύμα του. Πήρε ένα κεραμίδι και στάθηκε στο μέσον. Το κράτησε στη χούφτα του, το ψήλωσε λιγάκι για να το βλέπουν όλοι και είπε: «Εις το όνομα του Πατρός» και βλέπουν όλοι ότι φωτιά έφυγε τότε από το κεραμίδι προς τα πάνω. Ύστερα συνέχισε: «Και του Υιού» και ευθύς νερό έτρεξε στη γη. Και μετά είπε: «Και του Αγίου Πνεύματος» και είδαν όλοι ότι στο χέρι του έμεινε χώμα. Και έτσι με το θαύμα αυτό κατη-σχύνθησαν οι αιρετικοί. Απεδείχθη το δόγμα τής Αγίας Τριάδος.
Στο τέλος, καταδικάστηκε ο Άρειος με την αίρεση του και τους οπαδούς του. Τα ονόματα τους διαγράφτηκαν από τα δίπτυχα τής Εκκλησίας. Ψηφίστηκαν τότε και τα επτά άρθρα του συμβόλου τής πίστεως. Ακόμη, δογμάτισε η Σύνοδος ότι, ο Χριστός είναι Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, ομοούσιος με τον Πατέρα. Στη Σύνοδο ανεδείχθη, θριάμβευσε ο τότε διάκονος Αθανάσιος. Αυτός με τις σκέψεις του, με τα δυνατά του λόγια, με τα ακαταμάχητα επιχειρήματα του κατετρόπωσε τον Άρειο και τους οπαδούς του. Έκανε τους ορθόδοξους να κατανοήσουν καλύτερα και πιο ξεκάθαρα τις αλήθειες τής πίστεως μας και να αποφανθούν ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήταν όχι μονάχα άνθρωπος, αλλά και Θεός μαζί. Θεάνθρωπος.Ο Άρειος, μετά την καταδίκη του, ανεχώρησε στα μέρη της Παλαιστίνης όπου είχε ισχυρούς προστάτες. Πρώτος και καλύτερος ο Ευσέβιος Νικομήδειας πού μάλιστα συνδεόταν και με τον αυτοκράτορα.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
Ο Αλέξανδρος και ο Αθανάσιος γύρισαν ύστερα στην Αλεξάνδρεια και εργάζονται. Εργάζονται πυρετωδώς και ακούραστα για το ποίμνιον. Ο Αθανάσιος και εδώ αναδεικνύεται κορυφαίος. Ο Πατριάρχης τον αναγνωρίζει και πιο πολύ τον αγαπά. Μα περισσότερο ο Διάκονος Αθανάσιος κερδίζει την εκτίμηση και την αγάπη του λαού του Θεού. Κλήρος και λαός τον σέβεται και τον εκτιμά.Εκτός της ορθοδόξου διδασκαλίας του, ο Αθανάσιος είχε την αληθινή ορθόδοξο ζωή. Είχε αγιότητα βίου. Δεν φάνηκε σκληρός απέναντι του Αρείου. Αυστηρός υπήρξε απέναντι στη διδασκαλία του Αιρεσιάρχη.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ - ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Τον επόμενο χρόνο, τον Φεβρουάριο του 326, ο Πατριάρχης Αλέξανδρος αρρωστά. Είναι και ηλικιωμένος. Κατάλαβε ότι θα φύγει από τον κόσμο αυτό. Ο Αθανάσιος απομακρύνεται από τον Πατριάρχη. Δεν θέλει να ανακατευθεί στη διαδοχή. Μα ο πατριάρχης καταλαβαίνει γιατί έφυγε ο Αθανάσιος και του διαμηνύει: «Αθανάσιε νομίζεις ότι θα ξεφύγεις από του να γίνεις Πατριάρχης. Όμως δεν θα μπορέσεις».Ο Πατριάρχης πέθανε στα τέλη του μηνός. Και ζητάνε τώρα πατριάρχη. Οι επίσκοποι συνέρχονται, συσκέπτονται και συζητούν. Μα δεν καταλήγουν σε απόφαση. Η απόφαση όμως του λαού είναι εκπεφρασμένη. Μόνος υποψήφιος, μόνος εκλεγμένος είναι ο Αθανάσιος. Με χίλιες δυό εκδηλώσεις εκφράζει ο λαός την αγάπη του και την απόφαση του για τον Αθανάσιο. Αυτός να γίνει πατριάρχης.