Κυριακή του Ασώτου υιου

    

 Αγλάισμα των παραβολών και ατίμητο κειμήλιο του Ευαγγελικού θησαυρού ονόμασαν, αγαπητοί μου αδελφοί, οι πατέρες της Εκκλησίας μας, την παραβολή του Ασώτου υιού  που ακούσαμε προ ολίγων λεπτών. Γιατί μέσα από αυτή την παραβολή ζωγραφίζεται από τον «θείο καλλιτέχνη», η απέραντη και ανυπέρβλητη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο. Φαίνεται όλο το ύψος της αγάπης του Θεού, που δεν αγαπά μόνο τους δικαίους, τους ενάρετους και τους εκλεκτούς, αλλά η αγάπη του Θεού αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους με μεγαλύτερη θέρμη και με ειλικρινέστερο πόνο ακόμη και τον χειρότερο αμαρτωλό, εξάλλου ο Χριστός είπε «οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοια».
Και αν αγαπητοί την ευσπλαχνία του Θεού την αισθανόμαστε καθημερινά στη ζωή μας, την διδασκόμαστε στα Ιερά Κείμενα της Εκκλησίας μας, την γνωρίζουμε από την εμπειρία των Αγίων μας, πολύ περισσότερο την βλέπουμε ανάγλυφα στη συγκινητική παραβολή του Ασώτου Υιού, καθώς μας την παραδίδει ο Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς. Γι΄ αυτό και χαρακτηρίζεται αυτή η περικοπή ως το ευαγγέλιο των ευαγγελίων, γιατί μας παρουσιάζει τη μοναδική αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και συγκεκριμμένα την αγάπη του Θεού Πατρός προς τον άσωτο της παραβολής
    Η παραβολή του ασώτου είναι το μεγάλο μάθημα. Τώρα μάλιστα στην αρχή της Μεγάλης και Αγίας Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία καλεί τον καθένα μας σε συναίσθηση και στη μεγάλη απόφαση: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν Πατέρα μου». Δεν υπάρχει πιο σύγχρονο κείμενο από την παραβολή του Ασώτου. Ειπώθηκε πριν από 2000 χρόνια και όμως μιλάει με τον πιο σύγχρονο τρόπο. Πάντα σύγχρονη, πάντα επίκαιρη. Γιατί πάντα ισχύει η τριλογία πτώση- μετάνοια – λύτρωση, ή: αμαρτία – δάκρυα – χαρά.
     Σύγχρονη η παραβολή του Ασώτου, αλλά και ψυχολογικότατη. Καθρεφτίζεται μέσα σ΄ αυτήν η ψυχολογία του αμαρτωλού, η ψυχολογία του ανθρώπου, γιατί κάθε άνθρωπος είναι αμαρτωλός. Δεν υπάρχει πιο ζωντανή παρουσίαση του δράματος που λέγεται αμαρτία από την παραβολή του Ασώτου. Αλλά και δεν υπάρχει πιο συγκινητική απεικόνιση της λύσης του δράματος, που λέγεται αγάπη του Θεού, από την παραβολή του Ασώτου.  Μέσα σ΄ αυτήν το βάθος της ανθρώπινης αφροσύνης, αλλά και το ύψος της θεϊκής αγάπης. Μέσα στην παραβολή του Ασώτου, ο άνθρωπος και ο Θεός, το παιδί και ο Πατέρας, η πτώση και η λύτρωση, η πραγματική και η αληθινή χαρά. Δεν υπάρχει κείμενο στην παγκόσμια φιλολογία και γραμματεία, που να μπορεί να συγκριθεί με το κείμενο της παραβολής του Ασώτου.
     Πολλές φορές αγαπητοί , συμβαίνει να έχουμε όλα τα καλά και τ’ αγαθά του κόσμου και πάλι να μη είμαστε ευχαριστημένοι. Ο άσωτος υιός της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Τα είχε όλα. Κι όμως τίποτα δεν στάθηκε στο τέλος ικανό να τον κρατήσει κοντά στον Πατέρα του. Έτσι μια μέρα, αφού ζήτησε το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε άφησε το σπίτι του και «απεδήμησεν εις χώραν μακράν».

