Η Εκκλησία μας είναι εδώ για να βοηθήσει με όλη την ψυχή της.

 

Η απειλή είναι πραγματική και δυστυχώς ασύμμετρη. Η Εκκλησία μας είναι εδώ για να βοηθήσει με όλη την ψυχή της. Και το κάνει ήδη. Εντύπωση, ωστόσο, προκαλεί το γεγονός ότι δεν ακούσθηκε ένας λόγος που να έχει το άρωμα του ουρανού, της πίστεως, της ελπίδος στην θεία σκέπη.

Πολύ περισσότερο ούτε κουβέντα για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας που υφίσταται μια πρωτοφανή κατάσταση που αγγίζει τον εσώτατο πυρήνα του είναι Της και του σωστικού Της έργου.

Την λατρεία, την προσευχή, τον αγιασμό, την κοινωνία. Ούτε λόγος παρηγορίας, λοιπόν, για όλους αυτούς τους συνέλληνες, τους πιστούς χριστιανούς μας, που με βαθειά οδύνη αναζητούν το φάρμακο της αθανασίας, το εμβόλιο της ζωής, την θεία Κοινωνία, στους αλειτούργητους, με κρατική απόφαση ναούς της ελληνικής επικράτειας.

Σιωπή ασυρμάτου και για τους χιλιάδες κληρικούς μας που θα στερηθούμε, τις άγιες αυτές ημέρες, το ιερό θυσιαστήριο, την πηγή της δυνάμεως και της ζωής μας.Πολλές οι θυσίες της Εκκλησίας μας ανά τους αιώνες σε αυτό τον τόπο, αλλά η παρούσα ίσως δεν έχει όμοιά Της.

Αποκαλυπτική όμως είναι και η απουσία από τον λόγο των υπευθύνων σε Θεό, στην εξ ύψους βοήθεια, σε συστράτευση προσευχής στην οποία ο άνθρωπος πάντοτε καταφεύγει και μάλιστα σε περιόδους κρίσεως.

Απαραίτητα τα μέτρα, κανείς δεν αντιλέγει, οφειλόμενη η τιμή, αξιόχρεος ο μεγάλος σεβασμός στους ήρωες γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό, επιστήμονες – μελετητές, επιτελικούς αλλά λείπει το ένα ή μάλλον ο Ένας. Και “ταῦτα, αγαπητοί μου, ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μή ἀφιέναι”.

Για μιά ακόμα φορά η κρίση γίνεται κριτήριο της πραγματικής ζωής. Αξιέπαινη κατά πάντα και αναγκαία η μέριμνα των ηγετών του έθνους μας για τον άρτο, την οικονομία, την ανάπτυξη, την κοινωνική γαλήνη, τις ευπαθείς ομάδες, το ύψιστο αγαθό της υγείας που αφορά όλους μας.

Αλλά για τον Άρτον της ζωής;