Έτσι και γίνεται. Χειροτονείται πατριάρχης. Λέγει δια την εκλογή του Αθανασίου ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «ούτω μεν και δια ταύτα ψηφώ του λαού παντός ου κατά τον ύστερον νικήσαντα πονηρόν τύπον ουδέ φονικώς τε και τυραννικώς, άλλ' άποστολικώς τε και πνευματικώς επί τον Μάρκου θρόνον ανάγεται». (Έτσι λοιπόν και δι' όλα αυτά, με ψήφον όλου του λαού, όχι κατά τον μετέπειτα πονηρόν τρόπον, ούτε με φόνους και τυρρανικόν τρόπον, αλλά με αποστολικόν και πνευματικόν τρόπον αναβιβάζεται στον θρόνον του Αγ. Μάρκου). Β.Ε.Π.Ε.Σ. τόμος 59 σελ. 151). Τώρα γίνεται πιο αυστηρός στη πνευματικήν ζωήν του, στα όσα αφορούν τον ίδιον. Τώρα γίνεται περισσότερο χειροπιαστή η αγάπη του για το ποίμνιό του και πιο πυρακτωμένη για τον Θεόν. Όλους τους αγκαλιάζει, όλους τους εξυπηρετεί. Και όλοι μαζί προχωρούνε στην κατά Χριστόν ζωή, στα χριστιανικά βιώματα. Αγωνίζεται, ακόμη πιο πολύ τώρα, για την Ορθοδοξία. Και γίνεται για όλους θυσία, ολοκαύτωμα για το Θεό και για τα πνευματικά παιδιά του. Είναι ο βοηθός, ο υπερασπιστής, ο προστάτης και ο καθοδηγητής.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
Μα είναι και ο σατανάς, ο φθονερός κακούργος, που τώρα με την ήττα του αγρίεψε ακόμη πιο πολύ. Βρυχάται πιο δυνατά και απαίσια, επιτίθεται με μεγαλύτερο πάθος και ορμή κατά του Αθανασίου που είναι ο πρωταίτιος της ήττας και της καταισχύνης του. Που επεκράτησε η Ορθοδοξία και όχι ο Άρειος.Και αρχίζουν οι συκοφαντίες για τον Αθανάσιο. Προσέ­ξατε παρακαλώ, και αληθινά θα φρίξετε για τη μανία και για τα ψεύδη του σατανά και των οπαδών του αιρετικών. Είπαμε ότι ο Ευσέβιος Νικομήδειας ήτανε φίλος του Αρείου και εχθρός του Αθανασίου. Ακόμη φίλος του αυτοκράτορα. Ετοίμασαν λοιπόν τις κατηγορίες τους κατά του Αθανασίου.Τον κατηγόρησαν ότι «ανάξια και παράνομα», κατέλαβε το θρόνο του Πατριάρχη, ότι δήθεν φορολογεί τους κληρικούς, ότι είναι εχθρός του βασιλέως, ότι είναι φιλοχρήματος και ά­δικος. (Αρχιμ. Χαρ. Βασιλόπουλου, Βίοι Αγίων, ο Μέγας Αθα­νάσιος, Αθήναι 1988, σελ. 22).Βρήκανε όργανα για να μεταφέρουν και να διαδόσουν τις κατηγορίες από την Αλεξάνδρεια. Μάλιστα τους τις δώσανε γραπτές.
Τις πήρε κάποιος ψευδοϊερέας που ονομαζόταν Ισχύρας. Είπα ψευδοϊερέας γιατί στην πραγματικότητα δεν χειροτονήθηκε από κανένα επίσκοπο. Αυτοχειροτονήθηκε. Παρουσιάσθηκε σαν ιερέας. Πήγε λοιπόν ο Ισχύρας στη Νικομήδεια. Ο Αθανάσιος όμως έστειλε ένα δικό του ιερέα, τον Μακάριο, να πάει εκεί και να διαπίστωση αν χειροτονήθηκε πραγματικά ο Ισχύρας. Ο Μακάριος διεπίστωσε ότι, καθόλου δεν ήταν χειροτονημένος ο Ισχύρας.Αυτός λοιπόν ο ψευδοϊερέας διέδωσε την συκοφαντία, κοντά στα άλλα, ότι ο Μακάριος, ο φίλος του Αθανασίου του άρπαξε την Θ. Κοινωνία, από το χέρι, την έρριψε κάτω στο πάτωμα και την ποδοπάτησε. Αυτές οι συκοφαντίες φθάσανε και στον Ευσέβειο. Και ο Ευσέβειος τις μετέφερε στον Αυτοκράτορα. Και ζήτησε μάλιστα την απομάκρυνση του Πατριάρχη από τον θρόνο του.