Και η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται πολλές φορές στις μέρες μας. Διότι πολλοί χριστιανοί, ενώ ζούμε μέσα στο σπίτι του Θεού, την αγία μας Εκκλησία, ψυχικά είμαστε πολύ μακριά από τον Θεό. Δεν διαπράττουμε βέβαια ανηθικότητες, αλλά και δεν αποδεχόμαστε μέσα στον χώρο της Εκκλησίας κάθε μετανοημένο αμαρτωλό. Και σκανδαλίζουμε ψυχές όταν βλέπουμε μετανοημένους ανθρώπους, υπό το φως ενός καντηλιού ή ενός κεριού, να προσέρχονται με συντριβής καρδίας και με δάκρυα στα μάτια, στο πετραχήλι του πνευματικού, στο μυστήριο της μετανοίας ,της εξομολογήσεως και να ζητούν την μετάνοιά τους, ο Θεός να τους συγχωρεί σαν φιλεύσπλαχνος πατέρας  για τα σφάλματατά τους, για τις αδυναμίες τους και τις πράξεις τους…  εμείς όμως δύσκολα  συγχωρούμε τον συνάνθρωπό μας,  τον απορρίπτουμε τόσο εύκολα,  και ασυναίσθητα  πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε άξιοι της αγάπης του Θεού,  και δυστυχώς  αμαρτάνουμε πολύ περισσότερο.  Όμως η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η περιφρόνηση του Θεού. Και περιφρονεί κανείς το Θεό όταν δεν ενδιαφέρεται να μάθει το θέλημά Του και να το εφαρμόσει στη ζωή του. Έτσι απομακρύνεται σταδιακά από το Θεό και χάνει την ουράνια βασιλεία και μακαριότητα. Αυτό είναι ο πνευματικός θάνατος. 
Πολλές φορές αρνούμαστε την αγάπη του Θεού, την προσπερνάμε και την περιφρονούμε. Νομίζουμε ότι κοντά στο Θεό ότι καταπιεζόμαστε και ότι μακριά του θα βρούμε χαρά στις ηδονές και θέλουμε να απολαύσουμε κάθε αμαρτία. Αναζητούμε ελευθερία και γινόμαστε σκλάβοι, ποθούμε ηδονές και ποτιζόμαστε με οδύνες. Οραματιζόμαστε την ελευθερία και αιχμαλωτιζόμαστε στην εξαθλίωση. Μακριά από τον Θεό αγαπητοί η ψυχή μας διαφθείρετε, λιμοκτονεί και αργοπεθαίνει. Και ταυτόχρονα oi τύψεις, η μοναξιά και οι πόνοι μας βοηθούν να κατανοήσουμε ότι μακριά από τον Θεό δεν υπάρχει χαρά παρά μόνο δυστυχία και θάνατος. Τότε κατανοούμε ότι δεν μας λείπει τίποτα άλλο παρά μόνο ο Θεός. Και μας περιμένει  στο δρόμο της επιστροφής και της μετανοίας, αρκεί εμείς να αποδεχθούμε την ελαχιστότητά μας, την αμαρτωλότητά μας και την μικρότητά μας. Γιατί όπως λέει και ο ιερός Χρυσόστομος χαρά γίνετε εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοουντι
Ἡ υἱική ζωή μας ἀποδεικνύεται μέ τήν πίστι καί τήν ἀναγνώρισι τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας καί τήν τήρησι τῶν ἐντολῶν Του. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὡς Υἱός Ἀγαπητός τοῦ Θεοῦ Πατέρα, μᾶς ἔδειξε, ὅτι μποροῦμε κι ἐμεῖς νά γίνουμε γνήσια καί ἀληθινά παιδιά Του, ὅταν ἀναγνωρίζουμε ὅτι εἶναι Πατέρας μας καί ὅταν ἐφαρμόζουμε τίς ἐντολές Του στή ζωή μας. Ὅταν ζοῦμε μέ τόν Θεό καί τηροῦμε τό θέλημά Του εἴμαστε πραγματικά ἐλεύθεροι, ἔχουμε θέσι Υἱοῦ, ἀπολαμβάνουμε τόν πλοῦτο τῶν Θείων δωρεῶν. Ἀντίθετα, ὅταν αὐτονομηθοῦμε καί ἀρνηθοῦμε τόν Πατέρα μας γιά νά ἱκανοποιήσουμε τίς ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες μας τότε ὑπηρετοῦμε τούς σκληρούς ἀφέντες μας, τά πάθη μας, πού μᾶς ὑποδουλώνουν στούς δαίμονες καί δοκιμάζουμε τόν θάνατο
          Οφείλουμε όμως αγαπητοί να συμπεράνουμε από το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα ότι ο  Χριστός είναι αυτός που αποπλύνει τους ρύπους της ψυχής με το Τίμιο Αίμα του, ενδύει με την στολή της αγιότητος, δίνει τον αρραβώνα του Πνεύματος και τα υποδήματα της αρετής και παραθέτει την τράπεζα της αληθινής χαράς. Ένα μόνο χρειάζεται από μας την μετάνοιά μας. Αυτό είναι το μεγάλο θαύμα. Όσοι μετανοούν είναι νεκροί που ανασταίνονται.   Ο Θεός ως στοργικός Πατέρας δεν απομακρύνεται από κοντά μας.  Δεν μας εγκαταλείπει.  Περιμένει υπομονετικά, πότε θα συνέλθουμε από την κατάσταση της αμαρτίας και θα πάρουμε την απόφαση της επιστροφής.  Μας παρακολουθεί συνεχώς με πατρική στοργή.  Μας οδηγεί στο δρόμο της μετανοίας   Και όταν μετά την κουραστική περιπλάνηση αξιωθούμε επί τέλους να βρεθούμε μπροστά στην ευσπλαχνία του Θεού ας μή διστάσουμε να γονατίσουμε ταπεινά μπροστά του και να πούμε: «Τήν τοῦ ἀσώτου φωνήν προσφέρω σοι, Κύριε. Ἥμαρτον ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου, ἀλλά δέξαι με μετανοῦντα, Σωτήρ, καί σῶσόν με». Έτσι αδελφοί μου είναι ευκαιρία τώρα που προετοιμαζόμαστε για το Θείο Πάθος να γυρίσουμε και εμείς ως ο Άσωτος και να ζητήσουμε από τον Θεό πατέρα την συγχώρεση ώστε να ακούσουμε και εμείς το «νεκρός ἤν καί ἀνάζησε, καί ἀπολωλῶς ἤν καί εὑρέθη».  Γι΄ αυτό και με τον άσωτο της παραβολής θα πρέπει να επαναλαμβάνουμε τον λόγο του Προφήτου Δαβίδ «Το έλεός σου (Κύριε) καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου».
Έτσι θα αξιωθούμε να βρούμε ανοικτή την αγκαλιά Του, να δεχθούμε και πάλι το φίλημα και την υιοθεσία Του και να εισέλθουμε θριαμβευτές στον θείο Νυμφώνα της Δόξης Αυτού.