Ο Αυτοκράτορας, μία μέρα τυχαία, συνάντησε τον Πατριάρχη που και αυτός είχε έλθει εδώ για να πάρει μέρος σε μια σύνοδο και να ακούσει και τις συκοφαντίες πού εξετοξεύοντο εναντίον του. Ο Πατριάρχης είπε στον Αυτοκράτορα, ότι όλες οι κατηγορίες είναι ψεύτικες και του εξήγησε και ποιος ήταν ο Ισχύρας. Ο Αυτοκράτορας κατάλαβε και έστειλε πίσω τον Αθανάσιο στην Αλεξάνδρεια με συνοδευτική επιστολή του.Στη σύνοδο πού έγινε ο Μακάριος μεταφέρθηκε σιδηροδέσμιος. Μα όμως ξεσκέπασε τον ψευδοϊερέα. Κανένας δεν απάντησε στο ερώτημα του Μακαρίου, ποιος χειροτόνησε τον Ισχύρα. Ο Μακάριος αθωώθηκε και ελευθερώθηκε.Ο σατανάς όμως μπορεί να ησυχάσει; Όχι. Και οι οπαδοί του το ίδιο.
Νέα συκοφαντία χαλκεύεται κατά του Αθανασίου. Λέγουν τώρα οι συκοφαντίες και διαδίδουν, ότι ο Άγιος έκοψε το χέρι κάποιου Αρσενίου και με αυτό έκαμνε μάγια. Ο Αρσένιος ήταν ένας αναγνώστης, πού θέλησε να ανέβει στα εκκλησιαστικά αξιώματα.Προηγούμενα όμως διέπραξε μια αισχρότητα και εξαφανίστηκε. Ήταν φυγόδικος. Οι του Αρείου νομίζοντες ότι δεν θα ξαναεμφανισθεί ο Αρσένιος εκμεταλλεύτηκαν την περίπτωση. Λοιπόν, κατηγόρησαν τον πατριάρχη Αθανάσιο και ζητούσαν και την καταδίκη του. Στο τέλος έφτιαξαν και μια θήκη και έβαλαν μέσα ένα χέρι και το παρουσίαζαν για να αποδείξουν την κατηγορία τους.
Έγινε πάλι σύγχυση. Η συκοφαντία έφθασε και στον Αυτοκράτορα. Και ο Αυτοκράτορας ανάθεσε στον αδελφό του Κήνσορα Δαλμάτιο να εξιχνιάσει την υπόθεση.Εν τω μεταξύ συγκαλείται Σύνοδος στην Τύρο για να καταδικάσει τον Άγιο.
Ο Αθανάσιος έρχεται στην Τύρο. Και να εδώ τώρα είναι και ο Αρσένιος. Και ο Θεός βοηθός. Τα έμαθε ο Αρσένιος και δεν ήθελε να καταδικαστεί ένας αθώος. Για τούτο πηγαίνει στον Άγιο, το βράδυ, και του λέγει: «Το ξέρω πώς είμαι αμαρτωλός. Μα δεν θέλω να καταδικαστείς εσύ ο αθώος». Και ο Άγιος του είπε: «Μη φανερωθείς σε κανέναν. Μη μιλήσεις τίποτε. Να έλθεις αύριο, έξω από τη Σύνοδο, και όταν θα σου φωνάξω να μπεις μέσα».Έτσι και έγινε. Την άλλη μέρα άρχισαν οι κατήγοροι να μιλούν ατή Σύνοδο και να δείχνουν κιόλας το κομμένο χέρι του Αρσενίου. Ύστερα πήρε το λόγο ο Αθανάσιος. Τους ρώτησε: «Είστε βέβαιοι ότι έκοψα το χέρι του Αρσενίου;» «Βεβαιότατοι» απαντούν εκείνοι.
«Γνωρίζετε τον ίδιον;» τους ρωτά. «Ναι -του λένε με μία φωνή- τον γνωρίζουμε καλά». «Και το χέρι στη θήκη είναι σίγουρα του Αρσενίου;» «Ναι, βεβαιότατα» του απαντούν.Τότε ο Πατριάρχης κάλεσε μέσα τον Αρσένιο. Αυτός ήλθε. Και ρωτά ο Άγιος: «Αυτός είναι ο Αρσένιος;» «Ναι» του λέγουν. Και λέγει ο Πατριάρχης στον Αρσένιο: «Πόσα χέρια έχεις;» «Δύο» απαντά εκείνος. «Για δείξε μας τα» του λέγει ο Άγιος. Και αυτός τα δείχνει. Και ρωτάει ο αρχιερέας του Θεού: «Δύο χέρια έχει ο Αρσένιος, όχι τρία. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο με δύο χέρια. Πως εσείς θέλετε τον Αρσένιο με τρία χέρια;» Και καταντροπιάστηκαν όλοι οι εχθροί του Αγίου. Οι αιρετικοί, οι απόστολοι του σατανά. Έτσι ρεζιλεύονται οι εναντίον του Θεού.
Μα παρά την ήττα του και πάλι, δεν κάθεται ήσυχος ο Σατανάς. Εφευρίσκει νέες συκοφαντίες. Άνθρωποί του αιρετικοί κατηγορούν τώρα τον Άγιο ότι διέφθειρε μια γυναίκα. Βρήκαν και πλήρωσαν μια κολασμένη και την έφεραν στη Σύνοδο για να μαρτυρήσει κατά του Πατριάρχη. Κρατά και το μωρό στο χέρι. Μα υπάρχει Θεός.Ο Άγιος Αθανάσιος έρχεται στη Σύνοδο και με κάποιο γνωστό του ιερέα που ήταν και φίλος του.Λεγόταν Τιμόθεος ο ιερέας αυτός. Είχε παρουσιαστικό ιεράρχη.
Λοιπόν μπήκε μέσα πρώτος ο Τιμόθεος και εκείνη τη στιγμή φωτισμένος απ' το Θεό ρώτησε τη γυναίκα: «Εγώ αμάρτησα μαζί σου;» Και αυτή απάντησε: «Ναι, εσύ είσαι που με κατέστρεψες». Και απευθυνόμενη προς τους άλλους φώναζε ακόμα πιο δυνατά. Τούτος, άγιοι αρχιερείς είναι ο βρωμερός Αθανάσιος, που διέπραξε μαζί μου την αμαρτία. Δεν είναι άξιος να είναι αρχιερέας.Ο Θεός και πάλι νίκησε. Προστάτεψε το δικό του, τον εκλεκτό του, το παιδί του, τον Αθανάσιο. Ο Θεός και πάλι ντρόπιασε τους αιρετικούς. Μα είναι δυνατόν όταν ένας πάρει τον κατήφορο να σταματήσει; Όχι. Έτσι και οι αιρετικοί. Θέλουν να παρασύρουν και άλλους στο βάραθρό τους. Νέα λοιπόν κατηγορία κατά του Αθανασίου. Ότι σχεδίαζε να εμποδίσει την αποστολή σιταριού από την Αλεξάνδρεια στην Κωνσταντινούπολη. Ο αυτοκράτορας πείσθηκε από τον ραδιούργο Ευσέβειο Νικομήδειας και εξώρισε τον Άγιο στην Γαλλία το 336. Μετά από τον θάνατο του Μ. Κωνσταντίνου, την 21η Μαΐου 337, επανήλθε ο άγιος στην έδρα του. Η επάνοδός του ήταν θριαμβευτική. Κλήρος και λαός τον υποδέχθηκαν με παραλληρήματα ενθουσιασμού και αγάπης. 
Εν τω μεταξύ, σημειώσατε, ότι ο Άρειος, όπως είπαμε, βρίσκεται στην Παλαιστίνη κοντά στους υποστηρικτές του και ιδιαίτερα υποστηρικτής του αναφέραμε, είναι ο Ευσέβειος Νικομήδειας. Επίσης, ο Νικομήδειας, συνδέετο με τον αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνο.Ενώ λοιπόν ο Άγιος ευρίσκετο στην εξορία, ο Νικομήδειας ενήργησε και ύστερα από υποκριτική ομολογία του Αρείου προς τον Αυτοκράτορα, κατόρθωσε να πάρει συγχώρεση και άδεια να λειτουργήσει σε Ορθόδοξο Ναό και με ορθόδοξο ιερέα.Πολύ στενοχωρήθηκε ο τότε Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως και προσευχήθηκε στο Θεό. Και ο Θεός επενέβη. Ο Άρειος το πρωί της Κυριακής που επρόκειτο να λειτουργήσει, που πήγε για σωματικήν του ανάγκη, υπέστη αιμορραγία και πέθανε. Ο Θεός δεν επέτρεψε στον αιρεσιάρχη να λειτουργήσει-βεβηλώσει την Αγία Του τράπεζα

Πηγή: Ιερά Μονη Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου